massam schreef:lieke schreef:smoekie schreef:
Dat betreft niet alleen reuen trouwens. Als je zag hoe Nell er 3-4 wkn aan toe was als ze loops was

Was gewoon echt zielig en ik ben al helemaal geen huppelkut die dingen snel zielig vind, maar dat vond ik persoonlijk ronduit zielig te zien hoe zij zich dan gedroeg. Prima inderdaad dat andere daar geen moeite mee hebben en hun hond liever tegen de muur aan zien bonken bij wijze van spreken. Ik in ieder geval niet.

Ja maar het castreren van reuen is natuurlijk véél erger dan het castreren van teven

.
Ik word er ook een beetje moe van dat de discussie alleen maar gaat over reuen. Dat de ingreep bij teven veel groter is en als operatie veel ingrijpender is maakt niet uit. De reu moet intact blijven, over het snijden in een (gezonde) teef wordt niet gesproken.
oh shit.. heb ik weer... :N:
het hele topic niet gevolgd maar ik werk fulltime en mijn beide honden zijn gecastreerd :N:
ik kan u vertellen dat ze er allebei gelukkiger van geworden zijn maar dat telt zeker niet
Ik heb het hele topic ook niet gevolgd :N: maar even doorgaan op je laatste zin.... ik vraag me soms werkelijk af voor wie ik Puchu niet castreer: voor hem of voor mij? Ik vind het namelijk vreselijk, zowel die prachtige ballen eraf als de narcose.
Maar Puchu verandert van een super relaxte makkelijk hond in een tot het hysterische af alerte hond zodra hij de drempel van de deur overgaat. In de polder kan hij het overzien en loopt hij nog wel relaxed, maar in de buurt dus absoluut niet.
En natuurlijk zal een deel daarvan bij mij liggen en was hij wellicht bij een andere baas niet zo, maar ja.... hij zit bij mij en gaat ook nooit meer weg. Daarnaast betwijfel ik een deel van mijn vorige zin, want ik geloof dat ik toch wel meer kennis heb dan de gemiddelde hondenbezitter, maar wat ik ook probeer, zijn staart gaat van relaxt naar standje zo hoog mogelijk zodra hij de drempel overgaat.
Nu kan ik best leven hiermee zolang het gaat om de rondjes in de buurt. Thuis is hij een geweldige hond, als hij los kan in rustig gebied ook. Dus tja....
Maar goed, straks is Puchu alleen. Kaya is al 9 jaar, daar mogen we iedere maand blij mee zijn dat ze er nog is. Nu heeft hij nog een hondenmaatje, maar straks? Hij kan niet los in de buurt, want hij kan met de meeste reuen niet. Hij vermoord ze niet hoor, maar is veel te geobsedeerd erdoor en hij komt nog eens de verkeerde tegen die zijn dominante houding en grote smoel niet pikt.
Dus dan vraag ik me af of Puchu zelf er niet beter door zou worden, zijn leventje? Wellicht wordt hij relaxter, kan hij wat optrekken met andere honden doordat hij niet helemaal geobsedeerd is van die reu die 10 minuten geleden langs is gelopen.
Zelfs bij de geur van zijn 'vijanden' raakt hij al compleet over de zeik.
En ja, nogmaals ik weet het, misschien krijgt een ander het onder controle, maar ik ben die ander niet. Ik werk er keihard aan al 3 jaar en het enige wat het opgeleverd heeft, is dat hij niet meer compleet uit zijn plaat gaat. Maar de stress die het hem zelf oplevert, die is gebleven.
Ik heb er van de week weer over nagedacht om eens de uitwerking van het implantaat te bekijken.... maar dan krabbel ik weer terug, want tja áls dat wat oplevert dan wil Pieter hem gecastreerd hebben en ik moet er niet aan denken.
Maar of dát nu zo eerlijk is t.o.v. de hond zelf??
En ik heb dus niks of weinig tegen castratie hoor, alleen bij mijn eigen hond vind ik het heel erg om die ballen eraf te laten halen.