Mijn mening, en sorry als ik out of the bleu reageer, heb niet alles gelezen, is dat een kind niet alleen kan zijn eer hij het besef heeft dat hij alleen is en daarmee instemt.
Ik zie alles biologisch en er bestaan geen moederdieren die niet op hun krijsende baby's reageren. Een kind gaat daar dus vanuit biologisch gezien en heeft dat nodig als zekerheid.
Stel je hebt een teef met pups en een van de pups gaat gillen, als die teef dan liever met de bal speelt wordt de baas gek omdat de teef geen goede moeder is. Apen, apen zijn onze voorouders wat mij betreft, die leggen hun baby's ook niet weg om even de rivier over te steken om een mango te plukken.
Mijn moeder liet mij nooit alleen en dat is mijn referentie. Ze kon de hond niet meer houden omdat ze het niet aan kon met de baby (ik

). Ze had me ook thuis kunnen laten en wel met de hond weg kunnen gaan maar dat deed ze niet.
Ik snap de verleiding om een baby in zijn bed te laten slapen en even weg te gaan maar wie is er dan mocht de baby een hysterie krijgen omdat de deken om zijn nekje zit? Wie hoort het gekrijs? Volgens mij accepteerd een consultatie bureau ook niet dat je een baby alleen thuis laat als hij slaapt
Misschien ben ik te sec bioloog of te bezorgd, maar de nesten in mijn familie (mijn referentie dus) zijn altijd zo geweest dat een baby nooit alleen is. Altijd is er iemand in gehoorsafstand. Altijd ligt er een babyfoon in de woonkamer als de baby in bed ligt. Alles moet gehoord worden en de baby wordt 24/7 in de gaten gehouden

Voor mij hoort dat zo.
