Wat Bas betreft echter niet. De oude vacht zit nog steeds muurvast. Plukken is AUW en ik wil niet dat ze pijn heeft. Dus ik pluk niet. Ik heb 1 keer een stuk staart geplukt en bij de 6e pluk krijste ze alles bij elkaar. Dat doe ik dus even niet meer. Die gil ging door merg en been en ze keek me verschrikt aan en gedroeg zich korte tijd als een hond die ik geslagen had.

Nu kan ik met haar naar de trimmer gaan om zelf niet de boeman te zijn. Kees wil me wel helpen en ook zit hier in de buurt een trimsalon waar ik al een keer ben gaan kijken. Honden staan op tafel, lijntje om de nek en dan moeten ze alles ondergaan. Tanden, nagels, borstelen en plukken. Dat zou best fijn zijn als dat allemaal gedaan wordt.
Maar ik kan het niet.....

Waarom ik zo'n weerstand heb is omdat ze op het randje balanceert van iedereen vol vertrouwen ontmoeten en benaderen of heel soms nog oud vlucht en angstgedrag. Ik heb haar een keer meegenomen naar een vriendin en die is dol op Bas. Geeft haar lekkers, praat met haar en tilt haar steeds op. Dat laatste is een keer verkeerd gegaan omdat je Bas niet als kat kan oppakken maar moet ondersteunen. Bas begon te gillen als een speenvarken en werd doodsbang. Ze begon zelfs te bijten in de zon van met de tanden over haar hand wrijven zonder de kaken te sluiten. Pure noodweer en doodsangst. En daar zit nu het probleem. Dat mag ze van mij nooit meer meemaken. Dat vind ik mijn verantwoordelijkheid en het beschadigd haar. Dat vertrouwen tussen haar en die vriendin is nu nl. weg. Bas doet haar staart tussen de benen en moet niks meer van die vriendin weten. Vertrouwen is nu beschadigd volgens Bas en dit was de enige en laatste keer dat ik zoiets wil laten gebeuren. Ik zag aan haar ogen, de doodskreten en het bijten dat ze echt dacht dat ze vermoord werd. Dat moet een oud trauma zijn want zo ken ik haar niet. Gezien haar poten en kromme tanden in een scheve onderkaak, scheve heupen en naar buiten gedraaide voorpoot kan ze zomaar heel erge dingen meegemaakt hebben. Dat moet weggedrukt worden door een mooi leven vanaf nu en daar hoort zeker geen gedwongen trimbeurt of verkeerd oppakken bij.

Daar zit nu ook mijn probleem. Ga ik naar de trimmer dan zal ze open, vriendelijk en vol vertrouwen zijn. Ze zal het gezellig en spannend vinden. Tot het moment dat de trimbeurt en het plukken onprettig wordt en pijn gaat doen. Dan kan ze dus gaan krijsen en wil ze ontsnappen uit pure angst. Ik heb het zien gebeuren bij die vriendin en dat gaat bij de trimmer ook gebeuren als ze het niet trekt. En dan moet een trimmer wel doorpakken want anders is ze nog steeds niet getrimd.
Ik kan het dus niet.....

Ze is denk ik in haar leven nooit getrimd. Ik hoop zo dat haar haar er vanzelf af gaat vallen over een tijdje. Borstelen en kammen doe ik elke week en dus is haar vacht zonder klitten en gewoon mooi schoon. Ik kan me niet voorstellen dat ze in Spanje geplukt is of getrimd in het asiel of bij haar vorige baasje? En toch had ze vrij kort haar.
Stom he? Dat je zo moeilijk kan doen met een hondje dat zo lief is. Iedereen die haar ontmoet valt als een blok voor haar. Dat maakt haar zo leuk. Dat ze zo open is en zo extreem zachtaardig en lief. En ik ben zo bang dat een strenge (terecht) trimmer dat allemaal ineens kapot maakt. Straks vertrouwd ze handen van vreemden niet meer? Sinds het oppak incident doet ze ook haar staart tussen de benen bij oppakken. Ze is nu steeds bang dat het weer pijn doet. Ik negeer dat maar dat geeft wel aan hoe gevoelig ze nog is voor verkeerde indrukken.
Ik snap dat mensen hier weinig mee kunnen maar ik zit er dus mee en dacht, schrijf het even van me af en wie weet heeft iemand toch nog een tip of een idee.