Nu weer een boek gelezen over hoe de baas de leider is en de hond de volger. Er staan mooie dingen in, ook dingen waar ik mijn vraagtekens bij zet.
Zonder geweld, maar enkel door houding/gedachte/gevoel/riemgebruik kan een hond binnen een paar minuten heel ander gedrag laten zien, volgens dit boek.
Hier is ook wel eens voorbij gekomen dat het dan lijkt alsof die honden "zielig" achter de baas aanlopen. Ze lopen dan naast of achter en hebben hun kop wat lager, hun staart wat lager en lopen rustig/ontspannen. Dit boek geeft aan dat een hond in deze situatie juist ontspannen is, de hond weet dat jij als baas de leider bent en hij heeft geen instinctieve conflicten om af en toe wel de leider te zijn en zijn roedel te beschermen. Dit boek geeft ook eigenlijk aan dat wij het gedrag van onze honden vaak verkeerd interpreteren. Wij vinden vaak dat een hond die enthousiast rondspringt of enthousiast op je af komt en wil knuffelen/likken etc. een vrolijke en open hond. Dit boek geeft aan dat deze hond geen kalme "volgers" gemoedstoestand heeft en dat dit helemaal niet zulk "vrolijk" gedrag is als hoe wij het interpreteren.
Nu denk ik dat wij wel vaak hondengedrag en emoties vermenselijken. Er staat ook dat mensen het zielig vinden dat een hond dan grenzen opgelegd krijgt in het enthousiasme naar de baas. De hond moet het op uitnodiging doen, niet uit zichzelf want dan claimt de hond en heeft het geen respect.
Maar ik vind het toch ook vaak juist zo lief dat ze zo enthousiast zijn naar me en zo graag willen knuffelen.
Ook geeft ze aan dat een hondengedragskenner zal weten dat een hond nooit voor je uit loopt, maar naast je of achter je loopt en zéker nooit bepaalt welke route je gaat. Nou vind ik inderdaad wel dat een hond aan de lijn gewoon naast moet lopen als jij het zegt en dat dit ontspannen zonder uitvalgedrag en met een slappe lijn moet kunnen. Maar los dan? Mag een hond dan ook niet voor je uit lopen? Want dan ben je geen leider meer? Wat voor leven heeft de hond dan nog? Of vermenselijk ik hun emoties dan weer? Ik zie een Saluki bijvoorbeeld écht niet altijd achter mij aanlopen, of ik moet ineens 60km/u kunnen rennen voor die Saluki uit om maar de leider te kunnen blijven.
Maar nee, dat is ook niet zo realistisch. 
Waarom is er niet gewoon een boek/methode/iets dat gewoon 100% het juiste is en voor iedereen perfect werkt. Dat zou zoveel makkelijker zijn. Maar goed, dat is nou eenmaal niet zo.
Hoe denken jullie hierover? Hoe realiseer je dat je de leider bent? Ben je dat dan ook echt?
Ik heb ze gekocht, ze wonen in mijn huis, zijn van mij afhankelijk wat betreft voer en beweging, ben consequent in wat wel en niet mag, als ze bewust iets doen dat niet mag worden ze gepast gestraft, ze krijgen de vrijheid die ze aankunnen.
Ik kan er dan ook echt van genieten als ze wél blij naar me toe komt en tegen me aan springt voor een kroel.
Maar tegen me opspringen als ik binnenkom is een grote no-no. Izzy weet dat ondertussen wel, die springt met een grote boog als het braafste kind uit de klas op d'r kussen, waar ze met wijd-opengesperde pretogen gaat zitten kwispelen 
Eenmaal van de lijn gaat ze haar gang maar.
Uma werpt zichzelf op haar rug in ganzenpoep als ik "niet doen" zeg, zo onderdanig is ze. Manu is zelfs zo onder de indruk van mijn leiderschap dat hij mij voedsel wilt brengen van kinderboerderijen, de lieverd. En Cody is zo gehoorzaam dat als ik "kom" zeg hij in mijn nek probeert te klimmen, zo serieus neemt hij mijn woorden nou 
