Leonie. schreef:Ik vraag me alleen af of ik niet juist iets moet doen waarbij ze daadwerkelijk bij mij moet komen (zitten), omdat dat een beetje verslonst de laatste tijd.
Ik heb 2 soorten 'hier komen', misschien kan je Millie ook een verschil leren?
De eerste variant hier is dat ik fluit of roep 'Rex, kom eens'. (Hij weet perfect het verschil tussen mijn fluit en de fluit van een willekeurige voorbijganger te horen heb ik gemerkt.) In dat geval wil ik dat ie mijn kant op loopt (rent, in zijn geval meestal) omdat ie om welke reden dan ook meer in mijn buurt moet blijven. Als het dan een seconde langer duurt voor ie komt, vind ik dat niet zo erg, omdat ik deze alleen gebruik als ik nog ruim de tijd heb (vanwege overzichtelijk gebied bijv.) Als het té lang duurt zet ik optie 2 in en is onderhandeling niet meer mogelijk.

Deze zet ik bijvoorbeeld in bij een hond/baas op afstand waarvan ik zie dat ze geen contact wensen, een spelend kind waarvan ik vind dat ie er niet naartoe hoeft, fietsers op afstand of gewoon omdat ik vind dat ie te ver weg loopt.
De tweede variant is 'hier' of 'kom voor', stelliger gebracht dan de eerste. Dan moet ie per direct aantreden en voor me komen zitten. In tijden van verslapping wijs ik erbij naar de grond voor me. Dit zet ik bijvoorbeeld in als ie naar de weg dreigt te lopen, een hond/baas dichtbij die geen contact wil, als ie loopt te klieren bij een andere hond of langskomende fietsers/paardrijders/hardlopers op het pad waar wij lopen. Opstaan geschied dan ook pas als ik dat zeg.
De eerste is dus wat vrijblijvender dan de tweede en daarom gebruik ik er ook echt verschillende woorden en intonatie voor. Hij weet het verschil ook goed, bij de eerste ben ik al akkoord als ie mijn kant op komt en weer een beetje in de buurt is - wat ie daarna doet interesseert me dan niet zo (tenzij weer met een noodgang terugsjezen, dan komt optie 2 om de hoek kijken

). Meestal sjeest ie op me af en rent me een stukje voorbij of duikt ie de struikjes in net voor ie bij mij is. Bij de tweede ben ik pas akkoord als ie op z'n kont voor me zit. Helemáál zit ook, want Rex is van het afraffelen (in het kader van 'als ik maar half ga zitten kan ik sneller weer weg'.

)
Wat ik hier ook heb gemerkt is dat ik niet altijd moet belonen met een koekje. Als ie altijd een koekje krijgt als ie gekomen is, gaat ie gewoon zelf de afweging maken tussen koekje en blijven waar je bent. Juist door soms een koekje (of kaas, of watdanook) te geven hou ik het spannend.