S@ndr@ schreef:Mickie schreef:Neeltje schreef:Volgens mij is het de jager die jaagt en de hond die hem daar op een of andere manier bij helpt, maar niet zelfstandig jaagt.
Dat is wel de bedoeling ja...

DuCain denkt van niet hoor,
(
Ik zou wel eens wat tips willen om hem bij te sturen, maar eens een topic openen denk)
Persoonlijk denk ik dat er drie typen bestaan qua jagende hond. Het eerste type concludeert op een gegeven moment dat het zinloos is, en daarbij dooft het gedrag uit na verloop van tijd.
Het tweede type beschikt wellicht over een paar hersencellen minder en besluit net zolang door te gaan tot het een keer lukt
Het derde type heeft al succes gehad en gaat dus vrolijk door.
Type twee en drie zijn dus het lastigst, want het succes is een grote motivator voor type drie, en type twee heeft gewoon een heel erg volhardend karakter.
(Alweer) Persoonlijk, vind ik dat de oplossing niet voornamelijk in het moment van de fout moet worden gezocht. De oplossing ligt in een combinatie van overwicht (rangorde gericht) en timing. Met een juiste hoeveelheid overwicht kun je de hond tijdig terugroepen en van daaruit verder gaan met een vervolg. Bijvoorbeeld aanlijnen en samen gaan kijken of iets laten apporteren of wat je ook maar kunt bedenken.
Het moet niet afgelopen zijn als hij bij je terugkomt, daarna moet er nog iets voor de hond te doen zijn om de spanning kwijt te kunnen raken en een hap eten te kunnen verdienen. En het terugkomen is leukleukleuk
Het juiste moment van terugroepen kan steeds verder opschuiven, eerst doe je dat al als hij met een scheef oog ergens aandacht voor heeft, later wordt dat moment opgeschoven naar een fractie van een seconde voordat hij onbereikbaar wordt. Daarmee bereik je dat de hond zich er bewust van wordt dat er contact tussen jullie kan optreden als hij "in trance" raakt en het "in trance" raken zal dan steeds minder snel gebeuren. Hij wordt zich bewust van de situatie, en dat die anders is dan voorheen. Hij wordt zich op dát moment bewust van de optie (jij) en dat zorgt voor een kleine onderbreking van het spoor dat automatisch naar "er blind achteraan vliegen" leidt.
Op den (lange) duur zal de hond op zo'n moment "automatisch" overwegend voor jou en een zekere hap eten gaan kiezen.
"Spelletjes" waarbij je traint op steadyness, bijvoorbeeld moeten blijven zitten terwijl er een attribuut voor de hond langs wordt getrokken én daarvoor belonen, helpen ook goed om de hond te laten wennen aan een andere optie dan er achteraan te gaan.
Hoe dan ook heeft de mate waarin de hond je serieus neemt veel te maken met het terug kunnen roepen vóórdat de endorfine door de hondenkop jaagt. Dat overwicht onstaat niet door "willekeurige" correcties, maar door een houding naar de hond toe die 24 uur per dag consistent is en waarbij je zelf volledig de regie in handen houdt. Dat is vaak best even wennen, maar met bijvoorbeeld corrigeren op het ongewenste gedrag alleen kom je er meestal niet.
Of je hangt er een tt omheen, maar dat kan echt alle kanten uit gaan. Ik ken niet veel gevallen waarbij dat tot een permanente oplossing heeft geleidt, wél tot veel gerommel met de tt tot in lengte van dagen.