lucie schreef:DeDiana schreef:lucie schreef:DeDiana schreef:@lucie, wat leuk om te zien, heerlijke omgeving! En héél brave honden

dank je
ja het is fantastisch om zo vanuit je eigen huis het bos in te lopen.
en nog heerlijker dat dat nu zorgeloos kan. Ik hoop dat je dit ook met Amy gaat bereiken

Haha, nou, die illusie heb ik niet. Amy kan op wildarme plekken prima los en luistert ook goed, maar in de lente en zomer in het bos ziet/hoort/ruikt ze gewoon te veel en dan gaat ze binnen een seconde van 'iets zien/horen/ruiken' naar 'vroem... weg!' - en ze ziet/hoort/ruikt momenteel overal wel wat en gaat er ook zelf naar op zoek. Als ik haar los laat lopen in het bos, moet ik haar echt elke drie seconden roepen, zelf superalert zijn en haar aandacht de hele tijd bij mij houden. Dus meestal loopt ze gewoon aan de lange lijn, dan heeft ze net zo veel bewegingsruimte als wanneer ik haar elke drie seconden roep en kan ik zelf ook ontspannen. Op het filmpje dat ik postte van Amy aan de lijn in het bos, was ik haar op dat kleine stukje al vijf keer kwijt geweest als ik niet op tijd had geroepen. Op een boswandeling van 1,5 - 2 uur wordt dat héél vermoeiend

In de winter gaat het overigens wel, ik ben haar afgelopen winter maar twee keer kort 'kwijt' geweest (dan is ze 5-10 minuten uit zicht en vindt me dan weer). Maar dan zijn er blijkbaar duidelijk minder prikkels en hoef ik haar ook veel minder vaak te roepen.
Toch was Kailen ook heel erg hoor, hij kon ook makkelijk een kwartier tot een uur volkomen weg zijn

. het punt bij hem is ook dat hij erg zelfbewust en zelfstandig is. Waar andere honden het onmiddellijk op een zoeken zetten als je je verstopt of ineens een ander pad inslaat, interesseerde hem dat geen ene moer. Daarbij is hij totaal ongevoelig voor zelfs de lekkerste beloninkjes als we buiten zijn. Wandelingen=op jacht, en als hij al kwam wanneer ik riep, dan moest ik de kaas of worst zowat in zijn bek proppen

. Da's dus niet meer een beloning. Overigens in en om het huis is hij gèk op wat lekkers, ik clicker ook met hem.
Op een gegeven moment wist ik echt niet meer hoe ik hem het jagen af moest leren, en toen ben ik alles op alles gaan zetten. Allerlei tips & tricks geprobeerd en ja, ook heel veel roepen

Daar houd ik helemààl niet van, maar uiteindelijk heeft het wel geholpen
Omdat hij in en om het huis een echte herder is, had ik de hoop dat als ik hem daarbuiten ook op zijn 'herder-zijn' zou aanspreken, hij daardoor minder zou gaan jagen. Beetje lastig uit te leggen. Maar nu heeft hij niet meer de behoefte om uitgebreid een spoor te gaan volgen, en zie ik hem soms 'toestemming' vragen als hij de bosjes in wil duiken. En als ik hem laat gaan, komt ie ok weer keurig terug als ik roep. Vooral het commando 'hier' doet ie zooooo keurig, daar ben ik echt wel trots op.
Sorry voor het lange verhaal, maar wie weet heeft iemand er wat aan, zoals ik ook zoveel haal uit verhalen van anderen

Mooi hoe je dat voor elkaar hebt gekregen!
Ik weet ook wel zeker dat ik met Amy nog veel meer kan bereiken hoor, maar het jagen afleren gaat sowieso niet lukken. Amy is helemaal niet zo zelfstandig en vindt het verschrikkelijk om mij kwijt te zijn, ze houdt ook altijd heel goed in de gaten waar ik ben, maar op het moment dat ze een achtervolging inzet, is ze dat even vergeten. Gelukkig komt ze wel relatief snel weer tot de ontdekking dat ze mij niet meer ziet en komt dan weer terug - langer dan ca. 10 minuten is ze nooit weggebleven.
Wij trainen nu met een voerdummy en daar doet ze alles voor, dus het terugroepen gaat uitstekend, mits ik op tijd roep. Er zit bij haar nauwelijks tijd tussen iets spotten en de achtervolging, en als ik op tijd roep, komt ze heel betrouwbaar. Dat vind ik al heel wat

Ze is eigenlijk ook een heel gehoorzaam hondje. Maar in dit seizoen is het in het bos echt te veel gevraagd, van haar en van mij (zeker als ik ook nog andere honden bij me heb waar ik met een half oog op moet letten). Elke keer als ik te laat ben en zij weer op jacht gaat, doen we een aantal stappen terug en kan ze sowieso in een flinke straal van die plek een week of 3-4 niet meer los. Dus we oefenen op plekken die voor haar wat makkelijker zijn, en op momenten dat ik er niet 100% alert op kan zijn en bovenop kan zitten, gaat ze aan de lijn.
Ik denk dus wel dat we over een jaar en over twee jaar heel wat stappen verder zullen zijn, maar loslopen in een bos waar het wemelt van de konijnen, reeën, etc. is voor ons nog echt (verre) toekomstmuziek. Juist omdat ze wel heel graag gehoorzaamt en het wel erg vindt om mij kwijt te raken, denk ik dat we nog wel veel vooruitgang kunnen boeken.