Honden die zeer wantrouwend zijn naar vreemden en daar...

[Zamunda]

...een zeer ruime definitie in hanteren. Oftewel: iedereen die niet compleet eigen is (voor Lais is 'eigen' enkel meneer Z, ik en mijn schoonouders) is een vreemde en die worden flink gewantrouwd.

Hoe gaan jullie om met honden die zo'n beperkte definitie van 'eigen' hebben en alle andere mensen heel erg wantrouwen? En dan bedoel ik qua oppas bijvoorbeeld. Lais is erg wantrouwend naar vreemden en ik vraag me weleens af hoe ik het ga oplossen als mijn schoonouders niet meer op kunnen passen. Op zich zie ik het bij een echte kenner (maar dan wel op vreemd terrein) wel goed gaan, maar ze is best ambivalent (vind ik dan). Ze kan bijv. op een gegeven moment heel geïnteresseerd dichterbij komen en dan toch ineens keihard in je gezicht blaffen.
Het is ook veel bravoure bij haar, maar ik durf mijn hand er echt niet voor in het vuur te steken dat ze niet zal bijten.

En niet dat het dagelijks in mijn hoofd speelt - het is uiteraard ook nog héél ver weg - maar kun je als de tijd daar is zo'n hond wel op een rustige manier in laten slapen? Ik zie het nog niet zo voor me in elk geval en vraag me weleens af hoe anderen dat opgelost hebben.

[Fotogravinnetje]

Lastig inderdaad. Ik kan je niet helpen, want ik heb alleen ervaring met allemansvrienden (zoeken we de honden ook op uit, eerlijk gezegd)

[runninggirl]

Ik zou zelf al vast aan de slag gaan met toch een vertrouwensband proberen op te bouwen met iemand die je als backup kan hebben voor bijvoorbeeld oppas. En misschien is het mogelijk buiten de normale openingstijden regelmatig even kort op 'visite' te gaan bij een dierenarts voor koekjes of wat dan ook waar ze gevoelig voor is en daar dus ook een band mee opbouwen?

Mahru is ook wantrouwend, maar legt zich vaak er wel bij neer als wij er bij zijn dat er iemand is. Maar bijvoorbeeld mijn vader die hier ook wel heeft gelogeerd heeft ze nog steeds niet echt geaccepteerd. Buitenshuis accepteert ze mensen van andere honden die ze kent bijvoorbeeld wel vrij snel. Ze is dus minder beperkt dan Lais als ik het zo lees. Maar dat is wel hoe ik het zou proberen aan te pakken denk ik.

Is er niet een andere hond (+ baas) waar ze wel echt gek op is? Bij Jura is het zo dat als ze een mens accepteert, dan hoort de hond er ook snel bij. Terwijl ze normaal niet zo snel honden accepteert. Bij Mahru werkt het dus andersom, hond leuk dan is baasje ook oke. Kan me dus voorstellen dat als Lais een hond erg leuk vindt, dat je van daaruit ook stappen kan maken?

edit: En toch bijvoorbeeld Mahru heeft onze buren echt wel geaccepteerd, ze komt daar ook in huis en speelt met buurhond etc. Maar met buurvrouw mee wandelen zonder mij doet ze dus niet. Maar goed dat is geen ramp, plassen kan ook in de tuin.

[veertje]

Biry was ook zo. Alles wat eigen was was goed, maar vreemdelingen waren eng. En wat eng is moet je maar hard tegen blaffen, dan gaat het misschien weg. Bij bezoek was dat dus bij binnenkomst. Later als ze gingen zitten, wilde ze wel even komen snuffelen, maar mensen die dachten dat ze nu wel vriendjes waren, kwamen van een koude kermis thuis Gebeten heeft ze nooit, maar denk dat ze daar wel toe in staat was als ze in het nauw zou zitten.
Ze was wel goed te hanteren door mensen die zich niet bang lieten maken door dat geblaf. De trainer op de club kon haar bijvoorbeeld gewoon overnemen. Een vriendin gaf haar altijd lekkers en daar voelde ze zich dus ook op haar gemak. En zo heeft de vriend van mijn zusje zich ingekocht in ons huishouden Ook heb ik haar eens bij Rosita gebracht voor een trimbeurt. Daar blafte ze ook tegen, maar Rosita nam haar over en ik ging weg. Het was meteen klaar met de grote mond, ze heeft zelfs om aaitjes geschooid. Toen ik haar kwam ophalen, sloeg ze weer om in blaffen.

Ken je niet iemand die door dat geblaf heen kijkt en zich niet zo snel van zijn stuk laat brengen? Geen 'koetsiekoetsie, kom eens bij mij hondje', maar iemand die haar aanlijnt en meeneemt.

Onze dierenarts was ook zo iemand, dus hij kon altijd alles bij haar doen. Voor het inslapen is hij thuis gekomen en dat was ook geen probleem. Ze is heel rustig ingeslapen. Het was ook echt haar tijd om te gaan, dus dat speelt natuurlijk ook mee. Veel kracht om te verzetten had ze niet meer.

[Zamunda]

Ik zou zelf al vast aan de slag gaan met toch een vertrouwensband proberen op te bouwen met iemand die je als backup kan hebben voor bijvoorbeeld oppas. En misschien is het mogelijk buiten de normale openingstijden regelmatig even kort op 'visite' te gaan bij een dierenarts voor koekjes of wat dan ook waar ze gevoelig voor is en daar dus ook een band mee opbouwen?

Ja daar heb ik ook weleens over gedacht. Ik kan het niet goed uitleggen, maar ik heb het idee dat dat niet gaat werken. Maar niet geschoten altijd mis natuurlijk.

Mahru is ook wantrouwend, maar legt zich vaak er wel bij neer als wij er bij zijn dat er iemand is. Maar bijvoorbeeld mijn vader die hier ook wel heeft gelogeerd heeft ze nog steeds niet echt geaccepteerd. Buitenshuis accepteert ze mensen van andere honden die ze kent bijvoorbeeld wel vrij snel. Ze is dus minder beperkt dan Lais als ik het zo lees. Maar dat is wel hoe ik het zou proberen aan te pakken denk ik.

Bij Lais is het veel erger ja, ook buitenshuis moet ze níets van vreemden hebben. Het is dan ook altijd ontzettend opletten als we met een georganiseerde wandeling mee zijn (verder lopen we altijd heel rustig) en bij de rust hoeven we ook echt niet binnen te gaan zitten als het druk is. Ook op het terras blijft het áltijd opletten.

Is er niet een andere hond (+ baas) waar ze wel echt gek op is? Bij Jura is het zo dat als ze een mens accepteert, dan hoort de hond er ook snel bij. Terwijl ze normaal niet zo snel honden accepteert. Bij Mahru werkt het dus andersom, hond leuk dan is baasje ook oke. Kan me dus voorstellen dat als Lais een hond erg leuk vindt, dat je van daaruit ook stappen kan maken?

Leuke hond maakt niks uit bij haar (bij Willem wel). De enige die ze buiten ons eigen kringetje leuk (en gelijk ook helemaal geweldig) vindt is haar juf. Daar is ze echt compleet waus van. Maar dat zij is eigenlijk hors categorie. Ze is echt gigantisch leuk met honden en de uitzondering op de regel. Zitten trouwens ook heel wat uren in hoor, maar dan ook wel echt investering (op de juiste manier) vanuit de juf ook. Dat is ook eigenlijk waarom ik denk dat het bij de DA niet gaat lukken. Lais moet van haar nieuwe juf overigens níets hebben. Ja, ze wil best de slagroom aannemen uiteindelijk, maar daarna neemt ze alleen nog maar meer afstand (nadat ze eerst nog even keihard geblaft heeft) en ook de week daarna wil ze meer afstand. Mijn interpretatie daarvan is dat ze het veel te spannend vond en het contraproductief is. Het werkt alleen als het veel langzamer gaat maar het moet volgens mij ook gewoon echt klikken. En anders gaat het niet.
Maar misschien kom ik daarin gewoon (enorm) tekort in kennis.



In zulke gevallen bereik ik nog het meest met counterconditioning. Maar dat leidt meer tot negeren dan tot toenadering en ik kom er ook maar zo ver mee. Misschien toch meer uitbouwen?

[runninggirl]

Lastig hoor, ik denk dat ik in jouw geval ook zou investeren in een GT. Niet dat Lais daar vriendjes mee wordt haha... maar voor jou kan het misschien wel een nieuwe aanpak en ideeën opleveren.

[Zamunda]

Biry was ook zo. Alles wat eigen was was goed, maar vreemdelingen waren eng. En wat eng is moet je maar hard tegen blaffen, dan gaat het misschien weg. Bij bezoek was dat dus bij binnenkomst. Later als ze gingen zitten, wilde ze wel even komen snuffelen, maar mensen die dachten dat ze nu wel vriendjes waren, kwamen van een koude kermis thuis Gebeten heeft ze nooit, maar denk dat ze daar wel toe in staat was als ze in het nauw zou zitten.

Dat klinkt wel redelijk herkenbaar, wel wat minder heftig. Bij Lais is het volgens mij een mix tussen waaksheid/territoriumdrift en onzekerheid. Echt bijten heeft Lais nog nooit gedaan, maar toen mijn moeder de tuin inliep en Lais haar geblaf niet serieus nam kreeg zij wel een knauw in haar kont van Lais.
Een andere keer wilde iemand wat van de grond oprapen en schoot Lais naar voren en gaf ze een knauw in zijn been. Dus ik geloof dat als ik haar haar gang liet gaan dat ze echt wel over zou gaan tot bijten. Maar goed, dat was bij ons thuis. Elders blijft het meer bij blaffen denk ik tenzij ze inderdaad in het nauw zou zitten.

Ze was wel goed te hanteren door mensen die zich niet bang lieten maken door dat geblaf. De trainer op de club kon haar bijvoorbeeld gewoon overnemen. Een vriendin gaf haar altijd lekkers en daar voelde ze zich dus ook op haar gemak. En zo heeft de vriend van mijn zusje zich ingekocht in ons huishouden Ook heb ik haar eens bij Rosita gebracht voor een trimbeurt. Daar blafte ze ook tegen, maar Rosita nam haar over en ik ging weg. Het was meteen klaar met de grote mond, ze heeft zelfs om aaitjes geschooid. Toen ik haar kwam ophalen, sloeg ze weer om in blaffen.

Ik heb denk ik twee jaar met iemand dezelfde lessen gedaan op de hondenschool. Bij de behendigheid hebben we weleens een rondje geruild van hond (als lesoefening) en dat ging redelijk. Wel blaffen naar haar en ik moest in het parcours gaan staan om Lais te laten weten dat het goed was. Ze deed braaf wat haar gevraagd werd maar wel blaffend. En het resultaat was dat Lais daarna een hele tijd veel wantrouwender naar die lesgenoot is geweest.

Ken je niet iemand die door dat geblaf heen kijkt en zich niet zo snel van zijn stuk laat brengen? Geen 'koetsiekoetsie, kom eens bij mij hondje', maar iemand die haar aanlijnt en meeneemt.

Ja, Miranda . Dat was de enige keer dat ik haar liet gaan (zo afgesproken met Miran): Miran wilde haar gedrag beoordelen ivm Mister en ik vond het een mooie gelegenheid om nou eens te zien wat ze zou doen als ik niets deed. Flinke bluf toen, geen hapjes (maar later bij andere mensen dus wel).

Onze dierenarts was ook zo iemand, dus hij kon altijd alles bij haar doen. Voor het inslapen is hij thuis gekomen en dat was ook geen probleem. Ze is heel rustig ingeslapen. Het was ook echt haar tijd om te gaan, dus dat speelt natuurlijk ook mee. Veel kracht om te verzetten had ze niet meer.

Fijn dat dat zo goed gegaan is! Met Lais en de DA'en die ik ken zie ik dat helaas niet zo gebeuren, maar misschien denk ik te moeilijk.

[Zamunda]

Lastig hoor, ik denk dat ik in jouw geval ook zou investeren in een GT. Niet dat Lais daar vriendjes mee wordt haha... maar voor jou kan het misschien wel een nieuwe aanpak en ideeën opleveren.

Heb ik gedaan. Voornaamste tactiek was verder gaan met counterconditioning en afleiden. Verder perk ik haar natuurlijk in want positief trainen waar kan, maar het mag gewoon niet fout gaan. Maar goed, dat maakt nog niet dat een DA haar kan benaderen laat staan aanraken zonder dat ik haar flink onder appèl (en voor de veiligheid van de DA) bij haar kop vasthoud. Misschien moet ik zulke situaties meer opzoeken om daar counterconditioning in toe te passen.

[runninggirl]

Lastig hoor, ik denk dat ik in jouw geval ook zou investeren in een GT. Niet dat Lais daar vriendjes mee wordt haha... maar voor jou kan het misschien wel een nieuwe aanpak en ideeën opleveren.

Heb ik gedaan. Voornaamste tactiek was verder gaan met counterconditioning en afleiden. Verder perk ik haar natuurlijk in want positief trainen waar kan, maar het mag gewoon niet fout gaan. Maar goed, dat maakt nog niet dat een DA haar kan benaderen laat staan aanraken zonder dat ik haar flink onder appèl (en voor de veiligheid van de DA) bij haar kop vasthoud. Misschien moet ik zulke situaties meer opzoeken om daar counterconditioning in toe te passen.

Is een muilkorf aanleren dan niet relaxter voor bij onderzoeken bij de d.a.?

[Gollum]

Rani moet ook niks hebben van vreemden. Ik kneep hem ook best even toen we voor het eerst naar de dierenarts gingen maar dat ging eigenlijk wonderbaarlijk goed. Het is ook een lieve, zelfverzekerde vrouw die goed op Rani's signalen en grenzen lette. Maar ik kom ook wel eens lieve zelfverzekerde vrouwen tegen die vierkant uitgeblaft worden
Rani is daarin soms best gek. De één is wel goed en de ander niet. Toen Valerie hier was om foto's van Rani te maken was het binnen een paar minuten goed en lag ze op schoot te knuffelen, maar iemand anders die hier regelmatig komt kan nog steeds niet zonder mijn begeleiding de tuin in komen, Rani durft hem ook best te bijten (1 keer gebeurd). Mijn schoonouders zijn eigen en passen wel eens op maar ik zorg wel dat ze dan goed uitgelaten is omdat ik het niet aandurf om ze samen naar buiten te sturen. Eigenlijk durf ik het sowieso niet aan om Rani uit te laten door iemand anders dan mijn vriend en ik. Maar tot nu toe is dat nog geen probleem geweest.

[*Skye*]

Hier in mindere mate herkenbaar. Bij ons kan iedereen binnen komen en de honden vinden het echt een feestje als er visite is. Maar de honden echt bij iemand laten die ze dan ook moet uitlaten is minder makkelijk. Laten we zeggen dat ze wat dat betreft allebei een gebruiksaanwijzing hebben. Ik laat ze dus eigenlijk alleen echt gerust achter bij mijn ouders. Mijn ouders zijn allebei 55 en (waren) nog heel fit, dus ik vond het allemaal wel prima en zo nodig konden ze daar heen. Nu heeft mijn stiefvader kanker en ligt in een bed in de woonkamer, ik mag ze er nog wel brengen voor even, maar echt met uitlaten enz kan niet meer. En ondanks dat ze niet heel vaak oppaste merk ik nu toch wel dat het best wel beperkt als er niemand is die echt op kan passen. Als ik dit van te voren had geweten had ik me er meer op gefocust en ervoor gezorgd dat er een andere oplossing zou zijn geweest.

[Zamunda]

Is een muilkorf aanleren dan niet relaxter voor bij onderzoeken bij de d.a.?

De muilkorf kent ze, heb ik uitgebreid en positief aangeleerd. Voor haar is het niet relaxter maar als het nodig is krijgt ze hem zeker om .

Ze vindt de muilkorf dragen werkelijk verschrikkelijk, ze wordt er compleet gedrukt van en hoe vaak of lang ik ook geoefend heb, dat wordt niet beter. Dat is niet erg als het om veiligheid gaat, maar is niet wat ik graag zou moeten toepassen op het einde. Wat moet dat moet, maar ik vraag me wel af hoe anderen dat opgelost hebben waarbij de hond dus ook echt niets van de DA moest weten.

Voor een gewoon onderzoek is er dus een prima werkbare oplossing, ze heeft er ook naderhand geen last van. Maar voor het einde... neh.

Ik moest onlangs met Mister naar de DA en die is altijd zo nerveus in de auto en als hij niet weet wat er te gebeuren staat, ik was echt heel blij dat ik hem niet op zo'n manier in hoef te laten slapen maar dat ik hem, wanneer de tijd daar is, gewoon rustig thuis kan laten inslapen.
En ik weet het, het is vooral mijn emotie hoor, want die hond weet niet dat dit zijn laatste momenten/laatste ritje zou zijn. Dus waarom is het wel okee dat hij nerveus is als hij daarna weer gewoon mee naar huis gaat en niet als hij ingeslapen wordt. Die hond weet het immers niet meer .

[runninggirl]

Ik snap je gevoel hierin wel hoor. Wij hadden een onhandelbare kat en die heb ik dus ook niet laten inslapen maar is gelukkig in één dag tijd gestopt met eten en drinken en zelf gestorven. Ik had het er echt wel heel moeilijk mee gehad als die in paniek naar de dierenarts had gemoeten voor de laatste prik. Maar misschien kan je voor zoiets ook iets tegen die tijd afspreken met een dierenarts? Dat je bijvoorbeeld zelf een kalmeringspil of slaappil geeft voor de d.a. komt.
Zo hebben wij een zwerfkater naar de d.a. kunnen brengen.

[Machie]

Tsja, ik heb Csiva en die durft in zo'n geval wel te bijten. Ze heeft een hele kleine cirkel met bekenden. Die zijn op 2 handen te tellen Maar daarvoor is ze echt de liefste hond ter wereld. En verder is het altijd opletten. Bij alles. Csiv is daarbij ook nog een bang dus heerlijk dubbelop...

[sirene]

Ik heb even geen tijd om alle reacties te lezen. Maar hoe is ze bij je schoonouders dan?
Verbeterd ze wel na een tijd iemand kennen? Ik heb ook het idee dat deze honden, als ze echt moeten (zonder vertrouwde personen erbij) een stuk beter zijn, en/of veel sneller de situatie accepteren.

[Machie]

Ik heb even geen tijd om alle reacties te lezen. Maar hoe is ze bij je schoonouders dan?
Verbeterd ze wel na een tijd iemand kennen? Ik heb ook het idee dat deze honden, als ze echt moeten (zonder vertrouwde personen erbij) een stuk beter zijn, en/of veel sneller de situatie accepteren.

Dat geldt voor Csiva wel. Bij anderen is ze makkelijker dan bij mij.

[DeDiana]

Amoz was - met name in het begin - ook behoorlijk wantrouwend naar vreemden, maar wel op een andere manier. Hij is niet waaks of territoriaal, hij blaft geen mensen aan, probeert ze niet weg te jagen, dreigt ook niet, maar ging alle contact uit de weg en als ik bezoek had, ging hij in zijn bench liggen en naar mij kijken alsof hij wilde vragen wanneer ik die indringers eruit ging zetten. Als iemand hem dan had benaderd of hij zou zich in het nauw gedreven voelen, had hij zeker wel kunnen bijten. Dit heeft hij in het verleden in het asiel ook meerdere malen gedaan. Maar in eerste instantie zocht hij zelf dus niet de confrontatie; zocht iemand die echter met hem (in zijn ogen), dan ging hij die wel aan.

Ik ben met hem wel vrij snel begonnen met dierenartstraining, omdat ik hoopte dat hij zich op die manier zonder (al te veel) stress zou kunnen laten behandelen door een dierenarts. Dat heeft hem heel erg geholpen. In heel kleine stapjes, met een dierenarts waar hij meteen al goed op reageerde, een positieve aanpak en nooit over zijn grenzen heen gaan. Uiteindelijk hebben we afgelopen maart, na ca. een jaar dierenartstraining, bloed bij hem kunnen afnemen en is hij helemaal lichamelijk onderzocht zonder dat hij veel stress had. Dit is wel echt gekoppeld aan die ene dierenarts met wie we dit ook hebben geoefend, haar mannelijke collega wil hij niet in zijn buurt en ook de assistentes mogen hem niet aanraken.

Amoz is op dit vlak wel heel erg bijgetrokken, heeft nu veel minder last van dat wantrouwen en zoekt ook veel vaker uit zichzelf contact met mensen. Dit kan wel heel erg van persoon tot persoon verschillen; mensen die meteen iets van hem 'moeten' of hem te direct benaderen, vindt hij nog steeds helemaal niets. Inmiddels heeft hij ook helemaal niet meer de neiging om te bijten als het hem te veel wordt, hij ontwijkt wat hij niet prettig vindt, gaat de confrontatie niet meer aan en verwacht dat ik hem uit de situatie haal.
Ik heb hem wel een muilkorf aangeleerd, voor het geval hij bijvoorbeeld eerder behandeld had moeten worden bij de dierenarts terwijl hij nog niet zo ver was, en die accepteert hij gelukkig ook prima. Ook is hij veel vooruitgegaan door gewoon veel in de nabijheid te zijn van andere mensen die niets van hem 'moesten', door mensen met hem te laten wandelen (eerst met mij erbij, later ook de oppas zonder dat ik erbij was), later ook door hier in huis opgescheept te zitten met de oppas of bij anderen te logeren. Zodra hij afhankelijk is van andere mensen, kan hij dat wantrouwen nu redelijk snel laten varen.

[Budkes]

Hoe is ze naar jou toe dan als vreemden aan haar zitten? Mikey vrat gewoon iedereen op waar hij bij kon maar had 100% vertrouwen in mij. Hij beet dus echt, dreigde ook niet maar was je binnen bereik dan beet hij. Hij vertrouwde geen enkel mens.
Oppas was dus ook niet mogelijk. Als ik op vakantie ging dan deed ik hem in pension in de kennel en na de vakantie haalde ik hem eruit. In de tussentijd werkten ze met schuiven.
Maar bij de dierenarts kon ik hem uitstekend handelen. Ik hield hem vast en de DA kon zijn werk doen. Geen gezeik. Ik moest alleen zorgen dat de DA niet binnen bereik van zijn bek kwam want dan beet ie ogenblikkelijk wat nooit is gebeurd in zijn 12 en half jarig bestaan.
Ook daarin vertrouwde Mikey mij, als in hij gaf zich over aan wat ik van hem vroeg, en de DA vertrouwde mij gelukkig ook.
Toe ik Mikey in moest laten slapen mocht hij in de auto mee, dat vond hij geweldig en mijn beide zoons die hij intussen na jaren ook was gaan vertrouwen waren erbij. Samen met mij was zijn hele wereld vertegenwoordigd in die auto en de DA heeft hem daar in laten slapen. Ik heb even zijn kop vastgehouden bij het eerste prikje en hij is in onze armen ingeslapen.

Ik heb nooit pogingen gedaan om hem met andere mensen in contact te brengen, hij was daar ook te gevaarlijk voor, maar hij vond het ook niet leuk. Wij waren zijn wereld en hij was daar stikgelukkig in.

Het is ontzettend lastig maar wij hebben er voor Mikey een weg in gevonden en hebben hem tot het einde in zijn waarde kunnen laten. En dat was heel erg fijn.
Ik hoop dat jij die weg ook vindt. En dat je uiteindelijk ook zo'n fijn afscheid kunt hebben.

[Zamunda]

Rani is daarin soms best gek. De één is wel goed en de ander niet. Toen Valerie hier was om foto's van Rani te maken was het binnen een paar minuten goed en lag ze op schoot te knuffelen

Zoiets is hier ondenkbaar. Met Lais dan, Mister haalt je al enthousiast binnen.

Maar de honden echt bij iemand laten die ze dan ook moet uitlaten is minder makkelijk. Laten we zeggen dat ze wat dat betreft allebei een gebruiksaanwijzing hebben.

Nouja, die gebruiksaanwijzing speelt hier ook nog mee inderdaad. Met uitlaten, maar ook met bezoek natuurlijk. De oppas moet ook echt niet vergeten dat er niemand zomaar even binnen kan lopen als Lais los is. En ze gedurende het gehele bezoek weggesloten moet blijven. Blijft een kennel over geloof ik...

Ik snap je gevoel hierin wel hoor. Wij hadden een onhandelbare kat en die heb ik dus ook niet laten inslapen maar is gelukkig in één dag tijd gestopt met eten en drinken en zelf gestorven. Ik had het er echt wel heel moeilijk mee gehad als die in paniek naar de dierenarts had gemoeten voor de laatste prik. Maar misschien kan je voor zoiets ook iets tegen die tijd afspreken met een dierenarts? Dat je bijvoorbeeld zelf een kalmeringspil of slaappil geeft voor de d.a. komt.
Zo hebben wij een zwerfkater naar de d.a. kunnen brengen.

Ik heb het er nog niet eerder over gehad, ook omdat ik er niet zo vaak mee bezig ben (dat lijkt nu misschien zo) en ervan uit ga dat het nog heel ver weg is, maar misschien toch eens vragen volgende keer hoe zij hierover denkt .

Tsja, ik heb Csiva en die durft in zo'n geval wel te bijten. Ze heeft een hele kleine cirkel met bekenden. Die zijn op 2 handen te tellen Maar daarvoor is ze echt de liefste hond ter wereld. En verder is het altijd opletten. Bij alles. Csiv is daarbij ook nog een bang dus heerlijk dubbelop...

Hier precies zo. Je bent óf eigen en mag zo ongeveer alles met haar doen en ze doet alles voor je, óf je bent vreemd en je mag haar niet eens aankijken.

Ik heb even geen tijd om alle reacties te lezen. Maar hoe is ze bij je schoonouders dan?
Verbeterd ze wel na een tijd iemand kennen? Ik heb ook het idee dat deze honden, als ze echt moeten (zonder vertrouwde personen erbij) een stuk beter zijn, en/of veel sneller de situatie accepteren.

Qua gedrag naar vreemden? Hetzelfde. Ze hoeft ook maar ergens een paar minuten te zijn om het haar territorium te vinden.
Naar mijn schoonouders toe is ze helemaal vrij, die zijn echt helemaal eigen. Is ook wel een tijd (en begeleiding) overheen gegaan voordat dat zo gegroeid is.

Ze verbetert zeker na een tijd, maar dat gaat dan echt over uren achterelkaar en dan hoef je haar echt nog niet proberen aan te raken. En de volgende keer hoef je niet te denken dat je weer verder kunt waar je gebleven bent. En als je het volgens haar niet helemaal juist doet kun je het wel vergeten. Thuis is nog lastiger.

Dat laatste geloof ik ook zeker, in ieder geval bij de juiste persoon. Ik denk dat Miranda gewoon met Lais had kunnen gaan wandelen (alhoewel ze er nog een flinke kluif aan gehad zou hebben om haar mee te nemen denk ik, maar misschien overschat ik Lais daarin ). Maarja, waar vind je zo iemand?

Ik heb even geen tijd om alle reacties te lezen. Maar hoe is ze bij je schoonouders dan?
Verbeterd ze wel na een tijd iemand kennen? Ik heb ook het idee dat deze honden, als ze echt moeten (zonder vertrouwde personen erbij) een stuk beter zijn, en/of veel sneller de situatie accepteren.

Dat geldt voor Csiva wel. Bij anderen is ze makkelijker dan bij mij.

Bij andere mensen die tot haar eigen kring behoren of bij vreemden?

[Zamunda]

Hoe is ze naar jou toe dan als vreemden aan haar zitten?

Bedoel je of ze agressief naar mij wordt? Nee, de agressie is echt op de vreemde gericht.

Mikey vrat gewoon iedereen op waar hij bij kon maar had 100% vertrouwen in mij. Hij beet dus echt, dreigde ook niet maar was je binnen bereik dan beet hij. Hij vertrouwde geen enkel mens.
Oppas was dus ook niet mogelijk. Als ik op vakantie ging dan deed ik hem in pension in de kennel en na de vakantie haalde ik hem eruit. In de tussentijd werkten ze met schuiven.

Zo erg is Lais gelukkig niet. Lais dreigt (grommen, blaffen, borstelen evt. sneppen als ze daar de kans toe krijgt) en zal echt niet snel bijten, maar er zijn situaties waarbij ik denk dat ze het echt wel zou doen als ze de kans kreeg. Ik ga ervan uit dat ze de DA ook echt zou bijten als ik haar niet vasthad en/of geen korf omhad.

Maar bij de dierenarts kon ik hem uitstekend handelen. Ik hield hem vast en de DA kon zijn werk doen. Geen gezeik. Ik moest alleen zorgen dat de DA niet binnen bereik van zijn bek kwam want dan beet ie ogenblikkelijk wat nooit is gebeurd in zijn 12 en half jarig bestaan.
Ook daarin vertrouwde Mikey mij, als in hij gaf zich over aan wat ik van hem vroeg, en de DA vertrouwde mij gelukkig ook.

Dat is hier hetzelfde. Ze accepteert het omdat ik zeg dat het moet en haar vast houd (ze zelf ook niet onwijs gaan stribbelen), maar ik moet haar ook geen ruimte geven. Zonder snuitje staat ze dan diep te grommen, met snuitje is ze heel gedrukt.

Toe ik Mikey in moest laten slapen mocht hij in de auto mee, dat vond hij geweldig en mijn beide zoons die hij intussen na jaren ook was gaan vertrouwen waren erbij. Samen met mij was zijn hele wereld vertegenwoordigd in die auto en de DA heeft hem daar in laten slapen. Ik heb even zijn kop vastgehouden bij het eerste prikje en hij is in onze armen ingeslapen.

Wat mooi! Goed om (weer) te beseffen dat het ook anders kan, dat het niet óf in de praktijk óf in huis is. Lais vindt het ook geweldig om mee te mogen, de autorit an sich vindt ze maar saai (maar is niet ver naar de DA), maar meemogen is geweldig. Dus wat dat betreft zou jouw oplossing hier misschien ook wel wat zijn, want thuis zie ik het gewoon niet zo voor me gezien ze zo ontzettend territoriaal is hier. Andere 'eigen' mensen erbij zou ik niet eens aan gedacht hebben, maar dat is voor de hond natuurlijk heel erg fijn. Zoals gezegd, ik hoop dat het nog minstens 10 jaar duurt maar ik vind het wel fijn om dit gelezen te hebben .

Ik heb nooit pogingen gedaan om hem met andere mensen in contact te brengen, hij was daar ook te gevaarlijk voor, maar hij vond het ook niet leuk. Wij waren zijn wereld en hij was daar stikgelukkig in.

Lais is dan gelukkig niet zo gevaarlijk, maar zij vindt het dus ook gewoon écht niet leuk. Verre van.

Het is ontzettend lastig maar wij hebben er voor Mikey een weg in gevonden en hebben hem tot het einde in zijn waarde kunnen laten. En dat was heel erg fijn.
Ik hoop dat jij die weg ook vindt. En dat je uiteindelijk ook zo'n fijn afscheid kunt hebben.

Het is weleens lastig met bezoek. We hebben niet vaak bezoek, maar als er bezoek is dan is het vaak voor een paar dagen. Dus dan is het begeleiden best intensief en vind ik het toch vervelend om haar veel weg te sluiten (ondanks dat ik dat vantevoren dus niet zo ingeschat had ). Ik doe het wel hoor, wegsluiten, maar ik merk dat ze dat echt heul erg vindt. Lastige is ook dat het allemaal mensen zonder hondenkennis zijn.



Voor nu hebben we onze weg wel aardig gevonden, maar mijn schoonouders zijn ook de jongste niet meer dus daarom vroeg ik me eens af hoe anderen zoiets oplossen qua oppas. Jij dus met een pensionkennel. Mal doet dat ook zo geloof ik.

[Zamunda]

Amoz was - met name in het begin - ook behoorlijk wantrouwend naar vreemden, maar wel op een andere manier. Hij is niet waaks of territoriaal, hij blaft geen mensen aan, probeert ze niet weg te jagen, dreigt ook niet, maar ging alle contact uit de weg en als ik bezoek had, ging hij in zijn bench liggen en naar mij kijken alsof hij wilde vragen wanneer ik die indringers eruit ging zetten. Als iemand hem dan had benaderd of hij zou zich in het nauw gedreven voelen, had hij zeker wel kunnen bijten. Dit heeft hij in het verleden in het asiel ook meerdere malen gedaan. Maar in eerste instantie zocht hij zelf dus niet de confrontatie; zocht iemand die echter met hem (in zijn ogen), dan ging hij die wel aan.

Dat is inderdaad anders, maar net zo goed wantrouwend naar vreemden ja. Lais zoekt wel zelf de confrontatie, daarnaast vindt ze al heel snel dat de ander de confrontatie zoekt (inderdaad aankijken, maar ook op een paar meter afstand naar de grond buigen). Maar dat snelle bijten heeft ze dan gelukkig weer niet, dat is toch wel lastig dat Amoz dat had. Buiten het trainen om heb jij het vooral gezocht in voorkomen denk ik?

Ik ben met hem wel vrij snel begonnen met dierenartstraining, omdat ik hoopte dat hij zich op die manier zonder (al te veel) stress zou kunnen laten behandelen door een dierenarts. Dat heeft hem heel erg geholpen. In heel kleine stapjes, met een dierenarts waar hij meteen al goed op reageerde, een positieve aanpak en nooit over zijn grenzen heen gaan. Uiteindelijk hebben we afgelopen maart, na ca. een jaar dierenartstraining, bloed bij hem kunnen afnemen en is hij helemaal lichamelijk onderzocht zonder dat hij veel stress had. Dit is wel echt gekoppeld aan die ene dierenarts met wie we dit ook hebben geoefend, haar mannelijke collega wil hij niet in zijn buurt en ook de assistentes mogen hem niet aanraken.

Nu je het zegt: Tannetje Koning had de juiste benadering en nam de tijd, zij kon toen Lais een prikje geven (voor titeren) zonder dat Lais gromde of dat ik haar kop vast hoefde te houden. Haar pootje vasthouden mocht Tannetje niet, maar verder ging het super. Maar de dierenartsen hier in de buurt, daar klikt het gewoon niet mee. Andere aanpak, andere mensen.

Amoz is op dit vlak wel heel erg bijgetrokken, heeft nu veel minder last van dat wantrouwen en zoekt ook veel vaker uit zichzelf contact met mensen. Dit kan wel heel erg van persoon tot persoon verschillen; mensen die meteen iets van hem 'moeten' of hem te direct benaderen, vindt hij nog steeds helemaal niets. Inmiddels heeft hij ook helemaal niet meer de neiging om te bijten als het hem te veel wordt, hij ontwijkt wat hij niet prettig vindt, gaat de confrontatie niet meer aan en verwacht dat ik hem uit de situatie haal.
Ik heb hem wel een muilkorf aangeleerd, voor het geval hij bijvoorbeeld eerder behandeld had moeten worden bij de dierenarts terwijl hij nog niet zo ver was, en die accepteert hij gelukkig ook prima. Ook is hij veel vooruitgegaan door gewoon veel in de nabijheid te zijn van andere mensen die niets van hem 'moesten', door mensen met hem te laten wandelen (eerst met mij erbij, later ook de oppas zonder dat ik erbij was), later ook door hier in huis opgescheept te zitten met de oppas of bij anderen te logeren. Zodra hij afhankelijk is van andere mensen, kan hij dat wantrouwen nu redelijk snel laten varen.

Wat fijn dat Amoz zo vooruit is gegaan! Daar zal heel veel werk en tijd ingezeten hebben, super dat het zo zijn vruchten afgeworpen heeft!


Lais wil trouwens ook weleens uit zichzelf mensen benaderen, maar na een paar keer mijn neus gestoten te hebben daarmee mag ze dat gewoon écht niet meer. Ze lijkt ze namelijk nieuwsgierig/onderzoekend en vrij neutraal te benaderen, maar er hoeft maar een haar verkeerd te vallen of ze valt gewoon recht in het gezicht van die persoon uit. Ze blaft echt keihard dan en schiet daarbij ook naar voren, dus mensen schrikken zich echt het apelazarus. Behalve Miranda dan, die vertrok geen spier . Maar goed, daar zijn er niet zoveel van helaas .

Mensen denken ook dat omdat ze zelf komt het dan wel goed is, maar dat is het dus niet. Het mag dus niet meer ondanks dat mensen het vaak graag willen.

[TessaThomas]

Ik heb voor Tay ook geen oppas. Zelfs mijn schoonouders accepteert hij niet als ik er niet bij ben. Hij is tegenwoordig iets milder geworden op het trainingsveld, daar wil hij wel eens bij iemand kijken en die mogen dan met hem spelen. In huis moet ik hem met bezoek echt wegsluiten, alleen vrienden die al jaren 1 keer per week komen eten laat hij rustig toe. Maar ook alleen als wij thuis zijn. Hij gaat dus altijd mee als wij weggaan In het ergste geval zal hij naar een pension gaan.

Bij de DA enzovoorts gedraagt hij zich omdat ik het zeg, maar ik houd hem wel vast en in pijnlijke gevallen krijgt hij een muilkorf om.

Ik vind het wel herkenbaar dat hoe meer aandacht/tijd er in gestoken wordt door 1 persoon, hoe meer afstand hij neemt. De mensen die hij tegenwoordig wel te doen vindt, zijn mensen die hem altijd negeerden.

[DeDiana]

Amoz was - met name in het begin - ook behoorlijk wantrouwend naar vreemden, maar wel op een andere manier. Hij is niet waaks of territoriaal, hij blaft geen mensen aan, probeert ze niet weg te jagen, dreigt ook niet, maar ging alle contact uit de weg en als ik bezoek had, ging hij in zijn bench liggen en naar mij kijken alsof hij wilde vragen wanneer ik die indringers eruit ging zetten. Als iemand hem dan had benaderd of hij zou zich in het nauw gedreven voelen, had hij zeker wel kunnen bijten. Dit heeft hij in het verleden in het asiel ook meerdere malen gedaan. Maar in eerste instantie zocht hij zelf dus niet de confrontatie; zocht iemand die echter met hem (in zijn ogen), dan ging hij die wel aan.

Dat is inderdaad anders, maar net zo goed wantrouwend naar vreemden ja. Lais zoekt wel zelf de confrontatie, daarnaast vindt ze al heel snel dat de ander de confrontatie zoekt (inderdaad aankijken, maar ook op een paar meter afstand naar de grond buigen). Maar dat snelle bijten heeft ze dan gelukkig weer niet, dat is toch wel lastig dat Amoz dat had. Buiten het trainen om heb jij het vooral gezocht in voorkomen denk ik?

Ja, dat is eigenlijk het enige wat ik heb gedaan. Het eerste halfjaar heb ik hem absoluut niet in contact gebracht met mensen die niet handig waren met honden. Toen ik hem zelf goed kende, goed kon lezen, hij mij volledig vertrouwde en ik hem ook goed kon sturen, ben ik daar wat losser in geworden, omdat ik zag dat hij heel duidelijk is in zijn signalen, zelf ervoor koos om te ontwijken en minder snel gewone menselijke handelingen als bedreiging interpreteerde. Hij heeft echt mensen moeten leren lezen, nu snapt hij er veel meer van en daardoor is zijn gedrag ook verbeterd (plus dat hij altijd de ruimte heeft gekregen om zich aan de situatie te onttrekken, ook bij de dierenarts dus).

Ik ben met hem wel vrij snel begonnen met dierenartstraining, omdat ik hoopte dat hij zich op die manier zonder (al te veel) stress zou kunnen laten behandelen door een dierenarts. Dat heeft hem heel erg geholpen. In heel kleine stapjes, met een dierenarts waar hij meteen al goed op reageerde, een positieve aanpak en nooit over zijn grenzen heen gaan. Uiteindelijk hebben we afgelopen maart, na ca. een jaar dierenartstraining, bloed bij hem kunnen afnemen en is hij helemaal lichamelijk onderzocht zonder dat hij veel stress had. Dit is wel echt gekoppeld aan die ene dierenarts met wie we dit ook hebben geoefend, haar mannelijke collega wil hij niet in zijn buurt en ook de assistentes mogen hem niet aanraken.

Nu je het zegt: Tannetje Koning had de juiste benadering en nam de tijd, zij kon toen Lais een prikje geven (voor titeren) zonder dat Lais gromde of dat ik haar kop vast hoefde te houden. Haar pootje vasthouden mocht Tannetje niet, maar verder ging het super. Maar de dierenartsen hier in de buurt, daar klikt het gewoon niet mee. Andere aanpak, andere mensen.

Dat is dus precies wat Amoz ook nodig heeft. Het zal zeker niet nu opeens bij elke dierenarts goed gaan; een botte boer hoeft ook echt niet aan hem te gaan zitten hoor Maar omdat we nu iets positiefs hebben opgebouwd met een dierenarts die vreemde en vervelende dingen bij hem doet terwijl hij dat rustig ondergaat, kunnen we daar wel weer verder op bouwen. Hij ging na het bloed afnemen ook lekker liggen in de behandelkamer, frolics schooien bij de dierenarts en had absoluut geen haast om daar weg te komen, dus het was echt geen vervelende ervaring voor hem.

Amoz is op dit vlak wel heel erg bijgetrokken, heeft nu veel minder last van dat wantrouwen en zoekt ook veel vaker uit zichzelf contact met mensen. Dit kan wel heel erg van persoon tot persoon verschillen; mensen die meteen iets van hem 'moeten' of hem te direct benaderen, vindt hij nog steeds helemaal niets. Inmiddels heeft hij ook helemaal niet meer de neiging om te bijten als het hem te veel wordt, hij ontwijkt wat hij niet prettig vindt, gaat de confrontatie niet meer aan en verwacht dat ik hem uit de situatie haal.
Ik heb hem wel een muilkorf aangeleerd, voor het geval hij bijvoorbeeld eerder behandeld had moeten worden bij de dierenarts terwijl hij nog niet zo ver was, en die accepteert hij gelukkig ook prima. Ook is hij veel vooruitgegaan door gewoon veel in de nabijheid te zijn van andere mensen die niets van hem 'moesten', door mensen met hem te laten wandelen (eerst met mij erbij, later ook de oppas zonder dat ik erbij was), later ook door hier in huis opgescheept te zitten met de oppas of bij anderen te logeren. Zodra hij afhankelijk is van andere mensen, kan hij dat wantrouwen nu redelijk snel laten varen.

Wat fijn dat Amoz zo vooruit is gegaan! Daar zal heel veel werk en tijd ingezeten hebben, super dat het zo zijn vruchten afgeworpen heeft!


Lais wil trouwens ook weleens uit zichzelf mensen benaderen, maar na een paar keer mijn neus gestoten te hebben daarmee mag ze dat gewoon écht niet meer. Ze lijkt ze namelijk nieuwsgierig/onderzoekend en vrij neutraal te benaderen, maar er hoeft maar een haar verkeerd te vallen of ze valt gewoon recht in het gezicht van die persoon uit. Ze blaft echt keihard dan en schiet daarbij ook naar voren, dus mensen schrikken zich echt het apelazarus. Behalve Miranda dan, die vertrok geen spier . Maar goed, daar zijn er niet zoveel van helaas .

Mensen denken ook dat omdat ze zelf komt het dan wel goed is, maar dat is het dus niet. Het mag dus niet meer ondanks dat mensen het vaak graag willen.

Nee, dat snap ik en zou ik dan ook niet doen, of alleen bij mensen van wie je weet dat ze niet meteen schrikken en écht kunnen negeren.

[Zamunda]

Ja, dat is eigenlijk het enige wat ik heb gedaan. Het eerste halfjaar heb ik hem absoluut niet in contact gebracht met mensen die niet handig waren met honden. Toen ik hem zelf goed kende, goed kon lezen, hij mij volledig vertrouwde en ik hem ook goed kon sturen, ben ik daar wat losser in geworden, omdat ik zag dat hij heel duidelijk is in zijn signalen, zelf ervoor koos om te ontwijken en minder snel gewone menselijke handelingen als bedreiging interpreteerde. Hij heeft echt mensen moeten leren lezen, nu snapt hij er veel meer van en daardoor is zijn gedrag ook verbeterd (plus dat hij altijd de ruimte heeft gekregen om zich aan de situatie te onttrekken, ook bij de dierenarts dus).

Dat is echt super, daar kun je echt op bouwen. Maar dat is dus iets wat bij Lais helaas anders werkt, daarom zet ik bij haar ook voornamelijk in op negeren en afstand houden. Soms wel jammer/lastig, maar gelukkig meestal niet erg. Maarja, een andere oppas is dus wel lastig. Ach, wie weet is het nooit nodig.

[DeDiana]

Ja, dat is eigenlijk het enige wat ik heb gedaan. Het eerste halfjaar heb ik hem absoluut niet in contact gebracht met mensen die niet handig waren met honden. Toen ik hem zelf goed kende, goed kon lezen, hij mij volledig vertrouwde en ik hem ook goed kon sturen, ben ik daar wat losser in geworden, omdat ik zag dat hij heel duidelijk is in zijn signalen, zelf ervoor koos om te ontwijken en minder snel gewone menselijke handelingen als bedreiging interpreteerde. Hij heeft echt mensen moeten leren lezen, nu snapt hij er veel meer van en daardoor is zijn gedrag ook verbeterd (plus dat hij altijd de ruimte heeft gekregen om zich aan de situatie te onttrekken, ook bij de dierenarts dus).

Dat is echt super, daar kun je echt op bouwen. Maar dat is dus iets wat bij Lais helaas anders werkt, daarom zet ik bij haar ook voornamelijk in op negeren en afstand houden. Soms wel jammer/lastig, maar gelukkig meestal niet erg. Maarja, een andere oppas is dus wel lastig. Ach, wie weet is het nooit nodig.

Ik denk dat het misschien wel zou lukken met een ervaren oppas op wie Lais meteen goed (of gematigd) reageert, zeker als het niet in eigen huis is en zonder jullie erbij? Dat zou wellicht de moeite waard zijn om in te investeren nu het nog niet écht nodig is, zodat die mogelijkheid er wel is als het ooit wel echt nodig zou zijn.

Hoe reageerde Laissah eigenlijk toen jullie haar voor het eerst ontmoetten en ze bij jullie kwam wonen? Was ze toen ook al zo wantrouwend naar vreemden?

[Zamunda]

Ik denk dat het misschien wel zou lukken met een ervaren oppas op wie Lais meteen goed (of gematigd) reageert, zeker als het niet in eigen huis is en zonder jullie erbij? Dat zou wellicht de moeite waard zijn om in te investeren nu het nog niet écht nodig is, zodat die mogelijkheid er wel is als het ooit wel echt nodig zou zijn.

Ja dat denk ik ook wel, maar waar vind je zo iemand? Met andere honden is ze ook niet altijd even makkelijk dus dat moet ook nog een beetje klikken.
In nood kan ze overigens wel bij haar allerleukste juf, maar dan zit ze voornamelijk in de bench dus dat geniet ook niet mijn voorkeur.

Hoe reageerde Laissah eigenlijk toen jullie haar voor het eerst ontmoetten en ze bij jullie kwam wonen? Was ze toen ook al zo wantrouwend naar vreemden?

Het wantrouwen is met het volwassen worden erger geworden, maar zat er toen we haar ontmoetten ook al goed in. Ze was toen ruim 1,5 jaar en blafte ons flink aan. De vader van die mensen had ons meegenomen naar dat huis en ze helemaal verzot op die man dus haar aandacht ging van ons aanblaffen naar hem aflebberen en vice versa. Wij hebben haar van meet af aan genegeerd, zijn gaan zitten en met die mensen gaan praten.

Ik denk dat ze na een half uur tot een uur voor het eerst contact kwam maken met me. Ik had lekkers bij me en gaf dat aan haar zonder haar aan te kijken/te aaien of aan te spreken. Langzamerhand ontdooide ze steeds meer, eerst kwam ze onder de tafel liggen en daarna begon ze me op te zoeken. Ik heb het haar helemaal op haar tempo laten doen, geen enkele druk op haar gelegd. Op een gegeven moment zocht ze mijn man ook op en ging het bij hem hetzelfde.
Uiteindelijk ben ik op mijn hurken gaan zitten en kwam ze helemaal bij me, het was goed (en ik was al vanaf het eerste moment verliefd, dus ik smolt alleen maar verder ) .


Het negeren en het helemaal op haar tempo laten doen werkt gewoon echt heel goed bij haar, maar er zijn maar weinig mensen die dat echt kunnen (het ontbreekt vaak aan impluscontrole en geduld geloof ik ), plus dat ze er nu moeilijker in is dan toen. Ik geloof dat Tannetje haar ook eerst negeerde en even kletste met mij voordat ze met Lais aan de slag ging.
Goed om weer even helder te hebben .

[lotje&famke]

Goed topic Goeie tips heb ik niet, maar ik lees wel graag mee.
Ik las het al ergens, maar vooraf een kalmerend middel geven is inderdaad een optie als het om het laatste spuitje gaat. Ik kende een hond waarbij de dierenarts thuis is gekomen om haar uit het lijden te verlossen. Baasje wilde ook niet dat de hond de dierenarts binnen zag komen en over haar toeren zou raken. Ze heeft een soort sterke slaappil van de dierenarts gekregen en afgesproken hoe laat ze die zou geven. De hond is dan niet meer bij bewustzijn als de dierenarts komt. Je neemt dan eigenlijk ook al afscheid zonder dat de dierenarts erbij is.

Wat betreft andere mensen, Flo is zo'n dropje die is eigenlijk voor iedereen wel goed te hanteren. Ze kan er wel heel ongelukkig bij kijken Het is geen allemansvriend, ze heeft een sterke voorkeur voor bepaalde personen. Niet een bepaald type ofzo, ik verbaas me er wel eens over wie ze nu weer uitkiest. Maar ze kiest dus wel bewust voor mensen.

Pleun is erg wantrouwend. Ze was dol op de vrouw die haar in het asiel verzorgde. Ze is ook graag in de buurt van de cursus juf. Mij vertrouwd ze inmiddels ook, ze vindt me zelfs wel gezellig Maar verder....nee, echt niet . Mensen die hun best gaan doen met lekkers en tegen haar kletsen vind ze zeer verdacht. Oppas is een probleem. Nu is het een kleine teckel van 6 kilo, die ik makkelijk mee kan nemen en waar mensen niet snel van onder de indruk zijn. Ik ben een paar keer samen met haar bij de oppas geweest te wennen. Als ze een keer naar de oppas gaat, dan gaat ze daar in de Bench, desnoods met tuigje en riem. Zodat het voor de oppas makkelijker is haar uit te laten. Voor Pleun is een oppasadres waar ze weinig met mensen hoeft eigenlijk het fijnst. Dan samen met Flo, zodat ze hondengezelschap heeft. Wat dat betreft zit ik ook wel te denken aan een pension, maar dat zou Flo dan weer een nare plek vinden. En ik heb er zelf minder vertrouwen in. Als Lais samen met Willem of Mister naar een goed pension gaat in een ruim verblijf, waar ze weinig met mensen hoeft, misschien is dat wel een optie.
Hopelijk vind je een goede oplossing voor je meisje!

[DeDiana]

Het negeren en het helemaal op haar tempo laten doen werkt gewoon echt heel goed bij haar, maar er zijn maar weinig mensen die dat echt kunnen (het ontbreekt vaak aan impluscontrole en geduld geloof ik ), plus dat ze er nu moeilijker in is dan toen. Ik geloof dat Tannetje haar ook eerst negeerde en even kletste met mij voordat ze met Lais aan de slag ging.
Goed om weer even helder te hebben .

Ja, dat is ook mijn ervaring, dat veel mensen negeren heel moeilijk vinden en zeker niet-hondenmensen. Mensen hebben vaak niet eens door dat ze toch oogcontact maken of iets veranderen in hun gedrag/houding als de hond bijvoorbeeld even komt snuffelen.

Fijn dat je in geval van nood wel een plek hebt waar ze terechtkan. Geschikte oppas en dierenarts zijn inderdaad met dat type hond veel lastiger te vinden.

[Tineke]

Abra en Luus zijn wantrouwend naar vreemde en Sien is er ook niet dol op. Bij Sien komt het wellicht door haar ervaringen , ze was ontzettend angstig toen Jan haar kreeg en bij de andere dames is het gewoon hun karakter zoals verwacht. Ze kunnen overigens wel overal lopen tussen en bij mensen maar we laten ze nooit aaien. Willen mensen dat toch of gaan ze ze lokken dan laten we ze volgen en zijn we weg. Doordat ze dus nooit door vreemde aangeraakt worden hebben ze ook niet het idee dat zulks kan gaan gebeuren en hebben ze weinig aandacht voor andere mensen.

Hier thuis met visite die niet regelmatig komt doen we ze altijd apart en dat werkt prima.
Kinderen en kleinkinderen zijn ze aan gewend en zelfs uitgesproken dol op en dat vinden we voldoende.
Als wij weggaan past mijn dochter op en dat gaat goed al vind Luus ook dat al beduidend minder.
Wel zijn ze dan in hun eigen omgeving en dat is voor hun juist weer fijner dan ze verplaatsen.
Abra en Sien zijn in pension geweest toen wij naar Ijsland gingen en dat is niet voor herhaling vatbaar, wat ik overigens wel jammer vind maar het is nu eenmaal gewoon zo.
Dat lag niet aan het meer dan uitstekende pension maar echt aan hun.
Wij gaan nu dus of naar een huisje waar ze mee kunnen of afzonderlijk op een verdere vakantie.
Jammer maar het is niet anders , het is hun enige nadeel dus we leven er maar mee al gaan we het bij de volgende Fila (over 15 jaar ofzo ) wel anders doen. Dan gaan we als al pup op zoek naar een goed en betrouwbaar oppasadres waar we dan direct op regelmatige basis mee gaan beginnen.

Rio is thuis ingeslapen en dat is best goed gegaan maar hij heeft wel zijn hele leven deze arts al gehad en kende hem dus al wel goed.
Hij was best rustig de andere honden hadden we wel weggedaan op Micron na.
Als ik daarover zou hebben getwijfeld zou ik van te voren een middel aan de da hebben gevraagd wat we hem dan van te voren hadden kunnen geven zodat hij rustiger zou zijn.
Wellicht is dat een optie voor als het ooit aan de orde zou zijn

[Machie]

Haha, ook Csiva reageert zo op vreemden. Vrienden met haar worden kost niet uren, maar dagen.
Over hoe het precies gaat bij minder bekenden kan ik je over een ruime maand vertellen. Dat breng ik Csiva voor 2 weken naar een vriendin van me omdat we op vakantie gaan. Met haar gaat ze super, haar vriend accepteert ze. Ik denk dat het snel okee is want het blijft een herdershond en ze wil altijd een baas hebben. Als ik er niet ben zoekt ze een ander uit om haar (voor dan) ziel en zaligheid aan te schenken. Zo heeft ze mijn moeder ook leren vertrouwen.

Haar pleasen met koek werkt niet. Vreten pakt ze altijd aan en dan springt ze ook rustig tegen je op. Maar koek maakt niet zomaar vrienden.