Borstkanker zit bij mij 'in de familie'. Na de generatie van mijn oma en daarboven, kreeg ook mijn moeder het. Een borst is toen weggehaald omdat daar een tumor inzat. De ander later preventief, omdat de kans groot is dat het daar terugkomt en ze die onzekerheid niet meer wilde. Daar kan ik heel goed inkomen. Dan zijn borsten eigenlijk maar lullige, nutteloze flappers waar je dood aan kan gaan. Ik heb ook dikke kans om het te krijgen. Maar vooralsnog voel ik er niet veel voor om de hele handel weg te laten halen om het te voorkomen. Goede controle en zeer alert zijn, dan kan ik later altijd nog zien wat ik doe...het voelt voor mij heel tegennatuurlijk om nu aan mijn kerngezonde lijf een hele heftige ingreep te laten verrichten, zonder directe aanleiding, puur preventief.Pak-de-bal schreef:er zijn wel vrouwen die preventief hun borsten laten verwijderen,Mickie schreef:Marjolein, laat jij je baarmoeder en eierstokken verwijderen omdat je daar kanker kunt krijgen?
Ik niet, waarom zou ik dat bij mijn honden dan wel moeten doen?
als er al iets gevonden is ipv een gedeeltelijke operatie.
dat schijnt dus veel meer preventief ook te helpen.
In het geval van teven heb je het zelfs over iets dat niet genetisch vastligt, maar dat iedere teef kan krijgen. Ook zonder voorouders met kanker in de genen. Iedere teef heeft immers een baarmoeder, en iedere baarmoeder is een potentiele kankerschuilplaats. Maar ook iedere maag. Of iedere lever. Of iedere darm. Iedere huid. Iedere schildklier. En die haal je allemaal ook niet zomaar klakkeloos weg. Een teef zonder baarmoeder kan alsnog maagkanker krijgen. Of een gezwel ergens anders. Dus in die zin snap ik heel goed dat men het nutteloos vindt om preventief te steriliseren. Vind ik eigenlijk ook.
Sophie is 'geholpen' omdat ze abnormaal schijnzwanger was en daar lichamelijk erg veel last van had. Dat heb ik er niet voor over, die was niet gezond door haar hormonen en dus was dat snel besloten. Bij Ted ga ik het nu, ze is nu 5, toch ook maar doen. Lichamelijk heeft ze er niet veel last van, geestelijk wel. De loopsheid en schijnzwangerschap zijn voor Ted heel vervelend...en voor ons ook. Ik heb het onder het mom van 'niet snijden als het niet hoeft' aangekeken, maar ga nu toch de stap wagen want dit is 2 keer per jaar een maand of 2 niet leuk meer.
Maar dat heeft allebei dus niets te maken met 'voorkomen' van kanker. Stel ze zouden er geen last van hebben gehad en ik had ze in tact gelaten...dan had ik het heel verdrietig gevonden als ze kanker zouden krijgen, maar ik had mezelf niets kwalijk genomen.
Mijn vorige hond was trouwens 9 toen ze doodging aan een tumor in haar buik. En die was ook geholpen. Zo zie je maar...
.
en ten tweede heeft het verwijderen van amandelen niet zo'n grote impact op het lichaam als castratie. De hele hormoonhuishouding wordt stilgelegd en er treden fysieke én psychische veranderingen op in het lichaam van een zoogdier. En er zijn zelfs landen (zoals Amerika) waar ze pups castreren, met alle risico's op groeiproblemen van dien. Om nog niet eens te praten over evt. missers bij zo'n operatie. Ik ken een beagleteefje die op 5 maanden oude leeftijd is gecastreerd 
en vervolgens een beschadigde urineleider eraan heeft overgehouden. Beestje is direct door de baasjes op straat geschopt, want wie wil nou een incontinente jonge hond hebben. Ze zit nu in de opvang maar is vrijwel onplaatsbaar 
.