Frenk schreef:Volgens mij wilden ze een tijdelijke castratie zodat ze het niet luisteren konden doorbreken en daarna weer kijken hoe het gaat met testosteron. En gaat die tijdelijke castratie niet door op advies van de da en op verzoek van de fokker.
Maar misschien heb ik het verkeerd begrepen

Nee, je hebt het goed begrepen.
Ik snap best dat sommige mensen er nu geen touw meer aan vast kunnen knopen en daarom zal ik hier proberen alles zo uit te leggen dat het voor iedereen wat duidelijker is, hoe het is gelopen.
Op 12 april 2009 hadden wij een puppyreünie. Haakon was toen bijna 9,5 maand oud en het ging echt allemaal superleuk samen. Een fantastische dag gehad.
Toen we op het laatst lekker op het terras zaten met z’n allen, gaven de eigenaren van Indy (vader Haakon) aan dat ze Haakon echt super graag zouden zien op de show van 28 juni, omdat ze helemaal weg waren van m.
Natuurlijk is het geweldig om zo’n compliment te krijgen (vooral van iemand die er kijk op heeft) en we zijn dan ook erg trots op onze kanjer.
Maar de laatste tijd reageerde Haakon behoorlijk opgewonden als er andere honden in de buurt zijn. Hij gaat fixeren, borstelen (rugharen overeind), blaffen (soms) en trekken als hij oogcontact kan krijgen met de andere hond. Als er geen oogcontact is, valt het allemaal gelukkig mee.
Omdat ik nog nooit een hond heb gehad, is het voor mij ook allemaal vrij nieuw en mensen moeten ook kunnen begrijpen dat af en toe de moed in de schoenen zakt als je het gevoel hebt dat je als baas minder leuk bent dan de hondjes op straat.
Het baasgerichte is juist wat ons zo aantrekt in een herder. Een beetje eigenwijs en soms niet luisteren, vind ik absoluut geen probleem, maar dit is echt even wat anders. Hij lijkt soms wel blind voor de wereld om zich heen. Alles wat telt is dan die andere hond.
Toen wij bij de fokker en de eigenaren van Indy aangaven dat we waarschijnlijk niet meededen met de show, omdat het gedrag van Haakon naar andere honden toe ons niet handig lijkt tijdens een show waarbij zoveel andere honden aanwezig zullen zijn, kregen wij zeer teleurstellende mailtjes terug, waarbij dus werd aangegeven dat ze het ontzettend jammer vonden dat Haakon niet meedeed en Haakon volgens hun de kwaliteiten zou hebben voor een dekreu. Indy was vroeger schijnbaar precies hetzelfde en zijn karakter is geweldig!!!!
Dus leek het ons een goed plan om Haakon tijdelijk te laten castreren, zodat zijn aandacht wat meer op ons gefocust zou zijn, omdat zijn hormonen dan niet meer zo door z’n lijf gieren.
Ik had voor woensdagavond een afspraak bij de dierenarts gepland staan, maar de twijfel begon ineens heel erg toe te slaan die dag.
Toen we het er met de dierenarts over hadden, besefte ik dat we fout bezig waren om op deze manier te denken en toen ook nog een bleek dat hij de (groei)ontwikkeling beïnvloed zou kunnen worden door het implantaat, hebben we er dus voor gekozen om het niet te doen.
Hij is tenslotte nog een puber en echt kwaad wil hij niet. Toen we bij de dierenarts waren, was er een JR en Haakon dacht meteen weer: “ Leuk!!! Spelen!!!”
Maar die JR was het daar niet zo mee eens en gromde eens goed naar Haakon. Haakon lijkt daar echter geen kwaad in te zien en zat nog steeds vrolijk te kwispelen met zijn oren in zijn nek…… Verderop zat ook een labradorreu in de wachtkamer en ook daar was hij heel vriendelijk tegen, dus eigenlijk wist ik toen al dat dit niet de juiste manier zou zijn en oneerlijk tegenover Haakon.
Oke, ik heb een fout gemaakt, maar maakt iedere beginnend hondeneigenaar niet een keer een fout? Misschien heb ik zijn gedrag niet helemaal goed ingeschat en misschien zit er ook wel wat dominantie in. Hij legt namelijk vaak de poten op de rug als hij aan het spelen is en probeert de meeste honden ook gewoon om te gooien.
Misschien ook wat onzekerheid. Het is tenslotte en een puber en waren wij ook niet onzeker tijdens onze pubertijd? Die onzekerheid zou met zo’n implantaat ook om kunnen gaan slaan in angstagressie en eigenlijk heeft dat alles ertoe geleid, dat we het proberen met nog extra, extra veel training en we hopen zo het optimale te kunnen bereiken met Haakon.
Hopelijk is ons verhaal zo duidelijk en kunnen jullie begrijpen waarom wij zo hebben gehandeld.