Cwazi schreef:
Ook ik heb wat voorbeelden uit eigen ervaring, zwervers in Spanje in dit geval. Ik vond in de campo een dobermann teef, dood ziek. Ze gromde naar me toen ik haar wou pakken, toch was ze doodsbang, plaste er zelfs bij en brobeerde weg te kruipen. Het grommen klonk dan ook niet dreigend, hoewel je het verschil natuurlijk wel moet kunnen horen. Honden grommen ook tijdens spel, ze kunnen zelfs van blijdschap een soort vreemde achter in de keel klinkende huilerige grom produceren die echt verre van dreigend klinkt.
Grappig trouwens dat je aanhaalt dat jouw hond niet op de rug gaat voor andere honden. Ik vaag mij namelijk af of het mogelijk is dat een door een hond opgejaagde hond zo bang kan zijn dat hij niet de normale deemoed toont en dus gebeten wordt omdat hij zolang hij blijft rennen niet op de bijtrem van de ander werkt...
P.s. Ik heb nog wel wat van die ervaringen met zwervers, en uiteraard kan ik niet zeggen dat ik zeker weet dat ze geen winstervaring hebben geboekt met bluf. Maar ik durf wel stellig te zeggen dat een angst-agresieve hond die vanuit ene lage positie gromt nog steeds onzeker en bang is, dat maakt hem extra onberekenbaar.
Het niet op de rug gaan voor vreemde honden is eigenlijk heel normaal gedrag. Het op de rug gaan voor vreemde honden is eigenlijk abnormaal.
Een bijtrem geldt binnen de roedel, buiten de roedel niet. Overgave aan een vreemde hond is dus geen garantie op het stoppen van de aanval en maakt je dus alleen maar reuze kwetsbaar. Gelukkig zijn veel van onze huishonden niet zo strikt en geven zich te pas en te onpas over, maar ik denk dat dat voor zwerfhonden inderdaad anders ligt. Als je je als zwerver begeeft op het terrein van een ander moet je daar weg en je niet op je platte rug laten vallen want dan ben je biefstuk. Mijn zwerver doet het ook niet. Die knalt wel op zijn rug voor mij, maar dat vindt hij dan ook meer dan genoeg!
De situatie die jij beschrijft met betrekking tot het grommen, ik denk inderdaad dat daar winstervaringen aan ten gronde liggen. Het is namelijk heel bizar gedrag zoals je het beschrijft. Een hond met bv een kennelsyndroom naar mensen zal nooit grommen of bijten..die verstijven alleen maar, trillen, beven en piezen van zich af, maar grommen of bijten doen ze eigenlijk niet. Als je een matig gesocialiseerde hond neemt..dus wel in die mate "vertrouwd"met mensen dat hij geen kennelsyndroom heeft, maar weer te slecht gesocialiseerd om mensen als vertrouwd te zien zie je dus vaak een mengeling van angst en agressie. De hond is dan bang, maar wel wijs genoeg om te expirimenten met gedrag waarmee hij zichzelf kan veilig stellen..en dat kan dus pure echte agressie zijn.
Grommen tijdens spel geeft competitie aan, dus ook niet zomaar voor de lol wordt er dan gegromd.
Je kan overigens inderdaad goed het verschil horen
Een agressieve grom is laag en diep, het grommen tijdens spel fluctueert in hoogte en angst geeft hoge geluiden. Dit geldt ook voor blaffen..lage harde blaffen duiden vaak op agressie/ zelfverzekerdheid, hoge blaffen op angst en blaffen die van hoog naar laag gaan zijn gericht op spel.
:
