Vandaag heb ik zelfs het ultieme bereikt. We kwamen weer wat mensen tegen in het bos die zoals gewoonlijk vragen of Malu net een nestje heeft gehad. Ik leg dan altijd uit dat ze uit een laboratorium komt en dat ze daardoor 'hangtietjes' heeft. Altijd als ik met mensen aan de praat raak loopt Malu door omdat vreemde mensen maar eng zijn. Als ik haar uit het oog verlies breek ik het gesprek af en lopen we weer achter haar aan. Maar vandaag ging het anders, ik was met een mevrouw aan het praten die een hond bij zich had die mishandeld was. Ze wilde graag een vriendje voor haar hond en een labbeagle sprak haar wel aan. Ik gaf haar dus het adres van de stichting terwijl ik met één oog Malu in de gaten hield. Net op het moment dat ik haar niet meer zag en achter haar aan wilde lopen kwam ze ineens weer teruglopen. Ze liep helemaal door tot ze recht voor me stond. Met haar staartje in de lucht en haar oortjes opgetrokken keek ze met een vrolijke blik naar het zakje met frolics die altijd aan m'n broekzak hangt, daarna keek ze me recht in de ogen met haar 'mensenoogjes' en toen nog eens naar het zakje. Uiteraard heb ik haar maar liefst 2 (!!!) frolicjes gegeven en toen zijn we samen weer verder gelopen. Mijn honden zullen mij denk ik altijd blijven verbazen!
