Even een persoonlijke inleiding:
Megan kwam bij ons als herplaatser van 13 maanden jong.
Een paar dagen voor haar tweede verjaardag ben ik me helemaal lam geschrokken. Megan lag te schuimbekken, te trappen met haar poten en liet urine lopen......., ik dacht dat ze vergiftigd was of aan het stikken was.
Nog nooit heb ik zo snel het nummer van de dierenarts weten in te toetsen en van de assistente kreeg ik te horen dat dit waarschijnlijk een epiletiforme toeval was. 'S-avonds moesten we langskomen, maar uiteraard was Megan toen alweer de oude. Ze werd klinisch onderzocht en de dierenarts kon niets vinden. We kregen het advies om maar even af te wachten, want heel soms komt het voor dat het bij een éénmalige toeval blijft.
Diezelfde avond heb ik wel de fokster gebeld en ook zij schrok zich het apezuur. Zij heeft netjes de eigenaren van de nestgenootjes van Megan gebeld met het advies om niet te fokken met deze honden (helaas weet ik dat een vol zusje van Megan inmiddels, tegen alle adviezen in, al twee nestjes op de wereld heeft gezet). Ook de eigenaar van de dekreu is gebeld en deze fokster reageerde al gelijk met de uitspraak: "Epilepsie?!, dat komt niet in mijn lijnen voor
"!Helaas bleef het niet bij één toeval, Megan is zelfs gaan clusteren (meerdere toevallen in 24 uur). Kosten noch baten heb ik bespaard en ik ben van hot naar her gereden om de beste dierenartsen en specialisten met Megan te kunnen bezoeken. Bakken met geld was ik telkens kwijt, maar dat gaf niet, Megan moest de beste zorg krijgen.
Megan moest voeding krijgen die vrij was van chemische anti-oxidanten en gluten en die kreeg ze.
Wij lieten Megan niet meer alleen, want maar al te vaak had ik haar al uit benarde situatie moeten halen tijdens een toeval, denk hierbij bijvoorbeeld aan een kokendhete radiator waar ze tijdens een toeval tegenaan was geklapt. Het beheersde dus Megan's leven, maar ook ons leven.
Uiteindelijk heeft dit alles niet mogen baten.
Zoals jullie weten is Megan eind april jl. in een cluster terecht gekomen die ik met geen mogelijkheid heb kunnen doorbreken. Megan was kapot, herstelde niet meer van de toevallen, liep overal tegenaan omdat ze haar coördinatie kwijt was en ze zakte telkens door haar achterhand. Megan was aan het lijden en dat verdiende ze niet, daarvoor was ze te lief, te mooi en te trots. Wij hebben toen de o zo moeilijke knoop doorgehakt om Megan haar welverdiende rust te gunnen en hopelijk heeft ze die rust nu.
Ik heb in die dik twee jaar diverse keren contact gezocht met de rasvereniging, de GRCN. Ik moest een kopie van de stamboom doormailen en de naam van de arts die de epilepsie had gediagnostiseerd. Zo gezegd, zo gedaan en als antwoord kreeg ik dat de GRCN niets voor honden met epilepsie kon betekenen. Ik had een kleine hoop dat ze de ouderdieren en nestgenoten uit zouden sluiten van verdere fok, dit naar aanleiding van het opsturen van de stamboom.
Een jaar erna kwam er een nieuw bestuur bij de GRCN. Via via kwam ik erachter dat er een fokster in het bestuur zat die zelf ook te maken heeft gehad met epilepsie, dus er gloorde weer hoop aan de horizon. Ik heb opnieuw contact gezocht, eerst via de mail, later telefonisch met deze desbetreffende fokster. Ze was erg blij met de mail en zou deze tijdens een vergadering bespreken. De mail is met één grote zwaai van tafel geveegd. Opnieuw kon de GRCN niets voor honden met epilepsie betekenen.
Epilepsie is een aandoening die ongrijpbaar is, onvoorspelbaar is en zomaar ineens een heel grillige wending kan nemen. Vaak krijg ik de indruk dat epilepsie enorm onderschat wordt. Epilepsie wordt recessief overerft, dus zowel vader- als moederhond zijn drager van het epilepsie-gen.
Ik had gehoopt dat ik op een ander forum, een forum met fokkers, wat meer bekendheid had mogen geven aan het leed dat epilepsie heet.
Ook daar liepen we tegen muren aan die niet te doordringen waren.
Nu is mijn vraag aan jullie: wat zouden jullie als eigenaren verwachten van een fokker en rasvereniging en wat zouden fokkers verwachten van de eigenaar van de hond met epilepsie en de rasvereniging?
.
). Ik heb ook direct na de eerste toeval de fokker en de rasvereniging ingelicht. Maar wat daar verder mee gedaan is, geen idee 
. Nu was Dante de eerste hond met epi die aangemeld werd bij de rasvereniging dus ik denk dat ze er ook niet zoveel mee kunnen. Maar als het vaker voorkomt lijkt het me dan juist de taak van een rasvereniging om daar vollop in te duiken. Het gaat tenslotte om de gezondheid van het ras; lijkt mij een van de belangrijkste doelstellingen van een rasvereniging. Wat ze kunnen doen; geen idee, ik heb helemaal geen verstand van fokken. Overigens was er laatst wel een fokker die wilde gaan fokken met een hond die een (mogelijk) erfelijke aandoening had, maar de rv heeft dit toch niet tegen kunnen houden; fokker is uit de vereniging gestapt (of gezet) en doet verder gewoon zijn eigen zin buiten de vereniging. Dus de macht van een vereniging is ook maar beperkt 
(niet dat ik het ooit kan vergeten, maar omdat het maar om de zoveel maanden is, gelukkig, zakt het soms wat naar de achtergrond). Met bovenstaande verhaal van Nettie ben ik het van harte eens en ook al is het misschien een utopie, het is wel het streven waard! Want de gezondheid van het ras is toch een van de belangrijkste doelstelligen van een rasvereniging (of zou het moeten zijn althans, in mijn ogen). 
is dat er nog niet van gekomen. Hopelijk nu binnenkort wel... 
.
