Waar gehakt wordt...

[Moos]

Ik heb Moos als pup te snel langer alleen gelaten, niet uren, maar wel zo'n twee uur. Toen wist ik nog niet wat ik nu wel weet helaas.

Hij heeft een week zitten huilen als een wolf als ik weg was en toen kwam het gezonde verstand weer boven zetten. Het alleen laten heb ik toen met minuten opgebouwd. Nu kan hij zonder problemen 5 uur alleen zijn. Hij eet zijn Kong leeg als ik weg ben, drinkt, en soms ziet hij me nauwelijks staan als ik binnen kom, dan moet hij zich eerst nog even uitgebreid uitrekken.

Gelukkig is het allemaal zo goed afgelopen, maar toch blijft het schuldgevoel knagen als ik terugdenk aan hoe naar hij zich die week gevoeld moest hebben....

[laeken]

Mijn fout met Wuilus is geweest dat ik een beetje het gevoel heb gehad dat ze soms dingen niet snapte en per ongeluk stout was. Omdat het een paar jaar heeft geduurt voor ik door had dat ze gewoon spelletjes speelde en de baas in huis was heb ik nu een super strakke regelgeving moeten invoeren :cry2:
Ik had haar slimmer af moeten zijn en niet met me moeten laten sollen de eerste 5 jaar, dan had ik nu niet zo consequent en soms bot tegen haar hoeven doen.

Ik vind dat echt heel erg.

Ze daardoor wel afgericht maar geen echt leuke hond geworden. Liever had ik al geweten van clickers en allerlei subtiele opvoedingsmethodes en mn dominantieregels zonder dwang, dan had onze omgang veel soepeler kunnen zijn nu. Nu moet ik ontzettend bot en streng doen en als ik dat een paar dagen niet doe neemt ze weer een loopje met me. Zeker nu ze oud is heb ik het echt moeilijk, loopt ze nu expres niet door of kan ze niet meer? Is ze moe of wil ze gewoon niet naar huis? Omdat het altijd een doortrapte feeks was kan ik dat nu niet meer inschatten en als ik dan kwaad wordt weet ik weer niet of ik een helemaal kapotte oude hond aan het afbeulen ben door haar te dwingen door te lopen.

[M@scha]

ik heb sam slecht gesocialiseerd.

het is mijn eerste hond en ik luisterde teveel naar mensen die zeiden dat ik sam overal weg moest houden tot de prik van 12 weken... daarna zijn wij dus pas gaan socialiseren (en nu nog) maar ik weet nu zeker dat de periode tot 12 weken een van de belangrijkste is uit een hondenleventje.

daarbij was sam heel ziekelijk als pup. altijd wel wat, keel ontsteking, oog/oor ontsteking. allemaal van die "kougevat" kwaaltjes.

later kwamen we erachter dat onze goede bedoelingen (met de bench voor de deur met een luik erin zodat hij naar buiten kon) ervoor gezorgd hebben dat sam op de toch zat.

gevolg daarvan is dat hij zoveel zalfjes enzenzenz heeft gehad, dat hij heel bang is dit weer te moeten en dus meteen in de stress schiet als we hem binnenshuis roepen. (vooral binnenshuis).

dit gaat wel iets beter omdat er natuurlijk nu meestal alleen maar "leuke" kommomenten zijn, maar ook met zijn 15 maanden is hij nog niet de stabiele hond die hij zou kunnen zijjn.

dit doet echt pijn. we doen wat we kunnen, maar we zijn ook maar mensen.

nu komt nummer 2 en die zal dit allemaal niet overkomen.

zij is qua karakter een heel pittig dametje en buiten dat we dit graag willen is het ook een bewuste keus naar sam toe.

door veel te lezen en te praten met mensen lijkt het mgelijk dat deze bitch onze sul mee op laat trekken en hem laat zien dat de wereld best leuk is.

[bram en thijs]

De mate waarin Thijs gesocialiseerd was in de nestperiode overschatten. Daardoor is hij nog afstandelijker als de Grote Zwitser van nature is. We dachten dat het bij zou trekken maar hadden daar veel en veel harder aan moeten werken.

[jidde]

Echt hele erge fouten heb ik volgens mij niet gemaakt.
Wel weet ik er 1 te noemen.

Toen ik haar net had, blafte ze dus niet. Na een week of 6 ging ze blaffen. Wij konden er wel om lachen, zagen er geen kwaad in.

Achteraf gezien (dat is altijd zo makkelijk praten ) had ik dat toen al onder de duim moeten houden. Ze is nu superwaaks.

[Rataplan]

Bij Junky heb ik alles fout gedaan wat er maar fout kon gaan. Het was mijn eerste hond en een ramp echt waar het was een enorme aso
Hij was niet zo heel oud toen ik hem kreeg maar er was bar weinig met hem te beginnen. Hij leerde supersnel als je hem volstopte met lekkers en ik leerde hem eerder doodliggen dan dat hij zindelijk was. Hij stormde door het huis sprong over de banken, zeek tegen mijn toenmalige vriend heen. Hij trok aan de riem zodat ik hem aan een heel lang touw uitliet. Los kon hij niet want hij ging er geheid vandoor kreeg ik hem niet meer te pakken en rende ik een poos achter hem aan Hij sloop het hele huis als ik alleen maar naar de wc ging.
Die hond was heilig voor mij kon niets fout doen in mijn ogen kreeg geen enkele correctie Agressie had hij niet en dat is eigenlijk het enige wat ik echt niet leuk vind in een hond dus het was mij wel best.
Ik leerde Richard kennen en toen hij voor het eerst met Junky liep schrok hij van het onopgevoede monster wat zijn eigen weg ging
Toen was het snel voorbij, cursus, asiel en ja dan leer je meer dan uit een boekje van Gaus daarna is het redelijk goed gekomen met Junk. Zijn onafhankelijkheid beetje katachtig is hij tot het eind wel gebleven maar ik kon wel weer een beetje normaal over straat.
Rataplan en Scooby heb ik geloof ik niet zo heel veel aan verpest. Rataplan is gemakkelijk in de omgang weinig aan op te voeden nog

[Trina]

Toen we Oberon als pup kregen, was hij erg geinteresseerd in kinderen. Zodra hij kinderstemmen hoorde bleef hij staan om te kijken waar ze waren.
Wij hebben zelf geen kleine kinderen meer en ik vond het erg belangrijk dat hij met kinderen om kon gaan.
Hij mocht dus altijd even bij de kinderen kijken.
Het was toen nog een klein bolletje wol, dus vonden we het prachtig als hij voor ons uit naar de kinderen toerende.
Nou dat hebben we geweten, wat hebben we vaak alle zeilen bij moeten zetten als deze steeds sterker wordende hond het weer op een lopen zette, omdat hij kinderstemmen hoorde.
Ik moet hem nu nog steeds toespreken, als hij ergens op af wil, anders trekt hij mij er naar toe. 8O

Maar.....hij kan goed met kinderen opschieten....dat wel.

[biba]

Onze york heb ik toen ze klein was, terwijl ik eigenlijk ook toen al beter wist, teveel opgetild en gedragen.
Ze was zo piepklein zo'n 500 gram dat ik haar optilde als we bijvoorbeeld weer eens een lompe lab of rottie tegenkwamen.
Ik vond dat ze thuis met de andere honden genoeg kon spelen enzo.
Gevolg is als ze nu opgetild word of op schoot zit en er komt een andere hond in de buurt ze die wel even uit zal kafferen met haar omhoog gevallen ego.
Het is eigenlijk gewoon een dominant ettertje geworden en dat heb ik helaas zelf in de hand gewerkt.

Bij onze lab die de eerste 2 jaar van haar leven in een kennel heeft gezeten en op die leeftijd bij ons kwam ben ik veel te zacht tegen geweest.
Ze was in het begin erg schrikachtig en kromp in elkaar als je bijvoorbeeld maar een krantje op tafel gooide of je arm optilde om te gaan verzitten in de bank.
Als ze naar je toe kwam was dat in een superlage houding met altijd een plasspoor achter zich aan.
Dit was zo heftig dat ik TE voorzichtig met haar ben geweest en niet de duidelijke leiding heb gegeven die ze nodig heeft.
Ze kan best tegen een stootje en is niet van suiker maar het duurde even voordat ik daar achter was

[twinkeltje]

ja de grooste fout heb ik gemaakt door happy uit een winkel te halen
die is zeg maar 2 jaar lang heel ziekelijk geweest
ik heb dit goed gemaakt volgens mij door alles te doen wat ik kon samen met de DA en er voor gezorgt dat ze geen pijn had
en we de juiste voeding hebben gevonden waar ze het goed op doed
toen ze 3 was was ze zelde meer ziek en van 3 tot 4 nooit meer
nu kan ze ook veel meer gevarieert eten
maar de fout dat ik een broodfokker heb betaalt voor zijn wandaden kan ik helaas nooit meer goed maken
maar ik zal mijn schat echt niet meer willen missen

[billy]

Ohhhhhhhhhh met Manager de Lakeland terrier.
Nooit eerder een klein hondje gehad en ik vond alles leuk grommen , aan een stok hangen , trekspelletjes wat hij natuurlijk mocht winnen.
En ik had Manager met mn toenmalige bouvier van 12 jaar die andere honden niet zo leuk vond , dus niet heel veel met andere honden laten spelen.
Denk wat geeft dat nou zo'n klein hondje , die stuur je zo bij
En toch ook wel het karakter onderschat, ja mijn eigen schuld
Niet dus , het is een rare mopperkont die zn eigen rare maniertjes heeft , het is niet meer een probleem maar heb er jaren over gedaan om hem weer een beetje normaal te laten doen.
Groetjes Els

[Daan]

Ik liet Diesel als pup met alle honden die we tegenkwamen en waarmee het kon (met vrijwel elke hond dus) laten spelen.
Hij is nu zo gespitst op andere honden dat ik hem vrijwel zeker kwijt ben als hij een andere hond ziet.
Hij gaat er dan vandoor. Ook naar bijv. de twee ccteven die aangelijnd dus echt niets van andere honden moeten hebben.

En ik liet hem altijd loslopen.
Hij kan het eerste stuk nog altijd niet normaal meelopen. Behalve als hij echt op zijn donder krijgt. Dat vind ik niet leuk.

En om eerlijk te bekennen laat ik hem nog steeds bijna altijd loslopen.
Maar na die aanvaring met de cc's hier voor de deur (hij was al verderop en ik stond de deur op slot te draaien. ,hou ik hem nu het eerste stuk weer braaf vast.

[Dorien]

Ik ben gewoon zo inconsequent als de neten! En als ze niet gehoorzaamd, weet ik dat het door mezelf komt, dus tsja. Ik kan dat beest eigenlijk vrij weinig kwalijk nemen....

[qyan]

fouten, oh jee, een heleboel
mijn grootste fout vindt ik zelf nog steeds dat ik te goed van vertrouwen ben geweest met onze eerste dierenarts die we voor qyan hadden toen hij nog pup was. AB-kuurtje hier, ontworminkje daar, enting in ene zieke hond met nog ene AB-kuur eroverheen.
wist ik veel toen dacht, zij weet het wel, zij heeft gestudeerd en ik niet. al die kuurtjes hebben hem als pup natuurlijk helemaal gene goed gedaan. tot zover het medische vlak.
wat de opvoeding betreft, veel fouten, die met veel geduld zijn recht getrokken. de eerste maanden mocht qyan absoluut niet op de bank of in bed. toen qyan ziek werd en ik hem steeds verder weg zag zakken met inslapen in het verschiet, kwamen daar al snel de bank en het bed en nog meer van die voorrechten, te veel betutteling en alles draaide om hem (was immers pas 5 of 6 maanden) hoe ziek qyan ook was, hij nam gewoon het huis over, iemand moest de roedel aanvoeren uiteraard, anagezien ik dat niet meer deed.
afijn, dat moest dus allemaal terug gedraaid worden, ik weer eerst eten, spelen wanneer ik dat wilde (voor zover hij dat kon), eerst ik eten, toen hij, ik als eerste naar buiten, daarna pas hij, trekspelletjes werden alleen nog door mij gewonnen, mocht niet meer op de bank, niet meer op bed.
zeker het niet meer op de bank of in bed mogen hebben we met veel geduld en zondr straffen en boos worden weer af moeten leren. we hebben het immers zelf toegestaan, en straffen daarvoor leek ons niet het beste. als hij op bank of op bed wilde stappen zeiden we rustig nee, en als hij dan zijn poten eraf haalde gooide we of zijn balletje, of hij kreeg iets lekkers.
toen qyan ouder werd en weer gezonder en de rangorde problemen finito waren, dacht ik toch van nou, lekker weer gezellig op de bank en op bed was toch ook wel gezellig en zo sloop het hele ritueel er weer in had hem toen inmiddels wel anageleerd dat hij alleen op de bank mocht als ik het zei, alleen op bed als hij eerst ging zitten en hij ging opzij als ik wilde zitten. dat verslapte allemaal op den duur weer, alleen qyan werd natuurlijk ouder en voor zijn gevoel sterker en trok een paar maanden terug zijn lip op toen ik op de bank wilde, waar ik altijd zit.
toen drong het tot me door, we hebben een probleem.
dus weer alle regels aangehaald, + weer niet meer op de bank en niet op bed, zonder straffen of wat dan ook.

dit doe ik dus nooit meer. niet alleen is het voor de hond op deze manier een zooitje, maar weet ook niet maar waar die aan toe is.
het karakter van qyan is nogal sterk en zeker nu zijn we er wel achter dat het gewoon niet kan.
en hij voelt zich er ook beter bij.

[Caro.]

Oei

Bij Kaya vind ik zelf dat ik niet zulke grote fouten heb gemaakt hahahaha, nee serieus: ze is een lieve, goed luisterende hond.
Het enige is, dat ze enorm veel aandacht ''opeist'', dus ze is wat verwend.

Moritz is een ander verhaal, helaas Tegen zo'n hoopje zieligheid kon ik niet op en die heb ik, achteraf gezien, veeeeeeeel te veel in bescherming genomen. Het ergste resultaat hiervan is dat hij nog steeds bang is voor mijn man (Pieter).
Ik ben er onlangs achtergekomen dat dit dus echt aan mij ligt, want als ik niet thuis ben, stelt Moritz zich compleet anders tegenover Pieter op. Weliswaar niet geheel onbevangen, maar vele malen beter dan dat ik thuis ben.
Sinds zeker minimaal een half jaar ben ik hier hard mee aan het werk, door hem echt niet meer te beschermen (en dat doe ik dus ook echt niet!), maar helaas zonder resultaat Ik ben bang dat ik het voorgoed verkloot heb.
Gelukkig heb ik ook een heleboel goed gedaan bij Moritz, want hij is enorm veranderd in die 1,5 jaar tijd, maar dit is een hele grove fout geweest.

[M@ri@nne]

Ik irriteer mij de laatste dagen mateloos aan het geschooi van Tosca. Vooral als Lotte eet.
En tja dat ligt toch echt aan ons zelf.

[Eline*]

Tja..Laika.. We hebben daar fouten meegemaakt en ik zou het nu met wat ik nu weet dus anders aan hebben gepakt. Niet alles, wel erg veel.
Wat denk ik de grootste fout is geweest is dat Laika hoger is ingeschat dan dat ze waar kon maken. Insteek is vrij lang geweest haar alsnog sociaal te krijgen. Verkeerde begeleiding vanaf de eerste gedragstherapeut die bv vertelde dat we haar moesten laten gaan als ze lelijk deed tegen andere honden. Dat was een debiel advies, maar vanuit je eigen niet beter weten heb ik dat dus ook een poosje gedaan..totdat ze wanneer ik haar losliet op de zandvlakte gewoon wegholde en andere honden ging pakken. Ze liep als een tijger te sluipen en spurtte weg als er een hond in zicht kwam om te vechten. Er vielen nooit gewonden, maar het kon niet, want ze liet een spoor achter van geschrokken mensen en honden.
Ook naar mensen toe is in eerste instantie ingezet op het sociaal maken. Dit verergerde alleen maar haar gedrag en in plaats van dat ze zich meer op mij ging richten werd ze alleen maar meer gefixeerd op de koekjes van mensen die ze kruipend en pissend ging halen om vervolgens iemand naar zijn klauwen te happen.
Heel gezellig dus , dus ben ik toen naar een andere peut gegaan.
Vanaf die tijd hebben we dus een ander spoor ingezet..Laika moest op mij gaan letten en niet meer op de rest van de wereld en dat had gewoon vanaf het begin moeten gebeuren.
Ze vertoonde prooigedrag naar andere honden..is nooit zo gediagnostiseerd door de eerste peut. In die zin mag ik er dankbaar voor zijn dat er nooit iets is gebeurd.
Achteraf had het al met al misschien niet uitgemaakt. Ik denk dat Laika niet meer kan dan dat ze laat zien. Wel was bepaald gedrag gewoon niet zo geescaleerd en was er dus minder bij te sturen geweest.
Wat ik bij haar wel altijd erg moeilijk heb gevonden en vind is in hoeverre ik haar straf. Het is een in en in wantrouwende hond. Verbaal kan ik haar straffen en dat vindt ze okee. Als ik haar wel eens in de kladden grijp heeft ze erg snel de neiging zich ziek te schrikken en uit te halen, puur angst. Ik straf haar dus zelden fysiek, maar aan de andere kant is het zo'n truttekop die eigenlijk wel af en toe even op haar plek gezet dient te worden.

Wat Nelson betreft..neu, geen aanmerkingen op mezelf.

[Wil de hond]

Wat is jouw blunder, wat is het gevolg en wat doe je er (niet) aan?

Mijn tweede hond, een teefje, welke al weer acht jaar dood is, heb ik toen ze 20 jaar geleden drie maanden oud was een enorme pets tegen haar snuit gegeven. Ik werd direkt gestraft, want mijn wijsvinger kwam precies tegen haar hoektandje aan en liep een fiks bloedende snee op. Het ergste was dat door mijn totaal ongekontroleerde aktie het hondje het echt op een enorm doordringend gillen zette. Wat een walgelijk moment, door mezelf gekreëerd.

Ik gaf haar die pets omdat ze maar niet op wilde houden met binnen plassen, af en toe. Ik kreeg op het moment dat ze precies voor de deur plastte terwijl we naar buiten wilden gaan ineens het idee dat ik haar dit wel even af zou leren. Daar heb ik nu nog spijt van. Helaas voor haar wist ik toen nog niet wat ik nu wél weet. Zindelijkheidstraining is gebaseerd op het aanleren van een goede gewoonte, en met straffen bereik je je doel niet. Die lel heeft ook niet geholpen bij haar zindelijk worden. Dat is ze uiteindelijk gewoon geworden, zonder verdere straf.

Ze is verder een hele gehoorzame hond geworden, met godzijdank een groot vertrouwen in me. Straf heeft zij nooit meer gehad.

Gevolgen?

In de eerste plaats heb ik geleerd om mezelf te beheersen en te voorkomen dat ik ongekontroleerd uit de hoek kom zetten naar honden toe. Ik heb haar en al de andere honden die na haar zijn gekomen nooit meer geslagen, daar was ik op slag van genezen.

Deze hond is echter altijd enigszins handschuw gebleven, bij plotse benadering door sómmige onbekenden. Gelukkig is het altijd bij vinnig afsnauwen gebleven, nooit heeft ze toegehapt. Ik ben er niet zeker van óf deze handschuwheid met mijn pets te maken had, maar het zou me verbazen als dit niet zo was. Naar mij toe heeft deze goedsul nooit "raar" gedaan, terwijl ik dat meer dan verdiend had.

Ik heb nu nog steeds levendige spijt van deze enorme misstap. Mijn enige troost ligt in het gegeven dat ik haar elf heerlijke jaren bij me heb gehad, waar zij enorm van heeft genoten. En dat ze als gevolg van mijn miskleun nooit iemand heeft verwondt.

[Lupo]

Toen Tosca als vijf maanden oude pup bij mij kwam had ze een slipketting om. Mijn fout: ik heb die slipketting omgelaten, ben toen ook een cursus gaan volgen die gebaseerd was op een systeem van belonen en straffen (met slipketting).

Omdat ze al zodanig veel eelt in de nek had door onkundig gebruik van de slipketting, maalde ze niet om een gewone correctie. Op advies van degene die de cursus gaf, heb ik haar op een gegeven moment keihard gecorrigeerd. Die piep en vooral de ineengekropen houding die Tosca toen liet zien, heeft me doen besluiten nooit meer terug te komen bij die cursus. Thuis ging de slipketting direct af en heb ik een gewone band voor haar gekocht. Trekken aan de lijn blijft ze doen...

[majelle]

Met Elmas heb ik de fout gemaakt, dat ik het zo leuk vond dat ze zichzelf zo lekker kon vermaken in het bos. Dom als je een zwerver neemt want nu ben ik in een bos totaal niet interessant en is hierkomen een vaag begrip. Ik heb haar nu ballengek gemaakt zodat ze nog wel los kan maar echt prettig is zo'n ballenfanaat niet.

Met Woody mijn eerste boxer maakte ik fouten toen was ik 13 of 14 waarvan ik me veel later pas bewust werd. Maar daar heeft Woody niets aan gehad vind ik nog steeds erg. Ik vergat of beter gezegd ik deed het gewoon niet en zeker te weinig: het belonen. Vond het vanzelfsprekend dat ie deed wat ik zei en deed ie het niet dan kreeg ie een brul en dat vond ik heel normaal. Dingen voor je doen daar werd ie eigenlijk onzeker van, achteraf gezien.
Mijn vader voedde zijn honden ook zo op en daar keek ik het vanaf maar zijn hond was niet onzeker naar hem dus echt goed opgelet heb ik niet. Of het lag eraan dat het andere rassen waren, een dogachtige is anders dan een bouvier of herder tenminste die ik ken wel. Mijn bouvier was ook helemaal niet onzeker naar mij toe en de herder van mijn tante had echt poep aan me want die beet gewoon als hem iets niet zinde.

Met Bikkel moet ik heel erg mee oppassen want die is heel zachtaardig en onzeker. Soms denk ik wel zou het in dit geval ook door mij komen, dat onzekere. Hij is ook zo onzeker bij bazige honden.

Het "spelender wijs" oefenen met hem ging lekker omdat ie graag iets doet en het snel doorheeft, voor een boxer dan. Maar toen ik een keer snel op hem afliep om het terug naar zijn plaats te brengen dook ie in elkaar. Ik was niet eens boos maar wilde hem gewoon terugbrengen omdat ie op die plek moest wachten.
En ook een keer toen ie niet wilde komen en van een afstand uit ging dagen ik snel op hem afliep omdat ik hem dat spelletje niet wilde aanleren, hij was ontdaan :cry2: . Die twee dingen en dat zijn de enigste daar ben ik wel van geschrokken want een hond moet dan wel respect voor zijn baas opbrengen maar geen angst of schrikken.
Een klap heeft ie nooit gehad ook geen brul maar met het simpelste nee daar was ie van onder de indruk. Ik laat hem nu maar een beetje gaan en hij is niet meer zo slaafs, hij luisterd bijna altijd en als ie expres toch nog even doorgaat laat ik het maar. Moet je natuurlijk ook mee oppassen want hij heeft wel kak aan vreemden. Daar plast ie het liefst overheen

Als ik het zo lees was ik best een ongeduldig bazig kreng 1 troost ik weet het. En sinds kort doen we cursus en hij vind het leuk dus het gaat goed.

[Rossi]

Rossi is onze eerste gezamenlijke hond. Ik ben opgegroeid met bouviers, een totaal andere hond dan een golden.
Menno is niet opgegroeid met huisdieren.
En ja, we hebben fouten gemaakt.
Ten eerste hij komt bij een broodfokker weg.
En meer, Rossi hebben we vrijwel altijd op veel plekken waar geen auto's waren en dergelijke los laten lopen, gevolg...aan de riem blijft hij trekken. Hoeveel inspanning ook.
Op advies van da hebben we hem laten castreren op 1 jarige leeftijd.
Spijt...als haren op ons hoofd.
En Menno is door omstandigheden een tijdje thuis geweest. En sindsdien kan Rossi moeilijk alleen zijn. Het eerste jaar overigens wel, en het gaat nu gelukkig ook weer redelijk goed.

[Lisa]

Het trekken aan de lijn. Dat is iets waar ik bij een ooit eventuele volgende pup aan zou werken en anders zal doen. Sacha vindt de hele wereld machtig interessant en al zou je hem buiten een biefstuk voorhouden, dan is hij er nog niet geïnteresseerd in. Doordat ik het niet voorelkaar krijg om zelf interessanter te zijn, ontbreekt bij mij ook een heel stuk motivatie om keihard te trainen aan niet trekken aan de lijn.

[Angeniet]

Met Juda heb ik zo'n beetje alles fout gedaan wat maar fout kon gaan.
Allereerste hond en allereerste pup.
Op cursus zei de trainer het al: je eerste hond verknoei je......
Ben bang dat het waar is
Nou ja, een beetje dan.
Ik ben zeker niet consequent genoeg geweest en het is verdomd moeilijk om dat enthousiaste springgedrag naar anderen af te leren.
Ook heb ik -als groentje- teveel geluisterd naar adviezen van de fokker waar ik hem heb gekocht. Nog steeds hebben we een leuk contact, maar met de toch wel harde hand van opvoeding heb ik wel eens moeite. Daardoor heb ik Juda als pup zijnde meerdere malen te hard gecorrigeerd, daar heb ik echt spijt van. Heb hem één keer mep verkocht. Uit pure onmacht. En onbegrip, want ik was gewoon niet duidelijk voor hem. Shit, wat is dat een rotgevoel. Ik wist onvoldoende over waar ik precies aan begon. Eerlijk is eerlijk.
Gelukkig is het een dikke goedzak met een dikke huid, hij kan wel wat hebben als trouwe lobbes, want trouw aan mij is hij, door dik en door dun.
Maar het had anders gekund en veel plezieriger, ik zou veel minder het gevoel hebben gehad dat ik me echt moest waarmaken als onervaren hondenbaas. Dat voelde ik vooral zo naar mezelf toe.
Ik train te weinig met hem. Hij is een dikke luilak, vindt er werkelijk geen zak aan, trainen met hem gaat die ene keer heel leuk of is juist een ramp. Hij moet overal het nut van inzien. Heb ook veel te weinig het "hierkomen" onder alle omstandigheden getraind, waardoor hij nog wel eens meent z'n gang te kunnen gaan. Punt van aandacht.
En nee, ik koop nooit weer een reu met niet ingedaalde ballen, zodat ik hem moet laten castreren. Alles erop en eraan.
Af en toe heb ik het gevoel dat ik in de band met hem/hij met mij een bepaalde klik mis en dat doet me pijn, veel pijn. Want ik ga voor hem door het vuur. Juist omdat hij m'n allereerste en allereigenste hond is.

Izzy....
Dat is een compleet ander verhaal.
God zij dank heeft zij niet mijn fouten met Juda goed hoeven te maken, blij dat ik me daarvan bewust ben.
Ik denk dat ik haar behoorlijk de tijd gegeven heb om te acclimatiseren, haar kon laten zijn wie ze was/is met daarbij de nieuwsgierigheid hoe ze zich zou ontwikkelen. Ben vrijwel direct met haar het "hierkomen" gaan trainen, daar luistert ze prima naar.
Ze was/is zo anders dan Juda; die eerste weken met haar dacht ik dat ik gek werd. Geen tel rust, alles overhoop halen en slopen. Maar ik was bij m'n positieven. Liet me er niet door op de kast jagen.
Welke blunder heb ik met haar gemaakt?
Dat ik haar niet direct heb laten merken dat mijn katten ook deel uitmaken van mijn roedel, dat ik dat niet onmiddelijk de kop heb ingedrukt. Waar ik me nog steeds schuldig over voel. Katten leven nu grotendeels boven.
Ik train er hard op en het gaat stukken beter, maar ik besef terdege dat ik dat er bij haar nooit uit zal krijgen.
En ze trekt als een gek aan de riem. Altijd op de loer of er iets te beleven valt. Nog een punt van werken.
Met al met al haar heb ik het een stuk gemakkelijker dan ik het met Juda heb gehad. Ze heeft een giga gevoel voor humor. Heerlijk! Ik ben ook veel meer naar mijn eigen houding en gedrag gaan kijken en daar werd ik niet altijd even vrolijk van.
Tjonge. Wat een leerschool.

Maar ik heb wel 2 kanjers van honden!
Met hun eigenaardigheden.
Dat mag.
Dat maakt hen ook uniek.

[FoN]

Ik had Irish nooit moeten aanschaffen...
Begrijp me niet verkeerd, ik zou hem voor geen goud kwijt willen, maar als ik er totaal rationeel over moet nadenken had ik het niet over gedaan.
Hij komt bij hele verkeerde mensen vandaan, die hem echt heel slecht hebben behandeld en ieder half jaar weer 2 nestjes mishandelde pupjes verkopen...
Newton hadden we vanaf 't begin het trekken consequent af meoten leren, maar dat is officieel niet mijn hond, en bij mij trekt ie ook een stuk minder dan bij mijn vriend.
Indy... Indy had beter gesocialiseerd moeten worden. Nadat zij als pup gebeten was was ik te voorzichtig met vreemde honden, waardoor ze dus behoorlijk bang en onderdanig is geworden. Ook hadden we haar moeten leren dat spelen alleen buiten 's huis gebeurt.

[Zoie]

Zoe is mijn eerste hond en ik heb haar nog maar een jaar , dus ik zit nog midden in het proces van fouten maken en elke dag proberen te leren . Dus het is niet meer dan een voorlopige tussenstand .

Om te beginnen heb ik de complexiteit van haar problematiek als herplaatser onderschat . Ik dacht als ik haar nu maar genoeg aandacht geef en haar vertrouwen win , komt de rest vanzelf wel goed . Niet dus .

In het begin ben ik meteen dolenthousiast met haar aan de slag gegaan : elke dag uren wandelen , nieuwe dingen leren zoals balletje apporteren uit het water enz . Maar ik heb haar te vrij gelaten , vooral in de omgang met andere honden . In het begin was dat geen probleem , maar naarmate haar zelfvertrouwen groeide , begon ze ook vervelender gedrag naar andere honden te vertonen . Ze valt uit bange teefjes , vooral op haar bekend terrein , gelukkig niet tot bloedens toe , maar het is toch irritant en ook angstwekkend om te zien voor nietsvermoedende mede hondeneigenaren . Ik ben nu druk bezig haar meer onder appel te houden bij de ontmoeting met andere honden , maar achteraf gezien had ik dat beter van het begin af aan kunnen doen , en haar niet meer vrijheid gegeven dan ze aankan .

Een tweede probleem wat ik met haar heb is corrigeren . Ze is in die zin heel makkelijk te corrigeren , dat ze om het minste geringste bang wordt . Een enkele keer heb ik haar verbaal stevig aangepakt , maar als ik erop terugkijk , is dat eigenlijk niet erg zinvol geweest . Zoe is typisch een hond die je wel consequent maar niet hard moet aanpakken . Ze is er gewoon te gevoelig voor . Maar ja , dat consequente , dat haar heb ik het dan wel weer moelijk mee !!!

[Terra]

Ik heb vanaf dag één heel veel met Terra gedaan. Mijn man werkt heel veel, dus kwam het meeste op mij neer. Dat vind ik ook leuk hoor, dus het is geen klacht.
En om haar beregoed te socialiseren nam ik haar overal mee naar toe. Letterlijk overal. Veel met haar getraind en dingen aangeleerd op basis van belonen en negeren. De bal was en is een hulpmiddel, het is voor haar buiten een beloning. Braaf is spelen met de bal. En dat werkt. Tot dusver dus wel ok.
Maar het heeft ook een keerzijde. Madam is nu best wel gericht op mij en op de bal. Soms heeft ze bijna geen oog voor andere dingen. En hoewel dat ook handig is, vind ik het wel jammer dat haar streken daardoor een beetje op de achtergrond komen, en het spontane contact met andere (vreemde) honden op een laag pitje staan.

En we hebben haar vanaf dag één mee naar boven genomen als we gingen slapen. Het voordeel is gezelligheid en warmte en weten hoe het met je hondje is, maar het nadeel is dat madam precies weet wanneer je aan het wakker worden bent en dan bovenop je staat om het proces nog iets te bespoedigen zodat er snel ontbijt in de voerbak ligt uitgekiende doos he!

Ze is erg slim en heeft inconsequente handelingen snel door, en dan met name ook de manier waarop ze daar haar slaatje uit kan slaan. En dat mag ik dan weer wel ofzo. Het moet niet allemaal maar van een leien dakje gaan want dat wordt saai.

Verder ben ik gewoon vreselijk trots op mijn bruine tutje

[Janet]

Mijn vorige hond heb ik naar een oppas gebracht omdat ze niet goed alleen kon zijn. Achteraf hoorde ik dat ze daar veel meer mocht dan bij mij. Praten hielp niet. Ik had er eerder mee moeten stoppen, achteraf bezien. Ik nam altijd aan dat het "normaal" was dat een hond tot een uur daarna nog steeds niet luisterde.

Aangezien de karakters van de hond en mij ook nog eens slecht samengingen en ik zelf het idee heb dat ik de hond in een cruciale leeftijd te veel "alleen" gelaten heb (van 5-12 maanden), heb ik me voorgenomen om tenminste het eerste levensjaar van mijn volgende hond(en) er zoveel mogelijk bij te zijn. Als ik nu zie hoe het met mijn huidige mormeltje is, denk ik dat dit een goede beslissing is geweest.

[Joyce]

Molli is de eerste hond die echt alleen van mij was en toen ik haar vorig jaar uit het asiel haalde wist ik echt helemaal niks van honden (weet ik nu). In het begin heb ik haar daarom ook veel te vrij gelaten omdat ik haar zo zielig vond. Nu kan ze hier in de buurt dus niet meer los omdat ze van mening is dat ze haar 'roedeltje' moet beschermen, terwijl dat eigenlijk mijn taak zou moeten zijn.

Gelukkig heeft Molli t.o.v. mensen een vrij zacht karakter en heeft ze, ondanks alles, mij toch altijd met resepect behandeld. Nu een jaar later heb ik een heleboel gelezen over hondengedrag en zijn we net klaar met een clickertraining op school en gaat het een stuk beter met Molli. Alleen buiten blijven andere honden een teer punt.

[antoinette]

Ik ben tot 2 keer toe de fout in gegaan met socialiseren en ik schaam me dood om het toe te geven maar ik weet nog niet wat ik fout doe

[Sandracula]

Tsja, wat zal ik zeggen Nessa is uitstekend gesocialiseerd, misschien te goed zelfs Het is voor haar onmogelijk om een hond voorbij te lopen zonder gesnuffeld en gespeeld te hebben en is dan ook diep beledigd als de hond in kwestie haar niet leuk vindt
Ze is ook gruwelijk nieuwsgierig (toch wel een doggenkwaaltje ) en stopt als ze kan overal haar dikke neus in om de boel te onderzoeken, met als gevolg dat ik niet normaal mijn boodschappen op kan ruimen, want mevrouw moet eerst de inhoud van mijn tassen controleren (en laatst ook bij een willekeurige voorbijgangster, die er overigens wel de humor van in zag gelukkig)
Al met al kleine dingetjes, maar het blijft een hond en ik heb niet de intentie er een robot van te maken.. Het is een schat van een dog, met haar eigen karakter en er zit geen spatje kwaad in, dat is toch het belangrijkste voor mij

[Baily]

Ik heb mijn honden te vrij gelaten in de opvoeding. Ze hoefden niet zo gek veel, zit, lig, en blijf, (niet al te lang) en hierkomen. Dat is het eigenlijk. Zo denk ik er nog steeds over alleen ik heb dus gemerkt als je weinig eisen stelt aan je hond dat ze ook niet gewend zijn direct naar je te luisteren.

Maar zo heb ik mijn kinderen opgevoed en dat heeft wel goed uitgepakt, ik kan er zelf ook niet goed tegen als iets of iemand me belemmerd in mijn vrijheid.

Ik heb dat dus ook geprojecteerd op mijn honden, helemaal fout want het zijn geen mensen.. En gelukkig is het resultaat bij twee van de drie goed, die kunnen het hebben, maar bij 1 hond, daar trek ik af en toe de haren van uit mijn hoofd. ik heb wat in mezelf gemopperd, maar ik ben nu tot de conclusie gekomen dat ik het gewoon aan mezelf heb te danken en ik het de hond niet kwalijk kan nemen.

Dus zijn we opnieuw begonnen, maar het is toch makkelijker als je met een schone lei begint(dus pup) dan dat je iets moet zien te herstellen.