Veronique & Kyra schreef:Nanna schreef:Jonas26 schreef:
Nou als je schrijft hond sloopt kind dan is er toch duidelijk iets mis met je! Dat heeft niets met in lintjes verpakken te maken

Het is cru uitgedrukt, dat is waar. Maar het feit blijft staan dat die hond dat kind verscheurd heeft. Hoe wil je dat dan lieflijk verpakken? 'hond knuffelt kind zo lang tot het bezwijkt?'
In dit geval heb je (helaas) gelijk, dit soort incidenten kun je ook helemaal niet lieflijk verpakken. Valt op geen enkele manier goed te praten.
Maar om het maar weer even persoonlijk te maken, om te zeggen dat ik maar moet wachten tot Kyra mijn dochter sloopt of verscheurd dat vind ik weer een stap te ver hoor.
Dat is het ook natuurlijk en ik denk ook niet dat iemand echt zo denkt. Het is meer de angst die er bij mensen ingebakken zit en ook wat hier, dus waarmee het topic begon, is gebeurd en de manier waarop. De hond bijt 1 baby dood, verminkt 1 kind, bijt ook nog de moeder uiteindelijk en komt daarna, volgens de berichten doodkalm naar buiten gewandeld. Dus hij zet de knop verschrikkelijk om. Dat is geen snep geweest dat is even moorddadig bezig gaan. En dat is toch ook doodeng en zie je wel vaker bij dit type hond.
En tuurlijk is dat een uitzondering, maar als ze het doen, dan doen ze het vaak wel "goed"
En ik heb ook in die positie als jij gezeten hoor, zwanger van de eerste en een Mastiff, Bill, van 6 jaar oud, 80 kilo zwaar en een hekel aan kinderen. Het eerste wat mijn schoonfamilie vroeg was wat ga je nu doen met de hond, en mijn ex vroeg ja en wat nu als hij ons kind gaat bijten. Waarop ik zwaar geïrriteerd reageerde met: " Ok zal ik hem dan maar op voorhand vast in laten slapen?"
Uiteraard heb ik hem gehouden, die hond was al 6 jaar de liefde van mijn leven, 4 jaar langer dan mijn ex op dat moment
Hij is ruim 12 geworden en beide zoons hebben het overleefd. Was het fout gegaan dan was de hele wereld over me heen gevallen, en eigenlijk niet geheel onterecht natuurlijk. Maar ik was 1000% consequent in het nooit nooit nooit alleen laten van kinderen met de hond. Echt Nóóit.
Maar ik heb ook naast mijn ongelooflijk kindvriendelijke Bulmastiff gezeten terwijl hij mijn jongste van zes in het gezicht beet. Ik zat er letterlijk naast. De hond sliep, schrok ergens van en zijn reactie was direct degene bijten die naast hem zat en dat was Simon. Ziekenhuis, hechtingen, de hele mikmak. Maar de hond schrok zo mogelijk nog harder van wat hij deed dan wij, en hij neigde er geen seconde naar om mijn andere kind of mij aan te vallen. Tot op de dag van vandaag beweerd Simon trouwens dat Budkes zich omdraaide met zijn bek open en hem zodoende per ongeluk raakte. Wat overigens niet zo was maar wel aangeeft dat het puur onverwacht was en hij zich niet voor kon stellen dat zijn maatje hem echt had gebeten. Hij is overigens ook niet bang geworden voor honden.
Dit om aan te geven dat een ongeluk tussen honden en kinderen echt in een heel klein hoekje zit. Ik heb Budkes overigens wel herplaatst met heel veel pijn in mijn hart naar kinderloze oudere vrienden waar hij een gouden leven geeft gehad.
Maar zoals al eerder aan gegeven ging ook Budkes niet in de killer modus. 1 beet en toen een oeps wat doe ik nou reactie...en misschien, maar dat kan ik natuurlijk niet met zekerheid zeggen komt dit juist door het gebrek aan terrierbloed in deze molosser.
Dus ja ik snap beide kanten van het verhaal wel hoor. En het blijft een oneindig lastige kwestie.