Help! Puppy blues!!

[Thijssen_s]

Wij, gezin met drie kinderen, hebben sinds 2,5 week een pup uit Roemenie.
We hebben het al heel lang over een hond nemen gehad, alle voor en nadelen tegen elkaar afgewogen, de opvang geregeld, puppy cursus gereserveerd, ingelezen in de bench training en noem het maar op.
Als kind ben ik ook echt opgegroeid met honden en dan denk je dat je alles wel weet... Natuurlijk was ik bewust van het vele uitlaten, ongelukjes in huis, met n beetje pech zelfs slopen van dingen. Maar wat ik nooit verwacht had is dat ik zelf in een of andere neuroot zou veranderen!
Ze is nu 18-19 weken en doet het eigenlijk echt heel goed. Ze kan zit, neer en zelfs al (eventjes) blijf. Ze reageert steeds beter op haar naam, in de bench gaat het goed en als we op de klok letten heeft ze eigenlijk ook geen ongelukjes.
Maar als ze buiten niet wil lopen, zelfs het huis niet uit wil, alles op eet wat op straat ligt, blaft als ze een andere hond hoort blaffen, kotst in de auto komt er zo'n enorme knoop in mijn maag dat ik er bang van wordt. Dit ken ik niet van mezelf, dat maakt het nog s lastiger.
Ik vind het ook echt niet eerlijk naar haar, want zij pikt dit zeker op. Maar ik kan het gevoel niet uitzetten. Soms denk ik letterlijk, wat heb ik gedaan, waar ben ik aan begonnen??
Als ik dan nadenk weet ik dat dit overgaat, dat het makkelijker wordt. Maar daarna denk ik meteen, hoe gaat dat op vakantie? Wat als ze de hele camping bij elkaar blaft?
De puppy blues kende ik niet, maar kwam ik tegen toen ik zelf naar oplossingen ging zoeken op internet.
Verhalen die zo herkenbaar waren, tot aan het huilend op de grond zitten, handen in het haar.
En waarom?? Ze sloopt niet, is superlief voor de kinderen, luistert voor haar leeftijd best goed.
En dan voel ik me zo'n vreselijk mens!
Ik hoor graag jullie ervaringen, en vooral hoe ik hier het beste mee om kan gaan.
Tips, meer voor mij dan voor de hond , zijn heel welkom!

Groetjes, Sandra

[*Skye*]

De enige tip die ik je kan geven is probeer al je verwachtingen los te laten. Ik ben nu bezig aan mijn tweede pup en heb dat echt moeten leren bij de eerste pup.
Bij de eerste pup dacht ik na een week dat ik gek werd.

Wat ik ook echt probeer los te laten is dat ik wil dat het goed gaat. Ik wilde/ wil dat zo graag dat het me in de weg ging staan.

En dit is makkelijker gezegd dan gedaan, maar het kan wel echt heel erg helpen.

Hou je taai!

[Sas]

Wij, gezin met drie kinderen, hebben sinds 2,5 week een pup uit Roemenie.
We hebben het al heel lang over een hond nemen gehad, alle voor en nadelen tegen elkaar afgewogen, de opvang geregeld, puppy cursus gereserveerd, ingelezen in de bench training en noem het maar op.
Als kind ben ik ook echt opgegroeid met honden en dan denk je dat je alles wel weet... Natuurlijk was ik bewust van het vele uitlaten, ongelukjes in huis, met n beetje pech zelfs slopen van dingen. Maar wat ik nooit verwacht had is dat ik zelf in een of andere neuroot zou veranderen!
Ze is nu 18-19 weken en doet het eigenlijk echt heel goed. Ze kan zit, neer en zelfs al (eventjes) blijf. Ze reageert steeds beter op haar naam, in de bench gaat het goed en als we op de klok letten heeft ze eigenlijk ook geen ongelukjes.
Maar als ze buiten niet wil lopen, zelfs het huis niet uit wil, alles op eet wat op straat ligt, blaft als ze een andere hond hoort blaffen, kotst in de auto komt er zo'n enorme knoop in mijn maag dat ik er bang van wordt. Dit ken ik niet van mezelf, dat maakt het nog s lastiger.
Ik vind het ook echt niet eerlijk naar haar, want zij pikt dit zeker op. Maar ik kan het gevoel niet uitzetten. Soms denk ik letterlijk, wat heb ik gedaan, waar ben ik aan begonnen??
Als ik dan nadenk weet ik dat dit overgaat, dat het makkelijker wordt. Maar daarna denk ik meteen, hoe gaat dat op vakantie? Wat als ze de hele camping bij elkaar blaft?
De puppy blues kende ik niet, maar kwam ik tegen toen ik zelf naar oplossingen ging zoeken op internet.
Verhalen die zo herkenbaar waren, tot aan het huilend op de grond zitten, handen in het haar.
En waarom?? Ze sloopt niet, is superlief voor de kinderen, luistert voor haar leeftijd best goed.
En dan voel ik me zo'n vreselijk mens!
Ik hoor graag jullie ervaringen, en vooral hoe ik hier het beste mee om kan gaan.
Tips, meer voor mij dan voor de hond , zijn heel welkom!

Groetjes, Sandra

klein geheimpje: puppen zijn echt niet zo heel leuk Ja ze zien er schattig uit maar het wordt pas echt leuk als ze een maand of 8 zijn. Probeer te kijken naar de dingen die wel goed gaan, zonder de aandacht te verslappen voor de verbeterpunten.

Het komt goed. Echt! Skye`s verhaal klopt ook als ene bus. Die verantwoordelijkheid om je pup op te laten groeien tot een fijne volwassen hond vloog mij ook regelmatig naar de keel. Zen en relax.

[Hippo]

Ik vind puppies helemaal geweldig! Maar dan wel als ik lekker kom puppyknuffelen bij een fokker of als de eigenaar 'm even later weer meeneemt .

Puppies zijn niet altijd leuk, soms maken ze je horendol en heb je het gevoel dat niks helpt. Er is hoop 1) de puppytijd gaat sneller voorbij dan je denkt en 2) soms duurt het wat langer en soms wat korter maar de meeste 'probleempjes' gaan vanzelf voorbij

En troost je, Hippo was echt een vreselijke pup. Hij beet als een piranha, hij wilde in de wijk absoluut NIET lopen, kon het op een krijsen zetten als iets hem niet zinde. Hij was alleen écht leuk als hij sliep . Het duurde een paar weken, maar dingen gingen steeds beter en voor je het weet heb je een wereldhond.

Over dat overgeven in de auto, veel honden zijn tot 8-12 maanden wagenziek, ze kunnen er niks aan doen. Wat je kunt proberen: juist wel of niet in een kleine ruimte als een bench vervoeren, raampje openzetten, elektrische ontladingsstrook onder je auto hangen of niet te kort voor de autorit eten geven. Voor wat langere ritjes kan je anti-reisziekte pilletjes geven. Mochten de tips verder niet helpen, dan beter niet te vaak met de auto anders kunnen ze er een negatieve associatie mee krijgen.

Koop snoepjes/lekkers waar ze een moord voor doet(zie schap in supermarkt/dierenwinkel of gewoon gekookte kipreepjes/hamreepjes/knakworstjes van de supermarkt) en zorg dat je dit buiten altijd bij je hebt om haar te verleiden tot lopen/wandelen en het van de straat vreten te voorkomen. Wat ook kan helpen is een speeltje met een piepje erin(bijv voor 90 cent zo'n piepkip van de Action).

Succes en kop op

[dagmar88]

Ik vond het vreselijk. Huilend op de bank inderdaad. Ik heb niet eens puppyfoto's; tegen de tijd dat ik enigszins bekomen was, was ze al een goed half jaar.
Maar het gaat echt over. Jouw hond wordt ook de allerleukste.
En over een jaar of tien ben je het weer vergeten

[maaiike17]

Heel herkenbaar! Maar over een tijdje hoor je andere mensen over dit soort problemen praten en dan denk je: o ja, dat deed die van mij ook ooit. Dan is je hond hartstikke leuk geworden en ben je die wanhoop al helemaal vergeten. Probeer het los te laten, want het komt heus goed. En probeer vooral ook nog wat te genieten van je pupje, want voor je het weet is ze groot.

[Lunatic]

Oh ik ben echt een puppenmens, heerlijk vind ik het samen alles ontdekken en onderzoeken, genieten iedere keer als je weer een kwartje ziet vallen Ze worden veel te snel groot, alhoewel elke leeftijd leuk is!

Van nature ben ik helemaal geen geduldig mens maar met puppen heb ik engelen geduld, Zinzi heeft dat flink op d proef gesteld met haar niet slapen trouwens, die vond slapen zonde van haar tijd, slapen doe je alleen 's nachts dus die lag wel in de bench, maar daar lag ze dan te spelen met speeltje, spijlen of waterbak, maar 5 min rustig liggen was er niet bij

[wolvster]

Ik had het ook.
Dat gevoel van wanhoop.
Het enige wat ik kan zeggen is dat het voorbij gaat

[lucie]

hier nog nooit een puppy gehad , maar alleen van de gedachte aan drie kinderen zou mij het angstzweet uitbreken
Mijn man heeft trouwens erg moeten wennen aan de tweede hond, hij kon het echt niet meer overzien (ze was geen pup maar had nog nooit enige opvoeding genoten zeg maar). Uiteindelijk zijn hij en Lizzy wel de dikste maatjes geworden

[Barkley]

Fred noem ik Fredje Kroketje vanwege die grote kroketten in zijn oren af en toe.
Fred is nu 20 weken en pas de laatste weken vind ik het puppy gedoe echt leuk.
Met name omdat we steeds beter samen overweg kunnen en ik mijn verwachtingen totaal heb laten varen. Fred kan lastig alleen zijn dus daar werken we aan. Ook is hij doodsbang voor de auto vanwege de hevige wagenziekte die hij had. Ook daar werken we aan. Maar wat was ik apetrots op hem toen ik vorige week in een lastige situatie waren hij gelijk aan kwam racen toen ik hem riep. En wat stond ik te juichen toen hij als enige hond een lastige opdracht bij de training gelijk oppikte!

En snoepjes. Heel veel snoepjes. Het heeft me echt verbaasd hoeveel snoepjes er in een pup gaan. Rodi worst is hier favo voor moeilijke opdrachten en verder hebben we gedroogd hert wat redelijk sterk ruikt en dat werkt ook goed

[S@ndr@]

Van Gils dacht volgens mij dat hij Foei heette, en ja ik ben een puppen mens en zelf terror CC pupje heb ik heul veul gepikt maar wat ben ik gelukkig met hem nu hij groot is, terwijl ik in de puppen tijd wel eens dacht, postzegel op zijn kop en retour gewoon afzetten bij het postkantoor

[alm@]

Ik leef met je mee ik ben blij dat mijn teerbeminde teckelterrorpupje inmiddels 7 maanden is en gewisseld heeft

[dagmar88]

Puppen zijn leuk of ik heb gewoon altijd enorme mazzel gehad met die van mij. Pubers vind ik lastiger, met die bananenplantages in de oren en dat hormonengedoe.
Zal vast wel schelen dat er hier bijna altijd één of meer volwassen honden waren om de tanden op bot te vieren, van bijten heb ik nooit veel last gehad. En ze waren ook allemaal in no time zindelijk en de laatste sliep zelfs vanaf dag 1 zoet door van 11 tot 7.
Ik vind ze gewoon lollig, met die dikke poten en het pluis en de maffe oortjes.

Pubers heb ik liever. Dat is al wat.
Met zo'n pup haal je een compleet onbekende hond in huis, moet je gokken hoe zich dat gaat ontwikkelen en je bent er verantwoordelijk voor dat het een beetje aardig opdroogt.
Ik kén heel dat beest niet.
Vond er geen reet aan.

[Thijssen_s]

Fijn om te horen dat ik niet de enige ben!! Alleen dat geeft al wat rust in de kop.
Bedankt voor jullie reacties, dat is toch weer even een hart onder de riem.
Slaap lekker!

[Leonie.]

Ja, herkenbaar... Je kunt je er echt naar onder voelen, dat geloof ik meteen. Bij mij kwam die algehele wanhoop voornamelijk door slaapgebrek en stress. Ik zei dat ik nooit meer een pup zou nemen (en nu, 4 jaar later, komt er toch eentje bij).
Maar zoals de rest zegt, het wordt beter en leuker en zelfs fantastisch

[sjm]

Met Noortje hebben we dat ook heel erg gehad, dat was echt de allerallerallerergste pup ook. Die beet zó erg en zoveel en je kon er helemaal niks mee. Ze reageerde op geen enkele aanpak. Maar inmiddels is het de liefste hond en ook een van de makkelijkste van t nest.

Gewoon loslaten, niet teveel overal over nadenken en te perfect willen doen. De pup moet gewoon meedraaien in jullie gezin. Een hond past zich prima aan, ook op de camping.

[M@scha]

het gaat over. echt!!



ik zie mijn man nog naast de bank staan al kijkend naar een 10 weken oude lola die wéér op de bank geplast had. Ze gaat terug naar de fokker! zei hij een keer of zes. nog één keer en ze gaat terug!!!

2 maanden later waren die twee 2 handen en 4 pootjes op één buik.

dit alles is 11 jaar geleden en wij "moeten" nu weer aan de hond. we willen eigenlijk een pup, maar ik vind het zó niet leuk tot ze een half jaar zijn

het komt goed. écht!

[laeken]

Ik neem nooit meer een pup. Need I say more
Geef mij maar een al volwassen hond.

Ik denk dat voor mij hetzelfde geldt al sluit ik een pup niet uit. Maar een volwassen hond spreekt me gewoon veel meer aan gek genoeg. Ik wil meteen wandelen en opvoeden. Geen gedoe met socialiseren en niet wandelen. Ik heb een hond deels om mee te wandelen.

[Shari]

We blijven het hier ook zeggen we nemen geen pup meer! Soof die nu een jaar is super makkelijk is was een lastige pup die heeft heel veel gejankt. Nu een jaar laten krijgen we toch weer een pup haha! Gaat echt over gewoon doorbijten.

[sjm]

Met Noortje hebben we dat ook heel erg gehad, dat was echt de allerallerallerergste pup ook. Die beet zó erg en zoveel en je kon er helemaal niks mee. Ze reageerde op geen enkele aanpak. Maar inmiddels is het de liefste hond en ook een van de makkelijkste van t nest.

Gewoon loslaten, niet teveel overal over nadenken en te perfect willen doen. De pup moet gewoon meedraaien in jullie gezin. Een hond past zich prima aan, ook op de camping.

Na 2 Schapendoespups wilde ik ook nooit meer een pup
Ze zijn echt erg vind ik .
Maar nu na 2 Herderpups vind ik pups weer leuk

Bizar hoor dat die schapendoezen zo erg zijn... Als ik ook kijk naar andere schapendoezen.. De een na de ander in een opvoedkliniek etc..

[Kimmie]

puppies...dat is gewoon puur genieten, geef mij maar een huis vol met puppen, ik heb heel veel herplaatsters gehad ( stuk of 15 ) maar vind dat je zoveel daaraan mist in de tijd dat ze leven,dus voor nu wil ik alleen maar van pup af aan...

[alm@]

Ik neem nooit meer een pup. Need I say more
Geef mij maar een al volwassen hond.

Ik denk dat voor mij hetzelfde geldt al sluit ik een pup niet uit. Maar een volwassen hond spreekt me gewoon veel meer aan gek genoeg. Ik wil meteen wandelen en opvoeden. Geen gedoe met socialiseren en niet wandelen. Ik heb een hond deels om mee te wandelen.

Dat vond ik juist erg meevallen, frodo is een heel open en vrij hondje zonder angst dus dat socialiseren ging als vanzelf en met wandelen nam ik hem gewoon mee. Af en toe even dragen en wat vaker op een bankje zitten. Ik had meer moeite met het piranhageklapper van het melkgbitje en het slopen wat hij steeds probeerde

[Ptje]

Ik kan dan niet echt over een pup meepraten, de laatste kreeg ik toen ik 16 was dus gedeelde zorgen.
Wel ten ik vorig jaar een terrorpubertje in huis kreeg en man man daar heb ik mijn handen vol aan gehad en aan de andere kant kon hij me zó inpakken met zijn aandoenlijkheid en sielugge puppieblik.
Nu hij volwassen is heeft hij ook nog wel zijn kleine streekjes maar als ik voldoe aan zijn energiebehoefte heb ik er eigenlijk geen kind aan, hij luistert zelfs !!!!
Heus het komt goed en is het vaak een kwestie even diep adem halen, pas op de plaats en door gaan.

[Maartje]

Het scheelt wel dat ik weet dat ze echt wel zindelijk gaan worden, nachten door gaan slapen en dat niet meer alles speelgoed zal zijn, dan NEE iets is waar ze op gaan reageren, dat ze wel alleen leren zijn en dat de andere honden de aanwezigheid wel gaan waarderen. Die paar maanden geniet ik dus van dat kleine ongemanierde mormel met alle bijbehorende streken, want het komt goed. En nu met bijna 7 maanden: ze is 95% zindelijk, slaapt 's nachts gewoon, speelt voornamelijk met eigen speelgoed, snapt NEE, kan alleen blijven en de andere honden vinden haar geweldig. En met wat geduld en training wordt het alleen nog maar leuker de komende maanden!

[Barkley]

Ik neem nooit meer een pup. Need I say more
Geef mij maar een al volwassen hond.

Ik denk dat voor mij hetzelfde geldt al sluit ik een pup niet uit. Maar een volwassen hond spreekt me gewoon veel meer aan gek genoeg. Ik wil meteen wandelen en opvoeden. Geen gedoe met socialiseren en niet wandelen. Ik heb een hond deels om mee te wandelen.

Dat vond ik juist erg meevallen, frodo is een heel open en vrij hondje zonder angst dus dat socialiseren ging als vanzelf en met wandelen nam ik hem gewoon mee. Af en toe even dragen en wat vaker op een bankje zitten. Ik had meer moeite met het piranhageklapper van het melkgbitje en het slopen wat hij steeds probeerde

de blauwe plekken en schrammen die ik had

En halverwege kregen onze katten ruzie en konden we daar ook opeens nog extra aandacht aan besteden.
En ik had het idee dat ik nooit meer privacy had. Geen moment alleen. Zelfs als ik ging plassen ging meneer uit zijn pan omdat hij me niet meer zag.
Tja. En dan leer je dat accepteren. En ga je er mee om. En dan zit je een keer op de wc en hoor je geen gepiep.
En dan kun je opeens weer lekker lang douchen zonder gemor.

En dan kom je na het douchen de woonkamer in en snap je waarom meneer stil was en ligt er een keukenrol aan gort. En dan lig je dubbel omdat er overal witte snippers liggen en meneer heel goed doorheeft dat het niet mag en doet alsof er niets aan de hand is.

[Fotogravinnetje]

Ik kan niet beweren dat ik de puppy-tijd het leukst vond. Ik ben dolblij dat Elco nu volwassen is en alle kwartjes die we er de afgelopen twee jaar ingestopt hebben achter elkaar op hun plaats beginnen te vallen. Maar ik heb eigenlijk geen moment met m'n handen in het haar gezeten. Misschien zijn m'n man en ik daar ook wel te pragmatisch voor: je kijkt wat werkt, niet te hoge verwachtingen, wel een doel hebben, maar daar geen tijdslimiet op zetten.
Ik had gerekend op meer moeilijkheden, dus dat viel uiteindelijk erg mee. Maar mogelijk was Elco gewoon een heel makkelijke pup (volgens z'n fokker niet, overigens...)
En inderdaad, dat gebijt is vervelend, maar als eenmaal het wisselen geweest is, gaat dat bijna vanzelf over. Tot die tijd is het vooral een kwestie van voorkomen dat je pup over z'n theewater heen raakt (dat is nog het lastigste, vond ik). Zindelijk worden gaat ook vrijwel vanzelf, mits je je pup de kans geeft om het vooral op de juiste plek te doen en je er niet druk over maakt zolang dat nog niet goed gaat. En vooral niet denken dat een pup van een half jaar toch wel goed zindelijk moet zijn. Er zijn er die dan wel zindelijk zijn, er zijn er ook genoeg die er langer over doen.
Ondanks dat de puppy-tijd niet m'n favoriete periode is, had ik het toch niet willen missen. Het is toch een stevige basis geweest voor de band die we nu met elkaar hebben. Dus ook onze volgende hond zal hier van pup af aan komen.

[Sas]

ik had het ook enkel bij de 1e, de 2e was veel makkelijker. Toen had ik mijn lesje al geleerd en had ik een andere hond die zich ook met pupje bezig hield, veel minder vermoeiend voor mij.

[Hippo]

Puppen zijn leuk of ik heb gewoon altijd enorme mazzel gehad met die van mij. Pubers vind ik lastiger, met die bananenplantages in de oren en dat hormonengedoe.
Zal vast wel schelen dat er hier bijna altijd één of meer volwassen honden waren om de tanden op bot te vieren, van bijten heb ik nooit veel last gehad. En ze waren ook allemaal in no time zindelijk en de laatste sliep zelfs vanaf dag 1 zoet door van 11 tot 7.
Ik vind ze gewoon lollig, met die dikke poten en het pluis en de maffe oortjes.

Pubers heb ik liever. Dat is al wat.
Met zo'n pup haal je een compleet onbekende hond in huis, moet je gokken hoe zich dat gaat ontwikkelen en je bent er verantwoordelijk voor dat het een beetje aardig opdroogt.
Ik kén heel dat beest niet.
Vond er geen reet aan.

Jaaa pubers vind ik geweldig ! Dico is onze 3e herplaats mechel die we als puber hebben gekregen en ik vind het geweldig. Ze zijn nog jong genoeg om ze goed te kunnen vormen, verder te socialiseren en ze mogen al best veel qua trainen en wandelen. De eerste en Dico moesten weg omdat ze hun eerste eigenaar tot waanzin hadden gedreven, hier totaal geen last van gehad.

Oscar was als pup overigens heel makkelijk, sloopte niet of nauwelijks, beet nauwelijks, luisterde best goed en was al bijna zindelijk toen we hem ophaalde.

[Thijssen_s]

Ik vind puppen ook helemaal geweldig. Heerlijk Zalig. En bij tijd en wijlen ook frustrerend .

Dat wandelen: ik heb wekenlang sommingen in huis opgetild en tot om de hoek gewandeld en dan trug naar huis laten lopen.
James heb ik indertijd wegens enorm aanhoudend gekotst in de auto wel een maand lang eten gegeven in de auto op de oprit met auto open, auto dicht, moter uit, moter an, voor en achteruit rijdend..... vraag me nog steeds af waar ik toen dat geduld haalde... (de anderen werden vanzelf niet meer wagenziek)

slopen... Nanook was vreselijk. Die lijnde ik 's avonds gewoon even aan, lijntje om mijn voet en speeltje er bij zodat ik eindelijk eens 10 minuten tv kon kijken zonder achter hem aan te hollen. Alleen nog voorkomen dan dat hij de sloffen van mijn voeten af kauwde.

zindelijk... Vivi was godbetert 8 MAANDEN voor ze zindelijk was

eten van straat en rollen in viezigheid... platgereden beest was hapslikweg op toen i het nog maar net gezien had, laat staan kon afpakken

Het gaat voorbij, echt!


Maar ook heerlijk kroelen, spelen, puppygeur, vol vertouwen op schoot in slaap vallen, de hele dag door samen van alles doen en in elkaars buurt zijn en een band voor het leven vormen, spelen, kleine oefeningetjes, shapingspelletjes, overal naar toe gaan, spelen, kijken naar het spelen met andere honden, de verwondering en het verkennen zien, het sturen van dat prille karaktertje in de richting van wat je hoopt dat het kan worden, spelen.... zalig! En het is zo snel voorbij....

edit: 3 kinderen, ik heb er 4, dus er komt ook nog bij de pup van een kind afplukken als die alweer met die naaldjes in een mouw of broekspijp hangt, kind van pup af plukken als die er mee wil spelen of aaien nu die pup ein-de-lijk slaapt, pup-kindgerdag in beide richtingen sturen... een hele handvol dus . Sterkte!

Ja, dat is zeker waar!! Mijn kinderen krijgen ook meteen een stoomcursus 'hoe ga ik met n puppy om?'
Vooral de jongste van 6 vindt dat lastig...

Mag ze op de bank? : NEE!!
Mag ik haar optillen? : NEE!!
Mag ik haar in de poten laten klappen?: NEE!!
Mag ze bij me slapen? : NEE!!
Waar is mijn sok/knuffel/speelgoed??? Oh nee.....

De oudste twee van 9 en 11 zijn heel vaak meegeweest naar de hondenschool met de hond van mijn ouders (Duitse herder) en hebben haar wonder boven wonder ook echt onder controle!
Ze weten wat wel en niet kan en hoe je dat moet aanpakken. Heel leuk om te zien. Maar de basis ligt toch echt bij ons. En dat moet ook, ze hebben er vooral heel veel plezier van!
Maar t maakt t zeker niet makkelijker, wel veel gezelliger!

[Lemuria]

Ik vind Izzy nu veel leuker dan toen ze puppy was. Niet dat ik minder van d'r hield toen, maar nu weet ik precies wat ik aan d'r heb en omgekeerd ook. Met Sofi heb ik dat ook. Ik ben dol op m'n BartSmitje, maar ik kijk d'r ook groot zodat we elkaar beter snappen. Dus niet getreurd TS, het komt echt wel goed