Nanna schreef:Ik word wel eens ernstig niet goed van mensen die zaniken over hun hond, en dan met name als het gaat over rasgebonden eigenschappen.
"ik heb een Fila en hij waakt zo en hij kan niet met andere reuen"
"ik heb een Greyhound en die jaagt zo achter konijnen aan"
"ik heb een Husky en die verhaart en loopt weg"
NEEM dan gvd niet zo'n hond!
Als je je een beetje ingelezen hebt weet je wat je kunt verwachten. Ik denk wel eens dat sommige mensen dat allemaal veel te luchtig nemen en denken dat het bij HUN pup wel mee zal vallen, hij is immers nog zo lief en trouw?
De keuze voor een bepaald ras wordt m.i. vaak veel te veel gebaseerd op uiterlijk en image.
Wat vinden jullie hier van?
Ik ben het helemaal met je eens. Wat dingen die m ete binn en schieten, er is ook al veel gezegd:
Bij kooikers zie je het helaas nogal eens mis gaan omdat mensen niet overweg kunnen met gevoelig en toch een kop erop. Helaas te vaak dat zo'n hond, meestal een reu, ingeslapen wordt wegens "onvoorspelbaar bijtgedrag". Toch staat het in de rasbeschrijving, toch zullen andere mensen met kooikers je prima tips kunnen geven. Maar nee, liever luisteren naar de nitwit van de hondenschool die de hond "wel even zijn plaats zal laten zien". Aan de ene kant krijgt de hond geen echte leiding en duidelijkheid, aan de andere kant wordt hij veel te hard aangepakt. Heel erg vind ik dat. Ligt altijd aan de hond, die is extreem, de baas faalt niet heeft "alles" gedaan. Als zo'n hond in de herplaasting komt is het vaak al te laat of de volgende eigenaar krijgt de boodschap mee er flink de wind onder te houden, anders maakt hij de kachel met je aan.
Niet rasgebonden maar wel heel irritant vind ik dat mensen met een reu al snel beginnen te gillen over castreren omdat hun hond reuengedrag vertoont. Hij luistert niet zo goed en ze willen dat hij meer aandacht heeft. Neem dat jantoeternuitje een teefje als je een tevenkarakter wil. En zij hebben net altijd de hond die zo erg onder zijn hormonen lijdt dat castratie de enige optie is
Ligt aan de hond, nooit aan de baas, hebben "alles" gedaan. Dat laatste komt echt wel voor hoor, wel eens af en toe naar mijn idee.
Rottweilers die weggedaan worden omdat ze toch wel dominant blijken te zijn. Dat soort flinke honden zit nogal eens in het asiel, meestal reuen. Toch een nummertje te groot voor de baas, die voor de aanschaf leed aan zware zelfoverschatting. Daarna overigens ook, want het ligt er meestal aan dat de hond zo extreem is of zo vals, het is moeilijk eigen falen toe te geven. Ligt ook alweer aan de hond nooit aan de baas.
Verder de Labradors inderdaad die toch wel erg druk blijken te zijn en willen zwemmen. Altijd maar aan de riem want lopen weg en het water is ook zo vies, daar gaan ze van stinken. Thuis in de bench de meeste tijd, want anders ken ik niet dweilen en hij jat het speelgoed van de kinderen de stiekemerd.
De Witjes, vaak gekocht als speelgoedhondje die toch niet vanzelf zindelijk blijken te worden of die tandjes hebben, gut. Bijten als een kind voor de zoveelste keer weer op de poten staat of aan de oren trekt om het een kusje te geven. Of het Boomertje blijkt toch wel heel veel terrier in zich te hebben. Gelukkig krijgen die Witjes vaak gemakkelijk een beter nieuw huis.
Anne
)
). 
.
Zodra mensen verder gaan vragen en blijken evt geinterreseerd te zijn vertel ik de nadelen van het ras zoals ik dat ervaren heb, dat het feit dat ik 2 reuen heb niet standaard voorkomt, met hoeveel zorg je dit ras moet aanschaffen en vooral moet beseffen wat je in handen heb. Meestal hoor je dan, maar ze lijken zo lief?? Zijn ze ook zeg ik dan, maar dat zijn ze niet vanzelf en mijn derde oog waakt continu mee 
