Is het nog nuttig?

[marjolijn]

Van m'n drie langblijvende opvanghonden heb ik er nu nog een over: Nina het Podencoteefje. Ze is hier nu ruim drie maanden en is zeer vertrouwd met ons. Al eerder heb ik geschreven over haar verschrikkelijke angst voor mensen en ik vraag me af of er, op haar leeftijd, nog iets aan te veranderen valt. Ze is nu twee en een half. Het is een hond met twee verschillende gezichten: bij een uitlaatrondje op straat is ze onvoorstelbaar bang. Loopt alleen maar schichtig om zich heen te kijken met haar staart op haar buik, is heel slim op haar hoede voor openende deuren of mensen die de hoek om komen en loopt het rondje echt alleen maar om snel te plassen en poepen. In het bos is ze veel minder bang voor mensen. Ze komt zelfs dichterbij om iets lekkers aan te nemen of legt de bal op 2 meter afstand van een vreemde in de hoop dat die de bal wegwerpt. Daar is natuurlijk het grote verschil dat ze los en vrij is en tijdens het rondje vast en gedwongen te gaan waar ik ga. Ik ben bezig een variatie aan te brengen in het vaste rondje maar ze hangt alleen maar in paniek in haar tuig. Ze is door helemaal niets af te leiden, geen lekkers en zelfs niet een stuiterende bal. Ze is volkomen gericht op alle "gevaren". Wat ik me afvraag is of het volgens jullie nut heeft om haar bloot te stellen aan kleine veranderingen wanneer het zo'n intense stress veroorzaakt. Ik heb zelf het gevoel dat het maar moet zijn zoals het is: kleine vaste pies- en poeprondjes en rennen in het bos. Punt blijft dat ze natuurlijk heel moeilijk plaatsbaar is want alleen een liefhebber wil aan de slag met een hond die de eerste 14 dagen onder tafel zit, zich niet laat aanlijnen en slechts heel langzaam gaat vertrouwen.

[EvitaP]

Ik denk ook dat je het moet laten zoals ze is.
Op een gegeven moment zal ze bij de kleine rondjes minder bang worden. Dan is het de tijd om te overwegen een stapje verder te gaan, denk ik.

[~Kimske]

Er zijn meer liefhebbers dan je denkt hoor! Toen wij Max net hadden, die ook zo vreselijk bang was/ is, en ook erg lang geduurd heeft voordat hij ook maar durfde te bewegen, waren er heel veel mensen die zeiden: zo'n hondje wil ik ook wel een goed huisje geven. weet zeker dat er heel veel van zulke mensen zijn

[Caro.]

Tja Marjolijn, zoals je weet hebben wij ook zo'n angsthaas in huis: onze lieve Moritz.
Genietend in het bos of de Gaasperplas, rennen gekdoen, een heerlijke normale genietende hond. Maar o wee als hij mensen ziet, of nog erger: kinderen!

Een hond die zo bang is, nee dat krijg je er niet uit Marjolijn. Het wordt wel heel langzaam iets beter, vooral in huis dan met vreemde mensen, maar dat doet de tijd.
Zo'n hond kan je niet trainen tegen zijn angst, puur omdat het echt paniek is en je kan een hond niet in panieksituaties moedwillig gaan brengen.

Wat ik wel gedaan heb, is niet bewust alles ontlopen (behalve kinderen dan, want dan is er pure doodsangst). Ik ga wel met hem naar een hondenveldje waar overwegend stilstaande mensen zijn en vaak ook dezelfde. Heel langzaam herkent hij deze mensen dan toch en dan voorzichtig opbouwen met iets lekkers aannemen.
Daar moet je je geen grote voorstelling van maken hoor, want hij asocieert dit puur met het veldje en niet eens met de mensen (komt hij dezelfde mensen ergens anders tegen, dan durft hij weer niks aan te nemen).

Moritz is ook niet te bereiken als hij bang is. Ziet hij vreemde mensen op straat, dat gaat hij of enorm blaffen of met een hele grote boog er angstig omheen. Op mijn stem, handen met worst, of wat dan ook is geen enkele reacties. Nu na 1,5 jaar nog steeds niet. Een hond in werkelijke angst is stomweg niet te bereiken en dus ook niet trainbaar.

Wat ik uit jouw verhaal herken, is dat het dus niet een beetje bang is, maar werkelijk een getraumatiseerde hond (anders gaat het al snel stapje voor stapje een stukje beter). Naar mijn mening is hier weinig aan te doen, behalve heel veel geduld en liefde geven, hem beschermen, maar ook weer niet te veel en zijn/haar grenzen herkennen en erkennen.

Kijk heel goed uit waar deze hond geplaatst gaat worden.... dit zal echt een definitief adres moeten zijn, want veranderingen zijn (volgens mij) funest voor zo'n hond.

[Gast]

Je zou eigenlijk lid moeten worden van de mailinglijst agbeh

http://groups.yahoo.com/group/agbeh

agbeh staat voor Aggressive Behaviors in Dogs. De lijst gaat echter niet alleen over agressie maar ook over angst (wat vaak de oorzaak van agressie is) en andere gedragsproblemen. In de Files staan allerlei interessante documenten over desensibilisatie en counter conditionering. De lijst zelf is ook de moeite waard. Het is een zakelijke lijst, met weinig loos geklets. Problemen worden als een soort case studies gepresenteerd, met veel achtergrondinformatie over de hond in kwestie en zijn/haar verleden.

[laeken]

Heel sec gezien is een overmatige blootstelling soms heel verhelderend. Niet doen hoor want je hond flipt uit, maar als ze steeds weer met angstgevoel kan reageren sterkt ze zichzelf daarin op de manier hoe het nu gaat. Zou je haar loslaten in een ruimte vol mensen dan moet ze stabiliseren, dood gaat ze niet zomaaer en vluchten kan niet. Op een gegeven moment geeft ze zich over en laat de boel de boel, dan kan ze wennen het zelfs te gaan waarderen. Zo temmen ze soms wilde dieren.

Ik denk alleen niet dat dat kan met zo'n hond. Heb je ondersteunende medicatie geprobeert?

[Helen G]

Heel sec gezien is een overmatige blootstelling soms heel verhelderend. Niet doen hoor want je hond flipt uit, maar als ze steeds weer met angstgevoel kan reageren sterkt ze zichzelf daarin op de manier hoe het nu gaat. Zou je haar loslaten in een ruimte vol mensen dan moet ze stabiliseren, dood gaat ze niet zomaaer en vluchten kan niet. Op een gegeven moment geeft ze zich over en laat de boel de boel, dan kan ze wennen het zelfs te gaan waarderen. Zo temmen ze soms wilde dieren.

Ik denk alleen niet dat dat kan met zo'n hond. Heb je ondersteunende medicatie geprobeert?

Waarom denk je dat dat niet zou kunnen? Ik heb dergelijke situaties wel eens op TV gezien met paarden. Paarden die nooit in aanraking geweest waren met mensen en daar ook volledig, maar dan ook volledig van in paniek raakten. Maar als er geen uitvlucht is en ze gaan ook niet dood heeft het lichaam geen andere optie dan zich aan te passen.

groetjes Helen

[Eline*]

Heel sec gezien is een overmatige blootstelling soms heel verhelderend. Niet doen hoor want je hond flipt uit, maar als ze steeds weer met angstgevoel kan reageren sterkt ze zichzelf daarin op de manier hoe het nu gaat. Zou je haar loslaten in een ruimte vol mensen dan moet ze stabiliseren, dood gaat ze niet zomaaer en vluchten kan niet. Op een gegeven moment geeft ze zich over en laat de boel de boel, dan kan ze wennen het zelfs te gaan waarderen. Zo temmen ze soms wilde dieren.

Ik denk alleen niet dat dat kan met zo'n hond. Heb je ondersteunende medicatie geprobeert?

Waarom denk je dat dat niet zou kunnen? Ik heb dergelijke situaties wel eens op TV gezien met paarden. Paarden die nooit in aanraking geweest waren met mensen en daar ook volledig, maar dan ook volledig van in paniek raakten. Maar als er geen uitvlucht is en ze gaan ook niet dood heeft het lichaam geen andere optie dan zich aan te passen.

groetjes Helen

Omdat een hond agressie gaat tonen en daarbij moet je een enorme lange adem hebben als je een dier vol blootstelt aan enge prikkels en dan gaat wachten op het moment dat er ontspanning optreedt.

[marjolijn]

Ja Marc, ze heeft aan de rescue/aspen/mimulus gezeten. Het heeft haar door de eerste weken geholpen. Binnen is ze overigens een stuk relaxter geworden hoor. Jammer genoeg heeft ze het waakse geblaf van Arros overgenomen wanneer er iemand aanbelt en binnenkomt maar eigenlijk vind ik dat nog wel een prettiger reaktie dan dat wegvluchten in het verste hoekje. Dat doet ze niet meer, ze draait heel onderdanig weg, verwijdert zich van de persoon maar toont ook nieuwsierigheid. Wanneer ze genegeerd wordt komt ze vanzelf heel voorzichtig snuffelen maar echt kontakt maken gaat niet. Buiten vind ik het heel verdrietig. Wanneer ik haar tuigje pak is ze zo verschrikkelijk onderdanig: echt alles plat, weg en krom. En dan loop ik met een schichtig hertje aan de riem dat haar kop bijna 180 graden draaien kan om al het gevaar maar voor te zijn. Ze is in haar vluchtgedrag ook beresterk met dat pezige lijfje!
Deze foto is van op vakantie toen ze een vrolijke, blije hond was:

[Eline*]

Wennen aan dingen op straat is niet onmogelijk. Ze zal wel moeten.
Clickertraining kan zinvol zijn bij dit type hond, omdat het je de kans geeft ontspannen houdingen te belonen. Verder is het belangrijk je niet te laten opjuinen door haar vluchtneigingen.
Wat ik met Laika veel heb gedaan (die was ook erg angstig toen we haar kregen) is gewoon veel zitten, hup, op je gat in het gras zitten en gragssprietjes kauwen en de hond maar laten rommelen. Laika heb ik getraind met de clicker en op momenten dat ze zich iets meer nieuwsgierig ging tonen of een meer ontspannen houding aannam heb ik dat met een click bekrachtigt.
Masseren kan ook heel ontspannend werken als de hond aanraken prettig vindt. Zoek in het begin rustige plekjes uit en blijf daar zitten totdat ze iets meer ontspannen oogt. Dan ga je weer.
Het nadeel van je wandelingetjes nu is dat je haar in feite aan het bekrachtigen bent in het vluchten. Ze gaat met de angst in haar lijf naar buiten, doet snel haar ding en wil naar binnen. Als ze alleen maar heeft lopen vluchten onderweg en ze komt binnen is dat het moment waarop haar ballonnetje leegloopt...Hèhè, ik heb het overleeft! Het moment van ontspanning moet dus ook ergens buiten gevonden worden om die cirkel te doorbreken. Het werkt in feite hetzelfde als bij mensen met fobieen , die bv last hebben van angst en paniek in de supermarkt. Als je iedere keer wegvlucht uit die supermarkt wordt er bevestigt dat die supermarkt oorzaak is van je angsten. Blijf je echter in die supermarkt totdat je paniek wat is gezakt , dan ben je iets aan het oplossen.

[Caro.]

Het is ook heel verdrietig Marjolijn, alleen je kan er stomweg niks aan doen (was het maar waar!).
Hier zie ik een intens genietende Moritz in het bos... zodra hij binnenkomt is het een totaal andere hond. Hij durft ook niet echt mee naar buiten, heel schuchter en angstig kijken gaat hij de straat op, eenmaal op de straat gaat het wel stukken beter.

De vooruitgang gaat zo verrot langzaam, staat soms stil of gaat zelfs achteruit, maar als je het over een lange periode bekijkt dan zie je wel degelijk die vooruitgang.

De angst bij deze honden zit zo diepgeworteld, dat gaat nooit meer weg. Hooguit gaan de scherpe kantjes eraf.

Er worden ook geen echte linken gelegd: visite gaat nu best goed met Moritz erbij. Soms vindt hij het zelfs leuk! Maar ziet hij exact dezelfde persoon een uur later op straat is die persoon weer doodeng

Wat ik sinds het wegloopavontuur van Moritz doe, is hem zoveel mogelijk met mijn stem proberen te kalmeren. Ik probeer nog alerter te zijn op "gevaren" buiten, probeer hem van te voren bij mij te houden en loods hem met mijn stem door zo'n situatie heen.
Ja, misschien is het angst bevestigen..... maar wat moet je in hemelsnaam? Als hij dan in ieder geval maar vertrouwen in mij heeft, dan zijn we al een stap verder. Dan maar aandacht schenken aan zijn angst.

Maar ik snap heel goed dat het je verdriet doet. Zo'n angstig paniekerig beestje, terwijl je alleen maar wil dat ze zich net zo vrij voelt als in het bos, alleen maar een fijn leven heeft. Ja dat doet verrot veel pijn.

[Caro.]

Wacht even...... ik geloof dat ik vrij negatief overkom

Toen wij Moritz kregen, moest hij een tuig én een halsband om. Dit knoopte we aan elkaar vast zodat hij niet kon vluchten. Een bangere hond had ik nog nooit gezien: de wind, een krakend takje, alles was doodeng.

Heel langzaam hebben wij hem inderdaad in contact gebracht met alles. Wel blijven lopen, hoe eng de hond (en wij) het ook vonden. Stapje voor stapje meer doen.

Nu schrikt hij niet meer van een krakend takje of een bal die gegooid wordt (zelfs niet als die per ongeluk tegen hem aankomt ).

Ja, hij is nog steeds een bange hond, nooit volledig ontspannen altijd toch om zich heen kijkend of er gevaar dreigt.
Maar nu loopt hij los...... hij geniet op zijn manier, hij kan ook nog in paniek raken maar dat gebeurd zelden. Wel blijft de angst voor vreemden en zeker voor kinderen.

De tijd doet dus wel enorm veel Marjolijn. 3 maanden is nog heel weinig en wij zagen in 3 maanden ook nauwelijks vooruitgang in Moritz, maar als ik na 1,5 jaar terugkijk zie ik wél enorm veel vooruitgang.
Normaal zullen ze nooit worden, daarvoor is er te veel gebeurd, maar met liefde, geduld en een hoop doorzettingsvermogen (zowel van de hond als de baas) kom je wel een heel eind.

Ga tot het punt met haar dat ze nog net die volledige paniek bereikt. Geef niet te snel toe, maar breng haar ook niet in doodsangst situaties.

[henny]

Tjee wat lijkt me dit erg.... mijn eerste hond was ook weleens bang op straat maar niet zo heftig... ik kon hem dan pratend bij een voorwerp krijgen waar hij bang voor was.... en als hij er dan bij was hem de hemel in prijzen.... het is er wel voor een heel groot deel uitgegaan, maar zo heftig als bij jou was het niet... maar ik denk wel dat regelmaat heel goed voor zo'n hond is.. heb ook jaren alleen maar 'vaste' rondes gelopen met hem....

[marjolijn]

Weet je wat zo moeilijk is: de meeste opvanghonden die ik krijg zijn, behalve de jonge pups, op de een of andere manier verknipt. Of ze komen regelrecht uit het buitenland waar ze gezworven hebben of ze komen vanuit hun eerste plaatsingssistuatie. Vooral die laatst categorie honden is vaak verkeerd behandeld met alle gevolgen van dien. Op het moment dat ze hier komen krijgen ze van mij alle ruimte om tot rust te komen en te proberen weer een beetje honds gedrag te gaan vertonen, daarbij bijzonder geholpen door mijn twee eigen honden. Wanneer honden echter zolang blijven als de laatst drie dan moet je er ook stevig mee aan de slag. Bij honden die na een paar weken weer hond zijn en geplaatst kunnen worden kunnen de nieuwe baasjes ermee aan de slag. Nientje heb ik, vergeleken met haar gedrag toen ze hier kwam, binnen al aardig op de rails. Ze vertrouwt ons allebei volkomen, gehoorzaamt goed en is gewoon onderdeel van het roedeltje. Omdat ze hier nu al zo lang zit wil ik het buiten ook aanpakken maar wanneer ik haar wilde paniek zie (en voel door het trekken) wanneer ik ook maar de geringste afwijking in het patroon maak dan voel ik zo'n medelijden..... Maar Eline heeft hartstikke gelijk: je bekrachtigt haar angstgedrag natuurlijk wel door haar rondje zo veilig mogelijk te houden. Ik heb me dat ook al terdege gerealiseerd. Juist daarom was mijn vraag: zou het nog zinvol zijn om er echt stevig mee aan de slag te gaan? Heeft Nina nog een kans om iets van haar angst kwijt te raken? En als ik jullie antwoorden dan lees dan denk ik dus van wel. In ieder geval kan ik ermee beginnen en zorgen dat ze alleen maar geplaatst wordt op een plek waar haar nieuwe baasje op dezelfde voet verder gaat. (en soms denk ik wel eens dat ik dit hondje toch niet meer kan verplaatsen....)

[~Kimske]

Max durfde in het begin ook niet naar buiten, dit hebben we hem heel rustig aan aangeleerd, met heel veel geduld, en hij heetf t tempo bepaalt. Nu gata dat wel heel goed al. In het begin moest Max ook een tuig en halsband om tegen het vluchten, hij wist overal uit los te komen. Nu loop ik weleens met enkel de halsband, en als hij dan nog vluchtgedrag vertoont ( zeer zelden) dan ga ik op mijn hurken, en heel blij tegen hem praten... Steeds gaat het een stukje beter....

Ik ontloop de situaties waar hij bang voor is ook echt niet. Er is hier in de buurt een poortje waar hij bang voor is, hij durft er niet doorheen. Ik ga minimaal 1x per dag toch door dat poortje, en tijdens het erdoorheen lopen, ga ik heel blij tegen hem praten. Mensen op straat kijken me aan alsof ik uit een gesticht gevlucht ben, maar ze doen maar....

[linlin]

Omdat ze hier nu al zo lang zit wil ik het buiten ook aanpakken maar wanneer ik haar wilde paniek zie (en voel door het trekken) wanneer ik ook maar de geringste afwijking in het patroon maak dan voel ik zo'n medelijden.....

ursula durfde de eerste maanden ook niet naar buiten. in huis werd ze wat minder gespannen, maar buiten was het reuze-eng.

buiten is nu, vier jaar later, niet meer eng. zolang we maar de haar bekende rondjes lopen. een afwijking van een paar meter geeft al paniek. dus ik oefen met wekelijks letterlijk twee pasjes richting Het Grote Gevaar. en ieder half jaar tot nu toe hebben we een nieuw stukje wandelroute toe kunnen voegen.

ze zal nooit onbezonnen en blij overal met me mee naartoe lopen. maar heel, heel, heel langzaam aan hebben we haar er toch van kunnen overtuigen dat het niet altijd en overal levensgevaarlijk is.

alhoewel een ontspannen tippeltje door amsterdam er echt niet inzit. en misschien er wel nooit in zit. teveel auto's, teveel geluiden, enge mensen en andere gevaren. het zij zo.