Ik volg dit topic met veel belangstelling, vind het heel goed dat het als volwassen discussie aangesneden wordt. (had niets anders verwacht,eigenlijk
) Ik denk dat het erg moeilijk is om dit bij de RV als punt neer te leggen, helemaal bij een niet al te stabiele RV als die van de GR. Ben wel van mening dat er een stuk verantwoordelijkheid juist bij de fokkers zou moeten worden neergelegd. Als epileptie al dan niet veelvuldig bij een lijn/verschillende lijnen voorkomt, zou wat mij betreft strikt naar die lijnen gekeken moeten worden en zeker met de fokkers in kwestie naar hun "producten." (vreselijk woord, overigens.)
Ik zou zelfs zover willen gaan om de problemen in een brandbrief naar alle grote/kleine fokkers te sturen en hen te verzoeken hun honden te laten onderzoeken op eventueel genetisch bepaalde problemen wat epileptie zou kunnen aantonen. (Misschien is dat een utopie...misschien niet eens mogelijk.) Bij wijze van grootscheeps onderzoek. Als voorbeeld van "rasliefde." En dan eventueel maar buiten de RV om... het gaat tenslotte om het ras zo gezond mogelijk te houden..
Maar dit zal wel een romantisch hersenspinsel zijn.
Alhoewel het helemaal niets met epileptie te maken heeft, wil ik wel het voorbeeld aanhalen van onze ampele pogingen op het gebied van het fokken. En onze onmiddelijke stopzetting daarvan.
Feit 1: we hadden een gezonde pup, die opgroeide tot een gezonde, jonge hond.
Feit 2: Enkele jaren daarna kregen wij als herplaatser zijn vader in huis. Een (toen nog) gezonde import reu, die als gerenommeerde dekreu in Nederland voor een behoorlijk aantal gezonde nakomelingen heeft gezorgd.
Feit 3. Vader kreeg een vorm van kanker. Wij hebben uitgebreid onderzoek laten doen bij diverse, op oncologie gespecialiseerde artsen en allen gaven aan dat deze vorm van kanker niet bewezen erfelijk is. Vader zou, volgens de specialisten, zelfs niet uitgesloten hoeven worden van de fokkerij. Wij hebben het echter onmiddelijk stopgezet. Gevoelsmatig.
Ethische vragen aan onszelf gesteld: tot hoever gaan we met behandelingen, tot wanneer is het nog hondswaardig. De honden op een andere manier van voeden gezet. (BARF) en vader knapte wonderwel op.
Feit 4. Vanwege de schrik dat we deze geweldige hond dus wel eens eerder zouden kunnen verliezen, besloten we voor ons eigen belang, om onze jonge reu 1 x maal in te zetten als dekreu, mits ED/HD vrij, mits geteste ogen en mits minimaal 4x een U in de exterieurkeuringen.
Feit 5. Jonge reu had na ruim een jaar zijn internationale shows met onze vereiste resultaat gelopen, heeft A heupen, is ED vrij en zijn ogen zijn ook (voorlopig) vrij van de geteste aandoeningen. Dit alles volgens richtlijnen van de RV en voor onszelf strenger.
Feit 6. Jonge reu werd gevraagd voor een dekking.
Feit 7. Nestje werd geboren (Helaas geen reu, lees kleinzoon, voor ons) 5 teefjes, waarvan 1 doodgeboren en 2 met een open gehemelte.
Feit 8. Ongeacht of deze afwijking door onze jonge reu, of door de combinatie met de teef, of door de drachtomstandigheden van de teef etc. kwam, hebben wij onmiddelijk onze reu van alle fokplannen uitgesloten omdat we deze situatie niet een 2e keer willen riskeren.
Ergo: een afwijking of een ziekte die opvallend meer voorkomt in een nest of in een lijn zou voor herhaling moeten worden uitgesloten. Dat is mijn mening en ik ben daar heel stellig in.
Die verantwoordelijkheid moet in mijn idee door iedereen genomen worden, die het ras gezond en juist in stand wil houden.
