Triss, het blijft moeilijk

[tycha]

Triss blaakt niet van het zelfvertrouwen en is snel angstig en zeer geluidsgevoelig, en ik vind dat moeilijk.
Ongeveer een jaar geleden is ze enorm geschrokken van een kite die vlak bij haar neerstortte. Sindsdien is ze af en aan angstig voor dingen in de lucht. Periodes gaat het goed, en soms is het drama. Zelfs per dag of zelfs per wandeling kan dit verschillen. Een maand of twee geleden zijn we met een BAT training begonnen en ik heb het idee dat de angst sindsdien groter is geworden. In die periode heeft ze in 1 week een aantal angst ervaringen opgedaan, met een roofvogelvlieger, schoten van jagers, een drone in het duin en een bezoek aan de dierenarts. De afgelopen dagen leek het beter te gaan en dacht ik gevonden te hebben hoe er mee om te gaan.
Vanavond zijn we nog even naar het strand geweest. Ik wilde graag de ondergaande zon fotograferen, en dacht dat Triss het ook wel leuk zou vinden. Triss zag ze weer letterlijk en figuurlijk vliegen. Onderweg naar het strand zag ze een meeuw zweven en dan begint het. Ze gaat lopen turen, haalt zich op de een of andere manier van alles in het hoofd, en vind dat weer alles eng. Vogels, vlagen, vliegtuigen, maar ook mensen en surfers op het strand. Ze wilde al gelijk weer op de vlucht slaan, dus haar aangelijnd. Toen we helemaal alleen waren ontspande ze weer wat en wilde ze ook weer even spelen. De terugweg richting de auto weer aan de lijn want ze zag de surfers in de zee en mensen lopen en wilde weer gaan vlucht. In ben naar de duinen gaan lopen en heb daar even gezeten met haar en ze ontspande weer wat. Totdat ze het geluid van een optrekkende motor hoorde, en toen begon het weer, turen naar vliegtuigen in de lucht en weer willen vluchten. Ik heb eerder succes gehad met counter conditioning en als ze ergens iets ziet benoem ik het en krijgt ze lekkers. Ze ontpant dan wel weer wat.
Vanmorgen vroeg zijn we naar het eiland bij ons geweest, en heeft ze achter de hazen aangezeten, en was er niets aan de hand, vanavond is het al gelijk mis. Woensdag zijn we naar het duin en het strand geweest en hebben we een prima ontspannen wandeling gehad zonder angst, maar was ze gewoon vrolijk.
Nou ja, ik vind het dus gewoon moeilijk. En zou zo graag hebben dat ze gewoon leuke wandelingen kan hebben. Ik weet soms gewoon niet waar ik goed aan doe met haar. Vooral omdat het de ene keer lijkt dat we op de goede weg zijn, en het andere moment is het weer drama.

[billy]

Het lijkt me zo moeilijk hoe hier mee om te gaan Waar doe je goed aan he en wat gaat wel of niet werken, mijn idee zou zijn niet weggaan als ze ergens bang voor is, maar het juist opzoeken maar vrees dat dat te kort door de bocht is en het misschien alleen maar erger maakt.

Leuk is het zeker niet zo, ik hoop dat je nog wat tips of iets krijgt waardoor het verbetert.
Aminocalm heb je dat al eens geprobeerd? ik had dat voor Truus rond de feestdagen en het leek wel de scherpe randjes eraf te halen.

[veertje]

Wat bij Tess wel eens werkt is het strooien van voer. Soms een paar tegelijk, soms één voor één. Een beetje uit elkaar dat ze moet snuffelen om het te vinden. Het snuffelen zorgt dan voor ontspanning, kop laag en neus gebruiken.
Het zorgt dat ze na iets spannends sneller kan ontspannen en ze het spannende weer vergeet voor we verder wandelen.

Ik merk ook dat ze met mantrailen meer zelfvertrouwen krijgt. Ze leren zelf beslissingen maken en het is altijd succesvol en een feestje. Misschien zou je zoiets met haar kunnen doen?

[tycha]

Het strooien van voer doe ik ook. Maar dat kan alleen als ze nog niet heel hoog in haar angst zit, want dan eet ze niets meer. Zodra ze weer eet, gooi ik een handje voer op de grond, en het snuffelen werkt wel weer ontspannend.
We gaan in april starten met pre agility, wil even kijken hoe dat gaat en of ze dat leuk vindt. Bij de reddingshonden vond ze de toestellen leuk en ook het vlakte revieren vond ze erg leuk. Ik ben daar gestopt omdat de afstand mij ging opspelen. Ruim drie uur in de auto voor twee keer tien minuten trainen was me te veel. Mocht het met agility niets worden wil ik wel gaan speuren met haar.
Bij de BAT werk je aan een lange lijn en mag de hond bepalen waar hij heen wil, wil ze ergens niet heen dan gaan we de andere kant op. Ik merkte dat Triss hier juist nog onzekerder van werd. Zij zoekt steun en leiding bij mij, en toen ik dat los liet wist ze het niet meer. Nu doen we een beetje BAT, een beetje spiegelen (zodra zij zich ergens op focust, leg ik mijn focus op iets anders) en probeer ik niet mee te gaan in haar angst. Maar dat is moeilijk.

[tycha]

Oké. Twee dingen.

Eerst moet je de aangeboren angst onder ogen zien.
De ervaringen zijn maar kapstokken maar het is in de eerste plaats een hond die makkelijk bang wordt.
Je behoeftes en je teleurstelling snap ik prima maar daar komen we nog op terug.

Goed, je hond is een schijtluis. Dat kan gebeuren bij een korthaarcollie.
Je moet dus iets gaan regelen over hoe we met angst omgaan. Heb een antwoord op haar gebrek.
De zomer komt er aan, je kunt over een paar weken best gewoon zonder modder aan je kont op de grond gaan zitten en je bange hond even in een beschermende omarming nemen zodat ze vanuit een veilige, beheerste situatie even kan bedenken wat ze er allemaal van vindt. Even terug naar de puppenversie kan zo ontzettend heilzaam zijn.
En ja, dat beloont bang gedrag maar iemand die ooit een bange hond heeft gehad snapt dat troosten soms gewoon moet.

Dan het andere; waar komt die onderliggende spanning vandaan? Hoeveel structuur heeft ze.
Angst of agressie kan soms ook gewoon het gevolg van een teveel aan rondklotsende stress zijn. Collies zijn enorm gevoelige honden, dat hoef ik je niet te vertellen.
Wat doe je om de rust er in te houden?

Ik heb met Eva soms echt wel even rustig zonder haar een rondje gelopen omdat ik wist dat ze het er gewoon heel goed op deed als ik zelf echt ontspannen was.
Let er zelf eens op. Wat draag je zelf bij aan de onrust?
Niet omdat je iets fout doet maar het gedrag van de baas is een religie voor een herdershond. Straal rust uit als je wil dat het goed met je hond gaat. Neem je rol als begeleider op.

1. accepteren dat het een geboren schijtluis is.
2. daar de lol van inzien en haar gewoon als zodanig behandelen.
3. De context. Wat gebeurt er allemaal om je hond heen en hoe kun je die omgeving heilzaam maken?


Op zich is angst bij een jonge hond best goed om te vormen naar voorzichtigheid maar dan moet je wel goed sturen.

Vanavond op het strand ben ik ook bij de duinen gaan zitten met haar toen ze weer angstig werd. Gewoon zitten, beetje kriebelen op de kont, vind ze fijn, en af en toe een brokje. Dat helpt wel. Ik weet dat mijn stemming heel erg op haar inwerkt. Daarom probeer ik zelf me niet op te winden, te irriteren (wel gehad) maar ontspannen te blijven. De camera mee, zodat ik me niet op de hond en haar angst focus, maar op de omgeving. Ze heeft heel veel behoefte aan mijn zekerheid en mijn vertrouwen. Dat is wat volgens mij bij de BAT training is fout gegaan. Ze was mijn leiding kwijt, en ook mijn vertrouwen. Dat proberen we nu weer op te bouwen. De omgeving heb ik helaas niet helemaal in de hand, vogels vliegen nou eenmaal, net als vliegtuigen. Geluiden zijn er die kan ik niet wegnemen en niet voor zijn.
Ze heeft de angst overigens niet altijd, en niet constant. Er zijn dagen of wandelingen waarin ze gewoon stoer en vrolijk is. Ik weet ook niet wat het trickert, wellicht een geluid wat ik niet hoor.

[tycha]

Het lijkt me zo moeilijk hoe hier mee om te gaan Waar doe je goed aan he en wat gaat wel of niet werken, mijn idee zou zijn niet weggaan als ze ergens bang voor is, maar het juist opzoeken maar vrees dat dat te kort door de bocht is en het misschien alleen maar erger maakt.

Leuk is het zeker niet zo, ik hoop dat je nog wat tips of iets krijgt waardoor het verbetert.
Aminocalm heb je dat al eens geprobeerd? ik had dat voor Truus rond de feestdagen en het leek wel de scherpe randjes eraf te halen.

Ik ga ook niet weg als ze iets eng vind, maar neem wel afstand, ga er dan bij zitten, laat haar rustig kijken en als ze wil eten, krijgt ze af en toe een koekje. Zonder dat ik verder iets zeg gewoon laten kijken en laten eten, terwijl ik naast haar op de grond zit.
Ze krijgt nu no-stress (ongeveer dezelfde ingrediënten als Aminocalm) En er ligt weer een adaptilband klaar. Heeft ze eerder gehad.

[tycha]

Glenn schrok zich toen ook kapot van die kitesurfers. En vliegers.
Dat was toen een kwestie van aan het handje nemen (als in aanlijnen) en toch stug doorlopen. Wat bij mij enórm scheelde was dat de rest van de honden niet bang was. En daar trok hij zich erg aan op.
Die waren klaarblijkelijk overtuigender dan ik
Daarna enorm prijzen als hij langsliep met een slappe lijn en een paar dagen later kon ie gewoon los.
Hij keek nog wel maar was zijn angst kwijt. Ik heb ook het idee dat angst lopend beter verwerkt wordt dan zittend, vraag me niet waarom.
Maar ja, dan moet je wel eerst nog een paar honden regelen voor erbij. Wat een straf

Als ik met andere honden wandel heeft ze nergens last van. Dan heeft ze geen tijd om zich bezig te houden met de omgeving.
Ik zei vanavond al tegen mijn man "ik weet wel een oplossing" "een andere stabiele hond erbij"

[tycha]

Waar wandel je?[quote][/quote]
We wandelen bij ons in de buurt, op het eiland en in het duin en op het strand. Woensdag was het strand geweldig, vanavond was het drama.

[veertje]

Het strooien van voer doe ik ook. Maar dat kan alleen als ze nog niet heel hoog in haar angst zit, want dan eet ze niets meer. Zodra ze weer eet, gooi ik een handje voer op de grond, en het snuffelen werkt wel weer ontspannend.
We gaan in april starten met pre agility, wil even kijken hoe dat gaat en of ze dat leuk vindt. Bij de reddingshonden vond ze de toestellen leuk en ook het vlakte revieren vond ze erg leuk. Ik ben daar gestopt omdat de afstand mij ging opspelen. Ruim drie uur in de auto voor twee keer tien minuten trainen was me te veel. Mocht het met agility niets worden wil ik wel gaan speuren met haar.
Bij de BAT werk je aan een lange lijn en mag de hond bepalen waar hij heen wil, wil ze ergens niet heen dan gaan we de andere kant op. Ik merkte dat Triss hier juist nog onzekerder van werd. Zij zoekt steun en leiding bij mij, en toen ik dat los liet wist ze het niet meer. Nu doen we een beetje BAT, een beetje spiegelen (zodra zij zich ergens op focust, leg ik mijn focus op iets anders) en probeer ik niet mee te gaan in haar angst. Maar dat is moeilijk.

Ik denk dat BAT en speuren wel verschillen in manier van zelfstandigheid. Bij speuren heb je een doel, de hond weet wat de bedoeling is, maar vindt het ook lastig dat hij dat zelf moet doen. Maar omdat dat doel vrij duidelijk is en ook heel leuk, is de drang om het toch te doen best groot. Bij het zelf de weg bepalen zoals bij BAT is er geen doel toch? Ik denk dat Tess ook wel een beetje ontredderd wordt als ze zelf iets moet beslissen maar ze niet goed weet wat ze moet beslissen.

Ben benieuwd hoe ze de agility gaat vinden dan. Bij een goede opbouw kan dat ook wel goed zijn voor haar zelfvertrouwen.

Troosten doe ik ook. En nu we het tussen mijn benen zitten aan het oefenen zijn voor agility, gebruikt Tess het zelf ook. Soms als leuk spel en soms in spannende situaties.

[Brindlecardi]

Erg vervelend lijkt me, je moet en wil toch ook naar buiten en plezier hebben.

Apple is overigens ook mijn eerste hond die gevoelig is voor geluid, niet buiten echter maar binnen. Een piepje, een zacht klapperende deur of de vaatwasser kunnen haar al van het padje brengen. Harde geluiden interesseren haar dan weer juist niet. Ik ben dat gedrag niet gewend van eerdere honden en vind het ook maar een lastig iets. Binnenshuis kan je echter toch makkelijker maatregelen treffen dan buitenshuis...

[Fotogravinnetje]

Bij zo'n gevoelige hond zou ik heel kritisch kijken naar hoe ik mezelf voel. Elco reageert ook heel sterk op hoe ik me voel. Vaak als hij hyper begint te worden, pieperig, veel likken etc, komt dat doordat ik zelf onrust/stress heb. En dat hoeft echt maar heel weinig te zijn om zo'n sterke reactie te krijgen. Normaal gesproken sta je niet stil bij dat beetje stress, omdat het nu eenmaal bij het leven hoort, zo weinig is het. En toch moet ik mezelf op zo'n moment dus gaan kalmeren om Elco weer bereikbaar te krijgen, of accepteren dat mijn minibeetje stress dit effect op Elco heeft. Het heeft mij wel geholpen om zelf veel stabieler te worden.
Ik gebruik bij Elco ook wel principes uit BAT, maar ik laat het hem niet echt zélf uitzoeken. Ik probeer zijn soms subtiele signalen op te pikken en hem dan te helpen. Soms is dat met een grote boog eromheen, soms is dat optillen, soms is het blijven staan en snuffelen, soms is het even bij me roepen en verder niets. Wat het wordt hangt af van wat hij aangeeft en de situatie, maar ik hou wel de leiding

[tycha]

smooth collies

Kórthaar Collies.

Om heel precies te zijn: Kortharige Schotse herder

[tycha]

Waar wandel je?

We wandelen bij ons in de buurt, op het eiland en in het duin en op het strand. Woensdag was het strand geweldig, vanavond was het drama.

Waar zat het verschil?

Andere dag, ander tijdstip

Er is namelijk echt geen peil op te trekken. Ook niet of ik bijvoorbeeld een drukke dag heb gehad of een luie zaterdag. Er zijn dagen bij dat ik zelf door drukte wat meer gespannen ben, waarbij zij nergens last van heeft, en ook dat ik heel ontspannen ben en zij wel wat in haar hoofd haalt. En andersom.
Vanmorgen ons ochtend rondje gelopen, en dan loop ik met een totaal andere hond. Blij, vrolijk, ontspannen, bezig met normale hondendingen. Niet loeren, geen spanning niets van dat alles.
Dat maakt het voor mij ook zo lastig.

Ik heb wel gehad, toen tijdens de BAT training, dat ik eigenlijk helemaal geen zin meer had om met haar te gaan lopen. Het was vaak niet leuk, ik werd onzeker van haar, en zij daardoor weer van mij. Maar dat was gisteren niet zo, omdat we de afgelopen twee weken eigenlijk weer leuk gelopen hadden, en zij weinig tot geen angst had laten zien. Dus gisteren gingen we echt vol goede moed en ontspannen op pad.

[gonnie]

Ik zou er ook niet tegen kunnen, toen Tanja uit angst het water in was gesprongen toen ik haar pas had en daardoor met haar aan de lijn moest lopen, had ik er echt even de pee in.

[DeDiana]

Het is bij BAT natuurlijk ook niet de bedoeling dat je de hond helemaal aan zijn lot overlaat om zijn eigen keuzes te maken, maar juist dat je hem begeleidt (naar aanleiding van signalen die de hond laat zien) naar meer ontspannen gedrag, zodat hij zelf uiteindelijk andere keuzes leert maken. Het maken van de 'betere' keuzes is waar je naartoe werkt - een hond die nog bang, gestrest of onzeker is, kan dat over het algemeen nog niet zelf (anders was een hele cursus ook niet nodig ). Door die keuzes krijgt de hond weer invloed op de situatie en dat helpt vaak goed bij onzekerheid of angst, maar natuurlijk alleen als de hond ook daadwerkelijk met zijn keuzes invloed op de situatie kan uitoefenen.

Maar ik kan me voorstellen dat dit voor een hond als Triss niet werkt. Wat zegt/zei de BAT-instructeur erover?

Met Amy heb ik veel BAT gedaan bij de sociale wandelingen en voor haar heeft dat wel goed gewerkt voor haar reactie op vreemde honden, maar dat is dan ook iets waar ze zelf nog enige controle over kán hebben, namelijk uit de situatie gaan en de juiste lichaamstaal laten zien. Bij angst voor dingen in de lucht en geluiden is dat natuurlijk veel lastiger, dus ik zou zelf ook niet zo goed weten hoe ik het in dergelijke situaties zou moeten inzetten.

Voor Mila werkt het ook beter om bij angst meer de leiding te nemen en haar gewoon te laten weten hoe ik het wil. Natuurlijk wel met respect voor haar emoties op dat moment, dus ik vraag geen dingen die je niet van een bange hond kunt verwachten en ik geef haar de tijd. Aanlijnen en rustig doorlopen helpt haar in sommige situaties enorm (bijvoorbeeld bij bruggetjes waar ze niet overheen durft), bij heel concrete dingen waar ze ineens van schrikt gebruik ik counter conditioning en soms gebruik ik ook spel om haar uit die alerte modus te krijgen waarbij ze alleen nog maar bezig is met eventueel enge dingen in de omgeving (bijvoorbeeld tijdens de vuurwerkperiode). En sommige dingen verdwijnen vanzelf door haar er een tijdje niet aan bloot te stellen, zodat ze uit die focus raakt waarbij ze alleen nog maar bezig is met datgene waar ze bang voor is.
Met Mila ben ik destijds ook agility gaan doen omdat ze zo'n enorme hoogtevrees had en dat heeft haar zeker heel erg geholpen, hoewel ze de kattenloop nog steeds best spannend vindt Maar ze durft wel veel meer sindsdien.
Ik heb wel de indruk dat het bij Triss allemaal heel wat heftiger is, dus ik zou zelf denk ik een gedragstherapeut inschakelen als je het gevoel hebt dat je echt vastloopt en weinig verbetering ziet.

[tycha]

Ik zou er ook niet tegen kunnen, toen Tanja uit angst het water in was gesprongen toen ik haar pas had en daardoor met haar aan de lijn moest lopen, had ik er echt even de pee in.

Nou ik heb 14 jaar met twee honden aan de lijn gelopen, omdat ze ‘hondagressief’ waren. Daar kon ik mee leven. Ik had vlakbij huis een plek waar ze veilig los konden lopen. Daar kon ik toen wel mee leven. Maar verlangde naar een leuke sociale hond waarmee ik lekker kon wandelen. Als haar angst zo groot zou zijn dat ik nu altijd aan de lijn met haar moet wandelen kan ik daar ook wel mee leven.
Maar het lastige is, dat het zo onvoorspelbaar is. Want we hebben ook hele leuke wandelingen, waarbij ze rondrent als een vrolijke jonge hond, waar ze plezier heeft, en ze gewoon stoer is. En die angst die kan ineens toeslaan. Soms dagen niet, soms gaat ze van een hond die vrolijk is, heerlijk aan het rennen, snuffelen en aan het spelen is, naar een hond die staat te bibberen van angst. En het lukt mij niet om de vinger er op te leggen. Ik kan het niet voorkomen, ik zie het niet aankomen. Vaak krijg ik haar er weer uit. Zoals gisteren toen we op een gegeven moment alleen liepen. Dan is ze weer de vrolijke blije Triss. Ik vind het ook vooral voor haar sneu.

[gonnie]

Ik zou er ook niet tegen kunnen, toen Tanja uit angst het water in was gesprongen toen ik haar pas had en daardoor met haar aan de lijn moest lopen, had ik er echt even de pee in.

Nou ik heb 14 jaar met twee honden aan de lijn gelopen, omdat ze ‘hondagressief’ waren. Daar kon ik mee leven. Ik had vlakbij huis een plek waar ze veilig los konden lopen. Daar kon ik toen wel mee leven. Maar verlangde naar een leuke sociale hond waarmee ik lekker kon wandelen. Als haar angst zo groot zou zijn dat ik nu altijd aan de lijn met haar moet wandelen kan ik daar ook wel mee leven.
Maar het lastige is, dat het zo onvoorspelbaar is. Want we hebben ook hele leuke wandelingen, waarbij ze rondrent als een vrolijke jonge hond, waar ze plezier heeft, en ze gewoon stoer is. En die angst die kan ineens toeslaan. Soms dagen niet, soms gaat ze van een hond die vrolijk is, heerlijk aan het rennen, snuffelen en aan het spelen is, naar een hond die staat te bibberen van angst. En het lukt mij niet om de vinger er op te leggen. Ik kan het niet voorkomen, ik zie het niet aankomen. Vaak krijg ik haar er weer uit. Zoals gisteren toen we op een gegeven moment alleen liepen. Dan is ze weer de vrolijke blije Triss. Ik vind het ook vooral voor haar sneu.

Ja, konden ze maar praten. Het is echt lastig om te weten te komen waarom ze doen wat ze doen.

Zo vind ik het gek dat Tanja wel het water in gaat in het bos, maar als het heel zachtjes regent wil madam gelijk naar binnen. Je wordt toch van beide nat en van in het water staan wordt je natter dan van een paar spettertjes op je rug. Hahaha.

[tycha]

Het is bij BAT natuurlijk ook niet de bedoeling dat je de hond helemaal aan zijn lot overlaat om zijn eigen keuzes te maken, maar juist dat je hem begeleidt (naar aanleiding van signalen die de hond laat zien) naar meer ontspannen gedrag, zodat hij zelf uiteindelijk andere keuzes leert maken. Het maken van de 'betere' keuzes is waar je naartoe werkt - een hond die nog bang, gestrest of onzeker is, kan dat over het algemeen nog niet zelf (anders was een hele cursus ook niet nodig ). Door die keuzes krijgt de hond weer invloed op de situatie en dat helpt vaak goed bij onzekerheid of angst, maar natuurlijk alleen als de hond ook daadwerkelijk met zijn keuzes invloed op de situatie kan uitoefenen.

Maar ik kan me voorstellen dat dit voor een hond als Triss niet werkt. Wat zegt/zei de BAT-instructeur erover?

Met Amy heb ik veel BAT gedaan bij de sociale wandelingen en voor haar heeft dat wel goed gewerkt voor haar reactie op vreemde honden, maar dat is dan ook iets waar ze zelf nog enige controle over kán hebben, namelijk uit de situatie gaan en de juiste lichaamstaal laten zien. Bij angst voor dingen in de lucht en geluiden is dat natuurlijk veel lastiger, dus ik zou zelf ook niet zo goed weten hoe ik het in dergelijke situaties zou moeten inzetten.

Voor Mila werkt het ook beter om bij angst meer de leiding te nemen en haar gewoon te laten weten hoe ik het wil. Natuurlijk wel met respect voor haar emoties op dat moment, dus ik vraag geen dingen die je niet van een bange hond kunt verwachten en ik geef haar de tijd. Aanlijnen en rustig doorlopen helpt haar in sommige situaties enorm (bijvoorbeeld bij bruggetjes waar ze niet overheen durft), bij heel concrete dingen waar ze ineens van schrikt gebruik ik counter conditioning en soms gebruik ik ook spel om haar uit die alerte modus te krijgen waarbij ze alleen nog maar bezig is met eventueel enge dingen in de omgeving (bijvoorbeeld tijdens de vuurwerkperiode). En sommige dingen verdwijnen vanzelf door haar er een tijdje niet aan bloot te stellen, zodat ze uit die focus raakt waarbij ze alleen nog maar bezig is met datgene waar ze bang voor is.
Met Mila ben ik destijds ook agility gaan doen omdat ze zo'n enorme hoogtevrees had en dat heeft haar zeker heel erg geholpen, hoewel ze de kattenloop nog steeds best spannend vindt Maar ze durft wel veel meer sindsdien.
Ik heb wel de indruk dat het bij Triss allemaal heel wat heftiger is, dus ik zou zelf denk ik een gedragstherapeut inschakelen als je het gevoel hebt dat je echt vastloopt en weinig verbetering ziet.

Het batten heeft haar wel geholpen in de omgang met andere honden. Ze valt niet meer uit of in veel mindere mate. Doet en deed dit overigens alleen rondom huis, op vreemd terrein niet.
Bij angst doe ik eigenlijk hetzelfde als wat jij doet. Naar gelang de situatie, doorlopen, counter conditioning of spel. In mindere ernstige situaties kan ik na de counter conditioning vrolijk doorlopen en spelen met haar, en dan laat ze het ook weer los.
Het rare is dat ik vorige week bijna een topic geopend had dat ik dacht de manier en de ‘knoppen’ gevonden te hebben. Ze ging zo veel beter.
Misschien maak ik er wel ook een veel groter punt van dan het daadwerkelijk voor haar is. Niet op het moment zelf, maar in het algemeen.
Volgens de BAT instructeur moet ik oppassen dat ze niet gaat generaliseren. Dus als ze een vogel of vliegtuig ziet, dit benoemen en een koekje geven. Dat doe ik nu ook. Maar zoals gisteren, ze ziet een meeuw zweven, ze wordt angstig, ziet daarna alles wat in de lucht zit, en op het strand is dat veel. Ik kan haar er uit halen, en daarna gaat ze dus gerust een groep meeuwen van het strand jagen.
Dat is wat het zo lastig maakt voor mij. Als ze echte angst heeft zou ze dat toch niet doen?

[Johnny Jones]

Foxy is ook zo'n gevoelige dame. Gelukkig is het meestal rustig bij ons en zondag overdag neem ik haar gewoon niet mee het bos in. Ik zie ook aan haar dat ze op spannende momenten graag steun krijgt. Of het is aangeleerd gedrag omdat ik haar bij me roep als ik andere honden aan zie komen. Dan leid ik haar af en mocht een hond op een vervelende manier op haar af komen dan stuur ik die weg. We vermijden waar mogelijk omstandigheden waarvan ze angstig is.
Nu merk ik dus dat ze op sommige plekken tijdens de wandeling strak bij me blijft lopen. Dat is op plaatsen waar soms andere honden ons tegemoet komen en we niet een andere kant op kunnen. Als ik merk dat ze bij me in de buurt blijft lopen, dan lijn ik haar aan, speel een beetje met haar en geef haar een bemoedigend woord. Ik heb het idee dat het zo prettig is voor haar.

Voor ons werkt het bovenstaande goed. Hond blij en wij blij. Maar misschien heb ik wel voor de gemakkelijke weg gekozen. Volgens mij heb je een keuze om haar te leren om te gaan met de angst en ander gedrag aan te leren, of accepteren dat ze bang is, angstige omstandigheden voor te vermijden en haar te steunen als nodig.
Of een beetje van allebei..

[runninggirl]

Ik herken een deel van het gedrag wat je beschrijft. Lazar was extreem bang voor alles toen hij hier een paar maanden geleden kwam. Hij kende ook niks buiten het asiel, dus geluiden, mensen, honden, paarden, echt alles was eng. Hij trilde op zijn pootjes en durfde niet verder te lopen.
Wij hebben er eigenlijk niks mee gedaan behalve dat hij veel met Mahru en/of Jura samen heeft gelopen. Vooral Mahru is heel stabiel en niet bang, je zag hem ook echt 'afkijken' wat zij deed en hoe zij reageerde.
Loop ik nu nog alleen met hem kan hij nog wel wat terugvallen in de angsten. Hoort hij een specht in het bos bijvoorbeeld dan wil hij het liefste weer meteen terug naar huis.

Wat ik wil zeggen met dit verhaal, is dat ik me goed kan voorstellen dat Triss wellicht het één en ander zou kunnen leren van een stabiele hond. Misschien ken je iemand waar je regelmatig mee kan gaan oplopen bijvoorbeeld.
Jura heeft jaren terug ook heel veel gehad aan een heel stabiele reu waar we in de ochtend mee opliepen. Ik heb het idee dat met sommige dingen honden veel meer aan elkaar hebben dan wat mensen proberen over te brengen in een situatie.

Succes in ieder geval, ik vind het zelf ook lastig om met de angst van Lazar om te gaan dus ik snap hoe moeilijk het voor je kan zijn. Ik ben dan ook erg blij dat hij twee grote zussen heeft waar hij zich aan op kan trekken.

[bettine]

Je verhaal is herkenbaar voor mij, vooral ook omdat het met BAT training erger werd.
Ik heb een onzekere schapendoes, en één van de problemen waar ik tegenaan liep is dat hij wandelingen waarbij hij niet zeker wist welk rondje we gingen lopen eng vond.
De vaste rondjes vanuit huis gingen over het algemeen wel goed, maar rondjes die we minder vaak lopen of die langer dan een uur duren waren eng. En met de fietskar of bus op pad om ergens in het bos te gaan lopen was al helemaal een ramp.
Moby was dan op de heenweg constant bezig om te zoeken naar het kortste pad terug, en op de terugweg alleen maar bezig om zo snel mogelijk weer thuis te komen (of bij de fietskar of de bushalte).
Vorig jaar las ik steeds meer over hoe belangrijk het is dan onzekere honden de kans krijgen om zelf te kunnen ontdekken door veel te snuffelen en ook zelf de weg te kunnen kiezen. Daar ben ik dus mee aan de gang gegaan (geen officiële training gevolgd). Maar toen ik een paar maanden geleden eens terugkeek kwam ik erachter dat het juist erger was geworden.

Ik ben toen van aanpak veranderd door hem juist veel minder vrijheid te geven.
Aan het begin van de wandeling beginnen we met een stukje volgen totdat hij goed op mij let en rustig adem haalt (hij hijgt als hij gestrest is). Het volgen doen we aan een lijn die flink doorhangt zodat hij echt op mij moet letten. Ik beloon hem daarbij alleen af en toe met stem, en wanneer hij niet goed volgt corrigeer ik hem door me om te draaien of op hem in te lopen. Bij de simpele wandelingen is dit soms maar 20 meter, bij wandelingen waarbij we met de fietskar of bus weggaan kan dat best een paar minuten zijn. Daarna mag hij los of aan de flexi, en zodra hij zich druk gaat maken over de route laat ik hem weer volgen.
De eerste paar keer waren we meer aan het volgen dan dat hij los kon lopen, maar dat veranderde al heel snel. Het is nu eigenlijk alleen nog nodig bij de 'enge' wandelingen, en dan ook niet meer dan 1-2 keer per wandeling en steeds vaker helemaal niet. Als we bij een kruising komen geeft hij nog wel even kort aan welke kant we op moeten om naar huis te gaan, maar als ik dan de andere kant op ga loopt hij gewoon ontspannen met mij mee.
Moby krijgt trouwens als hij niet hoeft te volgen wel nog steeds alle gelegenheid om te snuffelen, waar hij nu ook graag gebruik van maakt. Eerder snuffelde hij op 'enge' wandelingen amper omdat hij daar niet de rust voor had.

In het begin voelde ik me wel wat schuldig door zo streng te zijn tegen een onzekere hond. Maar als ik het resultaat zie ben ik zo blij dat ik dit heb gedaan! Moby zit duidelijk beter in zijn vel, en ik geniet veel meer van de wandelingen en kan voor het eerst in 8 jaar weer ontspannen in het bos lopen.

Een stabiele hond mee helpt hier trouwens ook, maar dat is niet altijd mogelijk.

[tycha]

Foxy is ook zo'n gevoelige dame. Gelukkig is het meestal rustig bij ons en zondag overdag neem ik haar gewoon niet mee het bos in. Ik zie ook aan haar dat ze op spannende momenten graag steun krijgt. Of het is aangeleerd gedrag omdat ik haar bij me roep als ik andere honden aan zie komen. Dan leid ik haar af en mocht een hond op een vervelende manier op haar af komen dan stuur ik die weg. We vermijden waar mogelijk omstandigheden waarvan ze angstig is.
Nu merk ik dus dat ze op sommige plekken tijdens de wandeling strak bij me blijft lopen. Dat is op plaatsen waar soms andere honden ons tegemoet komen en we niet een andere kant op kunnen. Als ik merk dat ze bij me in de buurt blijft lopen, dan lijn ik haar aan, speel een beetje met haar en geef haar een bemoedigend woord. Ik heb het idee dat het zo prettig is voor haar.

Voor ons werkt het bovenstaande goed. Hond blij en wij blij. Maar misschien heb ik wel voor de gemakkelijke weg gekozen. Volgens mij heb je een keuze om haar te leren om te gaan met de angst en ander gedrag aan te leren, of accepteren dat ze bang is, angstige omstandigheden voor te vermijden en haar te steunen als nodig.
Of een beetje van allebei..

Angstige omstandigheden vermijden kan bij haar niet. Het is namelijk niet plaatsgebonden. Dat zou het al makkelijker maken. Vogels in de lucht heb ik niet in de hand, en ze reageert er ook niet altijd op.
Bij honden doe ik hetzelfde als jij, en dat gaat goed. Met de meeste honden heeft ze overigens geen problemen, alleen met grote opdringerige honden, en dan komt ze ook bij me en zorg ik dat die hond weggaat.

[tycha]

Je verhaal is herkenbaar voor mij, vooral ook omdat het met BAT training erger werd.
Ik heb een onzekere schapendoes, en één van de problemen waar ik tegenaan liep is dat hij wandelingen waarbij hij niet zeker wist welk rondje we gingen lopen eng vond.
De vaste rondjes vanuit huis gingen over het algemeen wel goed, maar rondjes die we minder vaak lopen of die langer dan een uur duren waren eng. En met de fietskar of bus op pad om ergens in het bos te gaan lopen was al helemaal een ramp.
Moby was dan op de heenweg constant bezig om te zoeken naar het kortste pad terug, en op de terugweg alleen maar bezig om zo snel mogelijk weer thuis te komen (of bij de fietskar of de bushalte).
Vorig jaar las ik steeds meer over hoe belangrijk het is dan onzekere honden de kans krijgen om zelf te kunnen ontdekken door veel te snuffelen en ook zelf de weg te kunnen kiezen. Daar ben ik dus mee aan de gang gegaan (geen officiële training gevolgd). Maar toen ik een paar maanden geleden eens terugkeek kwam ik erachter dat het juist erger was geworden.

Ik ben toen van aanpak veranderd door hem juist veel minder vrijheid te geven.
Aan het begin van de wandeling beginnen we met een stukje volgen totdat hij goed op mij let en rustig adem haalt (hij hijgt als hij gestrest is). Het volgen doen we aan een lijn die flink doorhangt zodat hij echt op mij moet letten. Ik beloon hem daarbij alleen af en toe met stem, en wanneer hij niet goed volgt corrigeer ik hem door me om te draaien of op hem in te lopen. Bij de simpele wandelingen is dit soms maar 20 meter, bij wandelingen waarbij we met de fietskar of bus weggaan kan dat best een paar minuten zijn. Daarna mag hij los of aan de flexi, en zodra hij zich druk gaat maken over de route laat ik hem weer volgen.
De eerste paar keer waren we meer aan het volgen dan dat hij los kon lopen, maar dat veranderde al heel snel. Het is nu eigenlijk alleen nog nodig bij de 'enge' wandelingen, en dan ook niet meer dan 1-2 keer per wandeling en steeds vaker helemaal niet. Als we bij een kruising komen geeft hij nog wel even kort aan welke kant we op moeten om naar huis te gaan, maar als ik dan de andere kant op ga loopt hij gewoon ontspannen met mij mee.
Moby krijgt trouwens als hij niet hoeft te volgen wel nog steeds alle gelegenheid om te snuffelen, waar hij nu ook graag gebruik van maakt. Eerder snuffelde hij op 'enge' wandelingen amper omdat hij daar niet de rust voor had.

In het begin voelde ik me wel wat schuldig door zo streng te zijn tegen een onzekere hond. Maar als ik het resultaat zie ben ik zo blij dat ik dit heb gedaan! Moby zit duidelijk beter in zijn vel, en ik geniet veel meer van de wandelingen en kan voor het eerst in 8 jaar weer ontspannen in het bos lopen.

Een stabiele hond mee helpt hier trouwens ook, maar dat is niet altijd mogelijk.

Mijn onzekere Schapendoes doet het ook veel beter als we elke dag dezelfde ronde lopen . En dan het liefste in de ochtend hetzelfde rondje en in de middag dezelfde lange wandeling en in de avond ook weer . Bekend terrein en voorspelbaarheid geeft hem rust . Hij weet nu ook al bij de ochtendwandelin dat we links de voortuin uitgaan en in de middag rechts bijvoorbeeld

In de auto naar een onbekende plek is een ramp en dan gaat hij dus spugen en krijgt diarree want dat is teveel stress dus dat doen we niet meer . Het is saai maar als ik zie dat het hem goed doet dan ben ik wel blij .

Dat maakt bij Triss overigens geen verschil. Ze kan op vreemd terrein ook heel blij en vrolijk en ontspannen zijn. En op bekend terrein ineens iets engs ontdekken.

[DeDiana]

Volgens de BAT instructeur moet ik oppassen dat ze niet gaat generaliseren. Dus als ze een vogel of vliegtuig ziet, dit benoemen en een koekje geven. Dat doe ik nu ook. Maar zoals gisteren, ze ziet een meeuw zweven, ze wordt angstig, ziet daarna alles wat in de lucht zit, en op het strand is dat veel. Ik kan haar er uit halen, en daarna gaat ze dus gerust een groep meeuwen van het strand jagen.
Dat is wat het zo lastig maakt voor mij. Als ze echte angst heeft zou ze dat toch niet doen?

Dat herken ik ook wel, Mila generaliseert ook heel snel bij angst.
Een tijdje geleden werd ze in het bos bijna omver gereden door een mountainbiker die in volle vaart de bocht om kwam scheuren en een felgekleurd hesje aan had. Ze schrok zich te pletter en ineens waren alle fietsers en joggers met van die felgekleurde hesjes eng. Dit kon ik wel heel makkelijk counter conditioneren en na twee dagen was er niets meer aan de hand. Maar als ik er op zo'n moment niet meteen iets mee doe, zijn de volgende dag ook fietsers zonder felgekleurde hesjes eng en de dag erna ook wandelaars, etc. Mila linkt het ook altijd heel erg aan een plek; op andere plekken reageerde ze helemaal niet op fietsers met felgekleurde hesjes, alleen in het bos.
In de vuurwerkperiode is dat generaliseren ook erg lastig. Want als het geregeld knalt, is ze na een tijdje zo op van de stress dat ze elk geluid dat ze niet meteen kan thuisbrengen eng vindt, dus ook geluiden waar ze normaal helemaal niet op reageert. Dat ebt overigens wel vanzelf weer weg als ze die stress door het vuurwerk niet meer heeft.
Dat komt dus ook wel overeen met wat jij schrijft over dat Triss later lekker achter de meeuwen aan rent: als ze eenmaal uit die paniekmodus zijn, zijn ook veel minder dingen eng. Ik vind die angst af en toe net een plaat die blijft hangen, waar ze op dat moment gewoon niet meer uitkomen. Misschien is het ook een optie om op dat soort momenten, als je merkt dat ze niet meer uit die angst komt, gewoon terug naar huis te gaan? Dat doe ik met Mila in de vuurwerkperiode ook wel eens, een leuke wandeling heeft ze dan toch niet meer als het te veel knalt, en een volgende wandeling is ze weer fris en uitgerust en is er niets meer aan de hand.

Als het de afgelopen twee weken zo goed ging en ze gisteren weer een duidelijk mindere dag had, zou ik daar niet meteen door gaan wanhopen. Af en toe een terugval hoort erbij, maar het feit dat het twee weken heel goed ging, zegt natuurlijk ook wat.

[bettine]

Je verhaal is herkenbaar voor mij, vooral ook omdat het met BAT training erger werd.
Ik heb een onzekere schapendoes, en één van de problemen waar ik tegenaan liep is dat hij wandelingen waarbij hij niet zeker wist welk rondje we gingen lopen eng vond.
De vaste rondjes vanuit huis gingen over het algemeen wel goed, maar rondjes die we minder vaak lopen of die langer dan een uur duren waren eng. En met de fietskar of bus op pad om ergens in het bos te gaan lopen was al helemaal een ramp.
Moby was dan op de heenweg constant bezig om te zoeken naar het kortste pad terug, en op de terugweg alleen maar bezig om zo snel mogelijk weer thuis te komen (of bij de fietskar of de bushalte).
Vorig jaar las ik steeds meer over hoe belangrijk het is dan onzekere honden de kans krijgen om zelf te kunnen ontdekken door veel te snuffelen en ook zelf de weg te kunnen kiezen. Daar ben ik dus mee aan de gang gegaan (geen officiële training gevolgd). Maar toen ik een paar maanden geleden eens terugkeek kwam ik erachter dat het juist erger was geworden.

Ik ben toen van aanpak veranderd door hem juist veel minder vrijheid te geven.
Aan het begin van de wandeling beginnen we met een stukje volgen totdat hij goed op mij let en rustig adem haalt (hij hijgt als hij gestrest is). Het volgen doen we aan een lijn die flink doorhangt zodat hij echt op mij moet letten. Ik beloon hem daarbij alleen af en toe met stem, en wanneer hij niet goed volgt corrigeer ik hem door me om te draaien of op hem in te lopen. Bij de simpele wandelingen is dit soms maar 20 meter, bij wandelingen waarbij we met de fietskar of bus weggaan kan dat best een paar minuten zijn. Daarna mag hij los of aan de flexi, en zodra hij zich druk gaat maken over de route laat ik hem weer volgen.
De eerste paar keer waren we meer aan het volgen dan dat hij los kon lopen, maar dat veranderde al heel snel. Het is nu eigenlijk alleen nog nodig bij de 'enge' wandelingen, en dan ook niet meer dan 1-2 keer per wandeling en steeds vaker helemaal niet. Als we bij een kruising komen geeft hij nog wel even kort aan welke kant we op moeten om naar huis te gaan, maar als ik dan de andere kant op ga loopt hij gewoon ontspannen met mij mee.
Moby krijgt trouwens als hij niet hoeft te volgen wel nog steeds alle gelegenheid om te snuffelen, waar hij nu ook graag gebruik van maakt. Eerder snuffelde hij op 'enge' wandelingen amper omdat hij daar niet de rust voor had.

In het begin voelde ik me wel wat schuldig door zo streng te zijn tegen een onzekere hond. Maar als ik het resultaat zie ben ik zo blij dat ik dit heb gedaan! Moby zit duidelijk beter in zijn vel, en ik geniet veel meer van de wandelingen en kan voor het eerst in 8 jaar weer ontspannen in het bos lopen.

Een stabiele hond mee helpt hier trouwens ook, maar dat is niet altijd mogelijk.

Mijn onzekere Schapendoes doet het ook veel beter als we elke dag dezelfde ronde lopen . En dan het liefste in de ochtend hetzelfde rondje en in de middag dezelfde lange wandeling en in de avond ook weer . Bekend terrein en voorspelbaarheid geeft hem rust . Hij weet nu ook al bij de ochtendwandelin dat we links de voortuin uitgaan en in de middag rechts bijvoorbeeld

In de auto naar een onbekende plek is een ramp en dan gaat hij dus spugen en krijgt diarree want dat is teveel stress dus dat doen we niet meer . Het is saai maar als ik zie dat het hem goed doet dan ben ik wel blij .

Ik loop ook lang niet elke dag op spannende plekken hoor. Maximaal 1 keer per week bos, en nog 1-2 keer vanuit huis een lange wandeling.
Maar als ik alleen de rondjes loop die hij niet spannend vindt lopen we alleen maar door de wijk en het saaie park waar ze niet los mogen lopen behalve op een paar kleine poepveldjes. Als ik alleen maar die wandelingen maak wordt hij in huis onrustig omdat hij teveel energie heeft.
En heel eerlijk: Ik heb een hond juist vanwege het wandelen. Ik wil best rekening met hem houden (en dat doe ik ook), maar 14 jaar lang niet in het bos kunnen lopen gaat me te ver. En Moby niet meenemen als ik in het bos ga lopen zorgt ook voor stress omdat hij dan alleen thuis moet blijven.

[tycha]

Heeft Triss in huis ook angsten ? Of is het echt alleen buiten en op het strand na die angst met vlieger? Anders zou je een tijdje niet meer op die plek kunnen lopen en dan hopen dat ze het vergeet . Je eigen gevoel is een heel groot aandeel maar kan je net als Triss ook niet zomaar uitzetten .

Ik liep ook met een agressieve herder en had daar veel minder problemen mee omdat dat voorspelbaar is . Al die gevoelens die je hebt heb ik ook gehad . Irritatie : doe toch eens normaal medelijden : ach wat heb je het toch moeilijk , onzekerheid : misschien als ik het zo doe en dit doe enz

Jip heeft al vanaf zijn 9 maanden een herder in huis en schrok nog steeds op van een piepje van de vaatwasser dus dat heeft hem niet geholpen . Je zou iets anders of meer kunnen proberen met suplementen . Mijn ervaring is dat ik zelf vooral rustiger werd toen ik zag dat er " iets " aan te doen was . Dat die suplementen hielpen en het niet helemaal hopeloos was

Die vlieger was hier op het eiland. Zoals ik al zei, het is niet locatiegebonden. Ze kan de ene dag op een bepaalde plek helemaal ontspannen zijn, en de volgende dag ineens iets zien of horen wat de angst trickert.
In huis is ze over het algemeen redelijk ontspannen. Als pup kon ze enorm schrikken als er iets viel, met name in de keuken (daar valt ook het meeste) Nu schrikt ze wel als er iets valt, maar gaat daarna gelijk kijken wat er eigenlijk gevallen is.
Als ik terug kijk is ze ook wel enorm gegroeid de afgelopen twee jaar. Als pup was alles eng, auto’s, fietsers, brommers, vliegtuigen (het geluid) de trein die hier langs het huis rijdt, plastic tasjes, vreemde voorwerpen op straat. Koeien in het weiland, dat is nu helemaal over. Verkeer boeit haar niet meer, sterker nog sinds ze weet dat er een bekende in een auto of op een brommer/motor kan zitten, denkt ze bij afremmend verkeer dat ze speciaal voor haar stoppen en gaat dan vrolijk staan kwispelen. Dat geeft nog wel eens problemen op een zebrapad, als er een auto stopt gaat ze er vrolijk voor staan kwispelen omdat ze denkt dat er dan een bekende in zit. En dan wil ze niet verder
We hebben dus al wel veel progressie gemaakt. Maar zoals nu de afgelopen paar maanden lijkt er weer een enorme terugval te zijn.

[Manuma]

Wat vervelend voor jou en Triss: (
Uma is natuurlijk ook zo'n bange hond, vooral voor mensen. En bij haar heeft het geholpen te blijven confronteren met wat ze eng vindt maar wel met de ruimte waar ze nog wel oké mee was. Bij Cody, die ook heel angstig was, heeft deze 'methode' ook heel veel geholpen. Maarja, als er iets in de lucht is heb je niet zoveel controle over de afstand. Wat voor mij en de angstige honden altijd een rots in de branding is geweest is mijn stabiele en onverschrikbare Manu. En ik vermoed dat een flinke reu Triss ook heel goed kan helpen, maarja dat je een tweede hond neemt is een beste beslissing, dat snap ik.

[tycha]

Maar als ik alleen de rondjes loop die hij niet spannend vindt lopen we alleen maar door de wijk en het saaie park waar ze niet los mogen lopen behalve op een paar kleine poepveldjes. Als ik alleen maar die wandelingen maak wordt hij in huis onrustig omdat hij teveel energie heeft

Dat merkte ik ook toen we met de BAT training begonnen, alleen maar rustige plekken gelopen zonder prikkels aan de lange lijn. Toen werd ze echt vervelend omdat ze veel te veel energie kreeg. Daarom gewoon weer gaan wandelen waar ze los kon, en dan heb ik in huis een veel meer ontspannen hond.

[tycha]

En ik vermoed dat een flinke reu Triss ook heel goed kan helpen, maarja dat je een tweede hond neemt is een beste beslissing, dat snap ik.

Buiten het feit dat het een grote beslissing is, heb ik ook een man die er dan voor moet zorgen. Ik werk fulltime, hij loopt nu het meeste met Triss en dan dus met twee honden. Verder gaan wij ieder jaar een maand naar Amerika, waarbij ze niet mee kunnen. Voor Triss heb ik nu een goede opvang, bij haar beste vriendin. Die mensen zijn helemaal weg van haar, en willen zelfs perse dat Triss naar hun komt. Dit jaar zijn ze zelf op vakantie in de Ardennen, als wij vertrekken, maar ze willen echt dat Triss naar hun komt. Bij twee honden gaat dat niet meer lukken, dan moet ik voor die andere hond ook maar weer een goede opvang vinden.
En dan vind maar eens een stabiele sociale reu. Als het echt niet beter wordt, dan willen we het best wel overwegen. Maar een tweede hond nemen alleen omdat het beter voor Triss is, is in mijn ogen niet de juiste keuze. Dat moet je doen omdat je zelf ook echt een tweede hond wilt hebben
Ik denk dat ik eerst maar eens ga kijken of ik met regelmaat wandelmaatjes kan vinden.

[Galga's]

Ik probeer bij mijn Lily ook nog de juiste benadering voor haar angsten te vinden. Bij haar is het momenteel mensen en soms fietsers. Toen ze kwam was ze voor alles bang, want ja, een groene kliko is anders dan een grijze is anders dan een groepje kliko's. Een fiets is anders dan een fiets met fietstassen of een mand voorop. Daar werkte het door ernaar toe te lopen totdat ze niet durfde, te wachten tot ze minimaal ontspande en dan er voorzichtig langs. Alleen werkt deze aanpak bij de camper waar we regelmatig langslopen niet, want dan hangt er een snoer uit, dan weer niet, dan hangen de gordijnen zus, dan weer zo...

Maar met mensen is het weer heel anders. Soms is het voldoende als ik er tussen loop, soms op 50 meter al schiet ze zo ver mogelijk weg, helemaal in paniek (lang leve het anti-ontsnaptuig). Soms werkt het om gewoon door te lopen, soms werkt het beter om te stoppen zodat ze kan kijken. Ligt helemaal aan haar bui van dat moment. Ik probeer het aan te voelen en om op haar behoefte op dat moment in te spelen.

In huis is ze van haar angsten afgekomen (behalve als er bezoek is uiteraard) door de roedel. Ze liep met hun mee. Buiten werkt dat helaas niet bij haar.

Helaas geen tips, wel herkenning.