Wat zijn jullie evaringen met Gedrags therapeuten?

[Caro.]

Joh, Caroline, laat je niet zo op de kast jagen. Een hond, die twee jaar in een asiel heeft gezeten in Nederland heeft een heel andere basis dan jouw Moritz of mijn Laika. Niet te vergelijken en dat weet jij ook.
Dus laat haar lekker....

Dan moet ze het ook niet hebben over een doodsbange hond, dat klopt stomweg niet. Een wat angstige hond, oke, maar de woorden ''doodsbang'' zijn hier gewoon niet van toepassing.

Ik ben het overigens best wel met een aantal zaken van haar eens; gehoorzaamheid, je hond onder controle krijgen/hebben zijn hele belangrijke zaken. Dat wil ik zeker niet tegenspreken.

Alleen ik word altijd wel wat pissig als iemand beweerd een doodsbange hond binnen no-time normaal te krijgen!
Een doodsbange hond even wat oefeningetjes laten doen..... ja ook nog aan de lijn bij iemand anders terwijl de baas op afstand staat.
Ja, dan word ik link! Hiermee wordt het probleem zo gruwelijk onderschat, dat ik er gewoon naar van word!

[Caro.]

Caroline volgens mij zit je al heel lang op de goede weg met Moritz hoor het is alleen een hele lange weg helaas

Lief van je Ik wil dit onderwerp eigenlijk ook helemaal niet in een "Moritz onderwerp'' veranderen, maar ja het ging ineens over bange honden

Het gaat fantastisch met Moritz! Maar wel na 1,5 jaar heel erg intensief bezig zijn, dagelijks uren, en maar oefenen oefenen en oefenen.
En nog is hij bij intense angst niet te bereiken, maar met lichte en enige angst nu eindelijk wel gelukkig.

Daarom vind ik het gewoon niet prettig (understatement) als zoiets onderschat wordt. Het zet mensen op het verkeerde been, ook mensen die over aanschaf van een hond denken.
Want je hebt er een allejezus lange adem voor nodig!

[Eline*]

Dan moet ze het ook niet hebben over een doodsbange hond, dat klopt stomweg niet. Een wat angstige hond, oke, maar de woorden ''doodsbang'' zijn hier gewoon niet van toepassing.

Ik ben het overigens best wel met een aantal zaken van haar eens; gehoorzaamheid, je hond onder controle krijgen/hebben zijn hele belangrijke zaken. Dat wil ik zeker niet tegenspreken.

Alleen ik word altijd wel wat pissig als iemand beweerd een doodsbange hond binnen no-time normaal te krijgen!
Een doodsbange hond even wat oefeningetjes laten doen..... ja ook nog aan de lijn bij iemand anders terwijl de baas op afstand staat.
Ja, dan word ik link! Hiermee wordt het probleem zo gruwelijk onderschat, dat ik er gewoon naar van word!

Laika kan jij nu zo meenemen en ze zal als een mak lammetje met je meelopen. Ze zal ook luisteren en zich misschien zelfs wel laten betasten.
Toch is diezelfde Laika een keer in pension geweest en heeft daar doodsbenauwd in haar kennel gezeten waar ze zich niet liet benaderen en hebben ze haar naar 4 dagen met de vangstok eruit moeten halen. En die zelfde Laika eet je op als je hier 1 voet over de drempel zet.
Angst heeft vele gezichten.
De oorsprong van de angst en het verleden van de hond bepalen of de hond en hoe de hond te trainen is, niet de verschijningsvorm van de angst.

[Golden Stanley]

Caroline volgens mij zit je al heel lang op de goede weg met Moritz hoor het is alleen een hele lange weg helaas

Lief van je Ik wil dit onderwerp eigenlijk ook helemaal niet in een "Moritz onderwerp'' veranderen, maar ja het ging ineens over bange honden

Het gaat fantastisch met Moritz! Maar wel na 1,5 jaar heel erg intensief bezig zijn, dagelijks uren, en maar oefenen oefenen en oefenen.
En nog is hij bij intense angst niet te bereiken, maar met lichte en enige angst nu eindelijk wel gelukkig.

Daarom vind ik het gewoon niet prettig (understatement) als zoiets onderschat wordt. Het zet mensen op het verkeerde been, ook mensen die over aanschaf van een hond denken.
Want je hebt er een allejezus lange adem voor nodig!

Onderschat jezelf niet Stang. Moet je maar 's op een rijtje zetten wat je nu al bereikt hebt. Een doodsbange hond blijft altijd wantrouwen ten opzichte van mensen houden, maar je kunt het wel ondersteunen als je uiteindelijk op een punt bent dat z'n focus op jou is en daardoor appel aanneemt. Dan wordt het een kwestie van gewenning door te herhalen. En ja, daar gaat behoorlijke tijd overheen en helaas niet in een uur.
Toppie hoor.

[Eline*]

Daarom vind ik het gewoon niet prettig (understatement) als zoiets onderschat wordt. Het zet mensen op het verkeerde been, ook mensen die over aanschaf van een hond denken.
Want je hebt er een allejezus lange adem voor nodig!

Mee eens hoor..maar blijkbaar heeft ze er belang bij gedragstherapeuten allemaal over eén kam te scheren en onderuit te halen. Jammer.
Het stoot me altijd tegen de borst als mensen/ beroepsgroepen, die zouden behoren samen te werken elkaar zo onderuit lopen te halen. Daar is geen enkele hond bij gebaat..en daar hoort het in mijn ogen toch om te gaan.

[Baily]

Ik heb hier ook een doodsbange hond. Aan ons gaat ze nu wennen en komt zelfs soms eventjes naar ons toe uit zichzelf. Ze ligt altijd op dezelfde plaats in huis, het liefst ligt ze in de tuin, want binnen is eigenlijk wel erg benauwend.

Ik zie haar ook niet in een uur tijd veranderen in een hond die aangehaald kan worden door anderen. Als buiten iemand langs haar wil lopen drukt ze zich plat op de grond en duikt zo ver mogelijk weg. Het is dat ze aan de lijn zit maar anders was ze weg geweest.

Bijten doet ze niet, ik denk dat ze dus echt een kennelsyndroom heeft. Met honden kan ze goed overweg, daar heeft ze haar hele leven tussen gezeten. En als ze binnenkomt na een wandeling komt ze mij heel enthousiast begroeten, maar heel eventjes hoor en dan is ze weer weg.

Ze reageert niet als je haar roept, dus ze kan nooit los lopen. Ze hoort je gewoon niet of alles gaat langs haar heen lijkt het wel. Alleen onze andere honden kunnen haar ontdooien, dan is ze gewoon hond. Dat is heel leuk om te zien. Dat geeft voor mij de doorslag om haar nog een aantal goede jaren te gunnen. Want alleen maar angst is geen leven voor haar. Ze moet nog wel een beetje genieten. Maar dat is dus mijn persoonlijke mening. Als iemand dit anders zou invullen begrijp ik dat ook wel.

[Eline*]

was een hondje opgegroeid en geboren in het asiel, heeft daar 2 1/1 jaar gezeten met allean naaste medewerkers, totdat 1 van de medewerkers ontslag nam (ze werkte er pas een paar maanden) en toen heeft ze hem geadopteerd, was waarschijnlijk niet veel met anderen in contact geweest, nog sterker ze wist niet eens of ie wel eens het terein was afgeweest.

Ik ben even zo vrij wat te zeggen over je hele casus. Deze hond was dus gesocialiseerd met honden en gesocialiseerd met mensen. In principe dus een prima basis. Sosialisatie gaat niet om het zien van 100 mensen, maar socialisatie gaat om aangeraakt worden door en gespeeld worden met een aantal mensen.
Je hebt een goede kans dat de hond zich zo angstig toonde doordat hij in een geheel vreemde situatie zat en dat zijn angst dus niet zo zeer gericht was naar de mensen om hem heen alswel de hele situatie. Buiten het asiel, veel vreemde prikkels..logisch dat een hond daar onzeker van wordt.
In die zin was het dus ook te verwachten dat de hond vlot zou bijtrekken. Doet niks af aan het feit dat je het voor deze hond gewoon goed gedaan hebt hoor, maar het zet dingen even binnen het juiste perspectief.

[Caro.]

Ik heb hier ook een doodsbange hond. Aan ons gaat ze nu wennen en komt zelfs soms eventjes naar ons toe uit zichzelf. Ze ligt altijd op dezelfde plaats in huis, het liefst ligt ze in de tuin, want binnen is eigenlijk wel erg benauwend.

Ik zie haar ook niet in een uur tijd veranderen in een hond die aangehaald kan worden door anderen. Als buiten iemand langs haar wil lopen drukt ze zich plat op de grond en duikt zo ver mogelijk weg. Het is dat ze aan de lijn zit maar anders was ze weg geweest.

Bijten doet ze niet, ik denk dat ze dus echt een kennelsyndroom heeft. Met honden kan ze goed overweg, daar heeft ze haar hele leven tussen gezeten. En als ze binnenkomt na een wandeling komt ze mij heel enthousiast begroeten, maar heel eventjes hoor en dan is ze weer weg.

Ze reageert niet als je haar roept, dus ze kan nooit los lopen. Ze hoort je gewoon niet of alles gaat langs haar heen lijkt het wel. Alleen onze andere honden kunnen haar ontdooien, dan is ze gewoon hond. Dat is heel leuk om te zien. Dat geeft voor mij de doorslag om haar nog een aantal goede jaren te gunnen. Want alleen maar angst is geen leven voor haar. Ze moet nog wel een beetje genieten. Maar dat is dus mijn persoonlijke mening. Als iemand dit anders zou invullen begrijp ik dat ook wel.

Hoe lang heb jij deze hond al? En waar komt ze vandaan als ik vragen mag?

Het klinkt me heel bekent in de oren hoor ''het langs haar heengaan''. Bij echte angst is een hond stomweg niet bereikbaar en dat is het moeilijke eraan. Als je maar zou kunnen zeggen ''kom hier'', ''wachten'' of alleen maar zou reageren op zijn naam, dan kom je een heel eind, dan is de angst trainbaar.
Dat moment komt misschien, hopelijk, nog bij jouw hond....

Bij Moritz heeft het ook heel lang geduurd, maar nu heb ik hem bijna altijd onder ''controle''. Alleen bij zijn echte diepste angsten nog niet helaas (kinderen). Verder kan ik nu meestal tot hem doordringen als hij bang is.
De mazzel die ik met Moritz heb gehad, is dat hij heel erg aan mij hangt, dus hij loopt in principe niet weg bij mij. Hij kan gelukkig loslopen (na een half jaar ongeveer), wel altijd met een klein risico dat hij werkelijk in paniek raakt.

Het laatste wat je zegt, dat ze nog wel een beetje moet kunnen genieten, dat ben ik volkomen met je eens.
Dat maakt ook dat ik me zo'n onderwerp heel erg aantrek: hoe vaak ik niet getwijfeld heb aan mijn eigen kunnen, aan of het egoisme is, want wat voor leven heeft een hond die constant in angst zit? Hoe ver mag/moet je gaan?
Moritz kan ook heel goed met andere honden en ook dat heeft mij bewogen verder met hem te gaan. Te zien dat hij wel degelijk lol kan hebben in zijn leven, te zien dat heel langzaam de doodse blik in zijn ogen wegtrok.

[Baily]

Ik heb hier ook een doodsbange hond. Aan ons gaat ze nu wennen en komt zelfs soms eventjes naar ons toe uit zichzelf. Ze ligt altijd op dezelfde plaats in huis, het liefst ligt ze in de tuin, want binnen is eigenlijk wel erg benauwend.

Ik zie haar ook niet in een uur tijd veranderen in een hond die aangehaald kan worden door anderen. Als buiten iemand langs haar wil lopen drukt ze zich plat op de grond en duikt zo ver mogelijk weg. Het is dat ze aan de lijn zit maar anders was ze weg geweest.

Bijten doet ze niet, ik denk dat ze dus echt een kennelsyndroom heeft. Met honden kan ze goed overweg, daar heeft ze haar hele leven tussen gezeten. En als ze binnenkomt na een wandeling komt ze mij heel enthousiast begroeten, maar heel eventjes hoor en dan is ze weer weg.

Ze reageert niet als je haar roept, dus ze kan nooit los lopen. Ze hoort je gewoon niet of alles gaat langs haar heen lijkt het wel. Alleen onze andere honden kunnen haar ontdooien, dan is ze gewoon hond. Dat is heel leuk om te zien. Dat geeft voor mij de doorslag om haar nog een aantal goede jaren te gunnen. Want alleen maar angst is geen leven voor haar. Ze moet nog wel een beetje genieten. Maar dat is dus mijn persoonlijke mening. Als iemand dit anders zou invullen begrijp ik dat ook wel.

Hoe lang heb jij deze hond al? En waar komt ze vandaan als ik vragen mag?

Het klinkt me heel bekent in de oren hoor ''het langs haar heengaan''. Bij echte angst is een hond stomweg niet bereikbaar en dat is het moeilijke eraan. Als je maar zou kunnen zeggen ''kom hier'', ''wachten'' of alleen maar zou reageren op zijn naam, dan kom je een heel eind, dan is de angst trainbaar.
Dat moment komt misschien, hopelijk, nog bij jouw hond....

Bij Moritz heeft het ook heel lang geduurd, maar nu heb ik hem bijna altijd onder ''controle''. Alleen bij zijn echte diepste angsten nog niet helaas (kinderen). Verder kan ik nu meestal tot hem doordringen als hij bang is.
De mazzel die ik met Moritz heb gehad, is dat hij heel erg aan mij hangt, dus hij loopt in principe niet weg bij mij. Hij kan gelukkig loslopen (na een half jaar ongeveer), wel altijd met een klein risico dat hij werkelijk in paniek raakt.

Het laatste wat je zegt, dat ze nog wel een beetje moet kunnen genieten, dat ben ik volkomen met je eens.
Dat maakt ook dat ik me zo'n onderwerp heel erg aantrek: hoe vaak ik niet getwijfeld heb aan mijn eigen kunnen, aan of het egoisme is, want wat voor leven heeft een hond die constant in angst zit? Hoe ver mag/moet je gaan?
Moritz kan ook heel goed met andere honden en ook dat heeft mij bewogen verder met hem te gaan. Te zien dat hij wel degelijk lol kan hebben in zijn leven, te zien dat heel langzaam de doodse blik in zijn ogen wegtrok.

Ja dat is voor mij ook het belangrijkste, de gekke dolblije sprongen die ze maakt aan de lange lijn als ik met haar alleen ben buiten en er is niemand in de buurt. Of als ze aan komt lopen met mijn man als ze terugkomt van een wandeling en ik ben eventjes buiten met de andere honden en ze ziet me en ik merk dat ze me herkent. Haar ogen stralen dan inderdaad heel even. Daardoor ga je maar weer verder en het maakt je ook weer blij zulke momenten.

Maar je kunt niet meer doen als de hond gewoon zichzelf te laten zijn en te hopen dat ze je gaan vertrouwen. Ik kan geen eisen aan haar stellen. eenvoudigweg omdat er niks is wat ze zou kunnen begrijpen.

Het enige is dat gewoontes bij haar inslijten, bijvoorbeeld als ik 'smiddags in de keuken ben, dan komt ze kijken waar haar eten blijft, en als ik de drie andere honden heb uitgelaten weet ze dat zij daarna naar buiten mag en rent ze echt de gang in. Ze maakt er tegenwoordig een spelletje van en rent dan ook weer even hard terug, met kwispelende staart, dus ik weet dat het een spelletje is. Dat is zo verschrikkelijk leuk.

Ze komt uit Burriana in Spanje, heeft 9 jaar in een asiel gezeten, vanaf dat ze pupje was van 8 weken. Gewoon bij het vuil gezet in een doos.

Ze is sinds 7 februari bij ons. Ik denk niet dat ze nog veel zal kunnen leren, maar dat hoeft ook niet. Ik wil het alleen voor haar nog proberen zo leuk mogelijk te maken, en zolang er dingen zijn waar ik haar een plezier mee kan doen is het nog goed.

[Caro.]

Ja dat is voor mij ook het belangrijkste, de gekke dolblije sprongen die ze maakt aan de lange lijn als ik met haar alleen ben buiten en er is niemand in de buurt. Of als ze aan komt lopen met mijn man als ze terugkomt van een wandeling en ik ben eventjes buiten met de andere honden en ze ziet me en ik merk dat ze me herkent. Haar ogen stralen dan inderdaad heel even. Daardoor ga je maar weer verder en het maakt je ook weer blij zulke momenten.

Maar je kunt niet meer doen als de hond gewoon zichzelf te laten zijn en te hopen dat ze je gaan vertrouwen. Ik kan geen eisen aan haar stellen. eenvoudigweg omdat er niks is wat ze zou kunnen begrijpen.

Het enige is dat gewoontes bij haar inslijten, bijvoorbeeld als ik 'smiddags in de keuken ben, dan komt ze kijken waar haar eten blijft, en als ik de drie andere honden heb uitgelaten weet ze dat zij daarna naar buiten mag en rent ze echt de gang in. Ze maakt er tegenwoordig een spelletje van en rent dan ook weer even hard terug, met kwispelende staart, dus ik weet dat het een spelletje is. Dat is zo verschrikkelijk leuk.

Ze komt uit Burriana in Spanje, heeft 9 jaar in een asiel gezeten, vanaf dat ze pupje was van 8 weken. Gewoon bij het vuil gezet in een doos.

Ze is sinds 7 februari bij ons. Ik denk niet dat ze nog veel zal kunnen leren, maar dat hoeft ook niet. Ik wil het alleen voor haar nog proberen zo leuk mogelijk te maken, en zolang er dingen zijn waar ik haar een plezier mee kan doen is het nog goed.

Agos, 9 jaar in het asiel 8O Dat lieverdje kent dus echt helemaal niks van de wereld..... pfffff

Top dat jullie dit ''op je hals hebben gehaald'', want ik weet hoe intensief het is en ook hoe moeilijk. Vooral emotioneel om je lieverd zo te zien en haar zoveel meer te gunnen.

Regelmaat is enorm belangrijk voor zulke honden: hier halen ze hun zekerheden uit. Dat heb ik erg gemerkt aan Moritz.

Wel fijn dat er toch al wat herkenning van haar uit gaat en dat ze dus zo vrolijk is met andere honden!
Meer dan vertrouwen aan haar geven en veel liefde kan je niet doen... hopelijk trekt ze nog een stukje bij!

[Baily]

Ja dat is voor mij ook het belangrijkste, de gekke dolblije sprongen die ze maakt aan de lange lijn als ik met haar alleen ben buiten en er is niemand in de buurt. Of als ze aan komt lopen met mijn man als ze terugkomt van een wandeling en ik ben eventjes buiten met de andere honden en ze ziet me en ik merk dat ze me herkent. Haar ogen stralen dan inderdaad heel even. Daardoor ga je maar weer verder en het maakt je ook weer blij zulke momenten.

Maar je kunt niet meer doen als de hond gewoon zichzelf te laten zijn en te hopen dat ze je gaan vertrouwen. Ik kan geen eisen aan haar stellen. eenvoudigweg omdat er niks is wat ze zou kunnen begrijpen.

Het enige is dat gewoontes bij haar inslijten, bijvoorbeeld als ik 'smiddags in de keuken ben, dan komt ze kijken waar haar eten blijft, en als ik de drie andere honden heb uitgelaten weet ze dat zij daarna naar buiten mag en rent ze echt de gang in. Ze maakt er tegenwoordig een spelletje van en rent dan ook weer even hard terug, met kwispelende staart, dus ik weet dat het een spelletje is. Dat is zo verschrikkelijk leuk.

Ze komt uit Burriana in Spanje, heeft 9 jaar in een asiel gezeten, vanaf dat ze pupje was van 8 weken. Gewoon bij het vuil gezet in een doos.

Ze is sinds 7 februari bij ons. Ik denk niet dat ze nog veel zal kunnen leren, maar dat hoeft ook niet. Ik wil het alleen voor haar nog proberen zo leuk mogelijk te maken, en zolang er dingen zijn waar ik haar een plezier mee kan doen is het nog goed.

Agos, 9 jaar in het asiel 8O Dat lieverdje kent dus echt helemaal niks van de wereld..... pfffff

Top dat jullie dit ''op je hals hebben gehaald'', want ik weet hoe intensief het is en ook hoe moeilijk. Vooral emotioneel om je lieverd zo te zien en haar zoveel meer te gunnen.

Regelmaat is enorm belangrijk voor zulke honden: hier halen ze hun zekerheden uit. Dat heb ik erg gemerkt aan Moritz.

Wel fijn dat er toch al wat herkenning van haar uit gaat en dat ze dus zo vrolijk is met andere honden!
Meer dan vertrouwen aan haar geven en veel liefde kan je niet doen... hopelijk trekt ze nog een stukje bij!

Heel langzaam trekt het inderdaad wat bij. Maar ik verwacht eigenlijk niks meer van haar, maar ze is zo verschrikkelijk lief. Ik denk dat Moritz wat dat betreft veel meer kansen heeft omdat hij veel jonger is. Maar ik weet hoe moeilijk het is en het ligt zeker niet aan jou. Wat hij heeft bereikt is aan jou te danken.

[Rataplan]

Ja die ervaring heb ik ook met "bange" honden dat ze zich een soort van optrekken aan honden die wat minder bang zijn voor mensen en daar veel plezier aan beleven. Dat zijn dan uiteraard wel honden die ander honden wel gewend zijn. Zo hadden wij in het asiel een paar "koppeltjes" gevormd met honden die wel op mensen gericht waren en de wat mindere die er dan achteraan hobbelden maar in een uurtje nou deze honden echt niet hoor. Deze honden zijn ook geplaatst bij mensen die niets verwachten meer van de hond. Ze hadden al een sociale hond die mensgericht was. Niet dat ze de hond aan zijn lot overlieten maar wisten dat een rondje markt of een lekkere training op een veld niet mogelijk was. Dan is elke stap een mijlpaal en belden ze dolblij ons op. Ik heb haar kunnen borstelen of ik riep haar net en ze tilde haar kop op of iets dergelijks. Ik heb altijd diep respect voor die mensen gehad die zo'n hond adopteerden zelf heb ik regelmatig me moeten ontladen (vloeken en tieren niet tegen de hond hoor) omdat het zo vreselijk lang duurde voor enig goed contact mogelijk was. Dan baalde ik want mijn bedoelingen waren altijd goed en de hond veranderde maar zo bar weinig Dat is zo vreselijk frustrerend om na een maand nog op je knieen een riem om te doen om te wandelen en de hond alleen maar de andere kant op wil.
Als je leuk met stokje wilt spelen maar een stok een bedreiging/slaag betekent voor de hond en in elkaar krimpt.

[Roosje]

Bij echte angst is een hond stomweg niet bereikbaar en dat is het moeilijke eraan.

Ik weet niet of het bij honden precies zo is als bij mensen, maar hier een stukje uit het boek "Emotionele Intelligentie" van Daniel Goleman.

De hersenen maken gebruik van een eenvoudige, maar uitgekiende methode om emotionele herinneringen bijzonder krachtig te registreren: dezelfde neurochemische waarchuwingssystemen die het lichaam gereed maken om op levensbedreigende noodsituaties te reageren door te vechten of te vluchten, griffen die emotionele momenten ook levendig in het geheugen. Bij sress (of angst, of waarschijnlijk zelfs bij de intense opwinding van vreugde) geeft een zenuw die van de hersenen naar de bijnieren loopt het sein voor de uitscheiding van de hormonen adrenaline of noradrenaline. Deze hormonen razen door het lichaam en bereiden het voor op een noodsituatie. Ze activeren receptoren op de nervus vagus; de nervus vagus brengt boodschappen over van de hersenen om het hart te reguleren, maar leidt ook signalen terug naar de hersenen, die weer teweeg worden gebracht door adrenaline en noradrenaline. De amygdala is de belangrijkste plek in de hersenen waar deze signalen naatoe gaan; ze activeren neuronen binnen dd amygdala om andere hersenregionen het sein te geven het geheugen te sterken voor wat er gaande is.

[speurneus carola]

ik had het over een doodsbange hond die zich niet durfde te veroeren laat staan naar iemand te kijken of naartoe te gaan.

Tuurlijk joh..een doodsbange hond die brokjes uit je hand komt halen.
Mens, je weet niet waar je over lult.

toevallig wel, want zoals ik al zei het is mijn beroep.

maar deze hond pakte het brokje ook niet aan die griste het uit je hand als een flits om zo min mogelijk in de buurt te zijn en zo snel mogelijk weer weg te zijn.

[Marion.]

En dat het je beroep is maakt het des te schrijnender want je praat ontzettend dom.

...
alles waar het woordje dom in voorkomt lees ik niet meer, moet ik er zelf niet aan mee doen natuurlijk

[Rataplan]

ik had het over een doodsbange hond die zich niet durfde te veroeren laat staan naar iemand te kijken of naartoe te gaan.

Tuurlijk joh..een doodsbange hond die brokjes uit je hand komt halen.
Mens, je weet niet waar je over lult.

toevallig wel, want zoals ik al zei het is mijn beroep.

maar deze hond pakte het brokje ook niet aan die griste het uit je hand als een flits om zo min mogelijk in de buurt te zijn en zo snel mogelijk weer weg te zijn.

Mag jij mij dat trucje leren kan ik er een paar letterlijk uit de shit trekken
Hoeveel verwaarloosde angstige honden heb jij op die manier geholpen?

[speurneus carola]

je bent niet alleen zelf heel erg dom, maar lezen en begrijpen kun je ook al niet.

hij kwam niet een brokje uit je hand eten hij griste het weg.

meer dan 1 hond in iedergeval.

heb zelf ook 4 idioten uit het asiel gehaald waar niks mee te beginnen was, is er nu 1 van gasdetectiehond/immigrationdog en een van de belangrijkste honden voor commercials en films (ster in o.a. de laatste frolicreclame), 2 narcoticaspeurhonden, waarvan 1 in opleiding en 1 gecertificeerd en 1 hondje dat met 6 maanden een gezin uitgeschopt is wat nog niet eens zindelijk was e.d. is ook in opleiding narcoticaspeurhond.

[Rataplan]

Ik denk dat we langs elkaar heen praten. Ik heb het over honden die heel hun leven in een schuur zonder daglicht hebben gezeten niet over honden die met zes maanden uit een gezinssituatie komen. Ja daar ken ik er talrijke van die goed terecht zijn gekomen dat zijn geen echte gestoorde honden.
Een hond die met 2 en half jaar op zo'n wijze uit een nederlands (Let wel nederlands asiel over buitenlandse asiels kan ik niet oordelen) asiel moet komen dan mag je je als asiel kapot schamen.
Zonder arrogant of iets dergelijks over te komen de honden die wij afleverden op 7 weken (want dan zijn ze met gemak te plaatsen. honden die in het asiel geboren worden hoeven nooit 2 en half jaar te zitten in een hok ) waren krantzindelijk (en overdag gewoon zindelijk), liepen aan het riempje mee en konden al soort van op commando zitten. Kinderen, katten, honden en verkeer gewend.

[speurneus carola]

noem jij op tafel staan over de leuning van de bank racen, ervandoor gaan buiten met 14 maanden niet kunnen zitten, en zeker geen tel af kunnen liggen, of zelfs nog nooit van het commando gehoord hebben. bloednerveus zijn, constant rondlopen/rennen, rondjes achter eigen staart aangaan normaal dan? dat is nog maar een klein lijstje van wat ze allemaal uithaalden, oja slopen, blaffen, gillen komen daar ook nog bij.

alle 4 zijn honden die dus uit ene huisgezin geschopt zijn omdat ze niet meer te hanteren waren probleemhonden met een uitroepteken dus.

dat zijn voorbeelden die ik zelf heb en dan nog meerderen meegemaakt tijdens speurcursussen in nederland, belgie en amerika.

maar als jij een hondje ziet dat aan het uiteinde van de lijn alle kanten opschiet, al piesend, bibberend, met draaiende ogen, schuim op de bek, met tuig en halsband vast zit, omdat ie zich zowel uit een tuig als uit een halsband kan wurmen, gelukkig niet zo snel dat ie dat uit allebei tegelijk kan, dus je had hem altijd nog even aan de een vast, hopelijk net genoeg om de ander weer om te doen en dat noem je een niet bang hondje???????

[Wendy!]

Sommige kunnen het spannend vertellen hier, maar hebben het dus niet over doodsbange honden. Een doodsbange hond doet geen kunstjes en al helemaal niet in het bijzijn van een vreemde.

Caroline, praat jij nou niet heel erg vanuit Moritz?

Echt hoor, Saar is de hele avond doodsbenauwd als ze in de verte maar een stipje van een luchtballon ziet. Als we zo'n onding per ongeluk op de wandeling tegenkomen, dan moet ik alle zeilen bij zetten om veilig thuis te komen. Om nog maar niet te spreken van als ze per ongeluk los is, dan sta ik niet voor de gevolgen in.
Ik wil Saartjes luchtballonnen-angst in geen geval vergelijken met bv Moritz. Maar als ik haar niet af ga leiden met zitten en down, dan kom ik never nooit niet thuis. De kunstjes doet ze niet van harte dan hoor, oooo, zeker niet. Maar ik kan haar wel genoeg afleiden op die manier.

Is geen spannend gepraat. En ik heb het wel over een doodsbange hond

Aaron is doodsbang voor regen en onweer. En dan kan je hem ook echt niet bereiken hoor. Als je dan gaat proberen oefeningetjes met hem te doen, schiet hij nog veel erger in de stress. Dus het gaat heus niet alleen op voor Moritz...

[Wendy!]

ik had het over een doodsbange hond die zich niet durfde te veroeren laat staan naar iemand te kijken of naartoe te gaan.

Tuurlijk joh..een doodsbange hond die brokjes uit je hand komt halen.
Mens, je weet niet waar je over lult.

toevallig wel, want zoals ik al zei het is mijn beroep.

maar deze hond pakte het brokje ook niet aan die griste het uit je hand als een flits om zo min mogelijk in de buurt te zijn en zo snel mogelijk weer weg te zijn.

Eeen doodsbange hond komt niet uit je hand eten. Punt.
Zo'n hond is hooguit aarzelend..niet bang en zeker niet doodsbang.

En dat het je beroep is maakt het des te schrijnender want je praat ontzettend dom.

Een doodsbange hond eet uberhaupt niet.

[Marion.]

Aaron is doodsbang voor regen en onweer. En dan kan je hem ook echt niet bereiken hoor. Als je dan gaat proberen oefeningetjes met hem te doen, schiet hij nog veel erger in de stress. Dus het gaat heus niet alleen op voor Moritz...

Ik heb het gisteren toevallig zelf weer aan de hand gehad. Totaal in paniek, terwijl we nog 10 minuten naar huis moesten lopen. Gelukkig was ons huis nu wel wèg van de ballon. En geloof me, ik werd voortgesleurd. Kun je je ongeveer voorstellen hoe het gaat, voortgetrokken worden door een hond van bijna 40 kilo terwijl ikzelf misschien 55 weeg. Plus nog een ander hondje aan de lijn heb
Ik kon haar wel bereiken, na 10x zeggen dat ze moest gaan zitten deed ze dat. Maar zodra we weer gingen lopen, dan begon het gesleur weer. Dat laten zitten had deze keer niet zoveel zin dus
Thuisgekomen, en Saar had echt een blauwe tong van het ademtekort (ik gebruik jachtlijntjes), heeft ze de verdere avond hijgend onder de trap doorgebracht :cry2:

[Eline*]

maar als jij een hondje ziet dat aan het uiteinde van de lijn alle kanten opschiet, al piesend, bibberend, met draaiende ogen, schuim op de bek, met tuig en halsband vast zit, omdat ie zich zowel uit een tuig als uit een halsband kan wurmen, gelukkig niet zo snel dat ie dat uit allebei tegelijk kan, dus je had hem altijd nog even aan de een vast, hopelijk net genoeg om de ander weer om te doen en dat noem je een niet bang hondje???????

Je verhaal wordt steeds gekker. Een hond, die in een toeval schiet van de angst en nog lekkers komt halen..oo, pardon, weggrissen?
Dikke groetjes...

[Eline*]

noem jij op tafel staan over de leuning van de bank racen, ervandoor gaan buiten met 14 maanden niet kunnen zitten, en zeker geen tel af kunnen liggen, of zelfs nog nooit van het commando gehoord hebben. bloednerveus zijn, constant rondlopen/rennen, rondjes achter eigen staart aangaan normaal dan? dat is nog maar een klein lijstje van wat ze allemaal uithaalden, oja slopen, blaffen, gillen komen daar ook nog bij.

alle 4 zijn honden die dus uit ene huisgezin geschopt zijn omdat ze niet meer te hanteren waren probleemhonden met een uitroepteken dus.

Echte probleemhonden vind ik honden met een fors socialisatieprobleem. Die krijg je namelijk haast niet meer goed, alleen hanteerbaar.
Overactieve honden zegt me niet zo veel. Een hond kan door stress overaktief worden. Zet een gevoelige hond in een druk gezin en voila!
Als je dat probleemhonden met uitroeptekens noemt is me ieder geval duidelijk vanuit welk referentiekader je spreekt.

[Rataplan]

noem jij op tafel staan over de leuning van de bank racen, ervandoor gaan buiten met 14 maanden niet kunnen zitten, en zeker geen tel af kunnen liggen, of zelfs nog nooit van het commando gehoord hebben. bloednerveus zijn, constant rondlopen/rennen, rondjes achter eigen staart aangaan normaal dan? dat is nog maar een klein lijstje van wat ze allemaal uithaalden, oja slopen, blaffen, gillen komen daar ook nog bij.

alle 4 zijn honden die dus uit ene huisgezin geschopt zijn omdat ze niet meer te hanteren waren probleemhonden met een uitroepteken dus.

Echte probleemhonden vind ik honden met een fors socialisatieprobleem. Die krijg je namelijk haast niet meer goed, alleen hanteerbaar.
Overactieve honden zegt me niet zo veel. Een hond kan door stress overaktief worden. Zet een gevoelige hond in een druk gezin en voila!
Als je dat probleemhonden met uitroeptekens noemt is me ieder geval duidelijk vanuit welk referentiekader je spreekt.

In het eerste gedeelte dacht ik dat je het over mijn honden had in het begin
Verder kan ik me bij Eline aansluiten. Honden die weinig contact met mensen (niet meer dan eens water of een handje brood) geen daglicht gewend, met zo'n dertig volwassen honden in een schuur (pups uiteraard niet te tellen) ogen die weggerot zijn en oren die zijn afgebeten. Ik denk dan meer aan die honden. Daar kon je biefstuk in het hok zetten hoe ondervoed ze ook zijn die eten nooit in bijzijn van mensen. Zelfs 5 jaar verder niet.
Wat me ietwat tegenstaat is dat je dat probleem met een brokje in je hand denkt op te lossen daarmee onderschat je het niet alleen het probleem van echte probleemhonden maar daarmee doe je mensen die deze honden onder hun hoede hebben genomen af als zijnde dom of niet gemotiveerd want je kan het toch in een uurtje op lossen.
Waarom zouden zij er dan langer overdoen?

[Caro.]

noem jij op tafel staan over de leuning van de bank racen, ervandoor gaan buiten met 14 maanden niet kunnen zitten, en zeker geen tel af kunnen liggen, of zelfs nog nooit van het commando gehoord hebben. bloednerveus zijn, constant rondlopen/rennen, rondjes achter eigen staart aangaan normaal dan? dat is nog maar een klein lijstje van wat ze allemaal uithaalden, oja slopen, blaffen, gillen komen daar ook nog bij.

alle 4 zijn honden die dus uit ene huisgezin geschopt zijn omdat ze niet meer te hanteren waren probleemhonden met een uitroepteken dus.

Echte probleemhonden vind ik honden met een fors socialisatieprobleem. Die krijg je namelijk haast niet meer goed, alleen hanteerbaar.
Overactieve honden zegt me niet zo veel. Een hond kan door stress overaktief worden. Zet een gevoelige hond in een druk gezin en voila!
Als je dat probleemhonden met uitroeptekens noemt is me ieder geval duidelijk vanuit welk referentiekader je spreekt.

In het eerste gedeelte dacht ik dat je het over mijn honden had in het begin
Verder kan ik me bij Eline aansluiten. Honden die weinig contact met mensen (niet meer dan eens water of een handje brood) geen daglicht gewend, met zo'n dertig volwassen honden in een schuur (pups uiteraard niet te tellen) ogen die weggerot zijn en oren die zijn afgebeten. Ik denk dan meer aan die honden. Daar kon je biefstuk in het hok zetten hoe ondervoed ze ook zijn die eten nooit in bijzijn van mensen. Zelfs 5 jaar verder niet.
Wat me ietwat tegenstaat is dat je dat probleem met een brokje in je hand denkt op te lossen daarmee onderschat je het niet alleen het probleem van echte probleemhonden maar daarmee doe je mensen die deze honden onder hun hoede hebben genomen af als zijnde dom of niet gemotiveerd want je kan het toch in een uurtje op lossen.
Waarom zouden zij er dan langer overdoen?

Dank u..........!!!!!!!!!

Ik bemoeide er me eventjes niet meer mee, want ik begon dus echt kwaad te worden! (en dat is niet goed voor een mens )

Hoe durf je het probleem zo te onderschatten 8O

[speurneus carola]

noem jij op tafel staan over de leuning van de bank racen, ervandoor gaan buiten met 14 maanden niet kunnen zitten, en zeker geen tel af kunnen liggen, of zelfs nog nooit van het commando gehoord hebben. bloednerveus zijn, constant rondlopen/rennen, rondjes achter eigen staart aangaan normaal dan? dat is nog maar een klein lijstje van wat ze allemaal uithaalden, oja slopen, blaffen, gillen komen daar ook nog bij.

alle 4 zijn honden die dus uit ene huisgezin geschopt zijn omdat ze niet meer te hanteren waren probleemhonden met een uitroepteken dus.

Echte probleemhonden vind ik honden met een fors socialisatieprobleem. Die krijg je namelijk haast niet meer goed, alleen hanteerbaar.
Overactieve honden zegt me niet zo veel. Een hond kan door stress overaktief worden. Zet een gevoelige hond in een druk gezin en voila!
Als je dat probleemhonden met uitroeptekens noemt is me ieder geval duidelijk vanuit welk referentiekader je spreekt.

In het eerste gedeelte dacht ik dat je het over mijn honden had in het begin :mrgreen:
Verder kan ik me bij Eline aansluiten. Honden die weinig contact met mensen (niet meer dan eens water of een handje brood) geen daglicht gewend, met zo'n dertig volwassen honden in een schuur (pups uiteraard niet te tellen) ogen die weggerot zijn en oren die zijn afgebeten. Ik denk dan meer aan die honden. Daar kon je biefstuk in het hok zetten hoe ondervoed ze ook zijn die eten nooit in bijzijn van mensen. Zelfs 5 jaar verder niet.
Wat me ietwat tegenstaat is dat je dat probleem met een brokje in je hand denkt op te lossen daarmee onderschat je het niet alleen het probleem van echte probleemhonden maar daarmee doe je mensen die deze honden onder hun hoede hebben genomen af als zijnde dom of niet gemotiveerd want je kan het toch in een uurtje op lossen.
Waarom zouden zij er dan langer overdoen?

nog een die niet kan lezen!!!! :roll: :roll: :roll:


een gedragsterapeut had aangeraden om een kilo brokjes neer te zetten om zo deze angstige hond te laten wennen aan mensen, dat hadden ze al 4x gedaan maar dat hielp dus niks, wij zijn daar dus zwaar op tegen want het helpt niet.


dat zegt wat over gedragsterapeuten tenminste over degene die dit aangeraden hebben, ik heb toen alleen maar uitgelegd hoe wij het dan als niet gedragsterapeut maar als hondentrainer geleider instructeur opgelost hebben!!!! :roll:

[speurneus carola]

en voor degene die een probleem hond hebben en afgeven op oefeningen doen.

oefeningen doen met je doen wanneer je problemen verwacht, bv de golden met de ballon. wanneer je in de verte die ballon al aan ziet komen kun je hem zo in het werk zetten dat ze de wereld om zich heen vergeten.

maar je moet het niet gaan doen wanneer de hond al in de stress is, maar juist voordat de stress normaal gesproken zou beginnen en dan het stressobject als baas in iedergeval zwaar negeren. misschien zit daar jullie fout wel, de timing.

en die is juist bij ons in het werk vreselijk belangrijk misschien zijn wij daar dan wel heel sterk op getraind om de juiste timing te vinden wanneer je iets wel of juist niet moet doen. 1 ding blijft belangrijk wat je ook doet, je hond "lezen" en dat kunnen een hoop mensen niet.

[Caro.]

en voor degene die een probleem hond hebben en afgeven op oefeningen doen.

oefeningen doen met je doen wanneer je problemen verwacht, bv de golden met de ballon. wanneer je in de verte die ballon al aan ziet komen kun je hem zo in het werk zetten dat ze de wereld om zich heen vergeten.

maar je moet het niet gaan doen wanneer de hond al in de stress is, maar juist voordat de stress normaal gesproken zou beginnen en dan het stressobject als baas in iedergeval zwaar negeren. misschien zit daar jullie fout wel, de timing.

en die is juist bij ons in het werk vreselijk belangrijk misschien zijn wij daar dan wel heel sterk op getraind om de juiste timing te vinden wanneer je iets wel of juist niet moet doen. 1 ding blijft belangrijk wat je ook doet, je hond "lezen" en dat kunnen een hoop mensen niet.

Begrijp je nu werkelijk niet dat een hond die DOODSBANG is voor mensen, NIET te bereiken is?!

Dus oefeningen doen; waar heb je het in godsnaam over?! De hond is bang, doodsbang, zo'n hond is op dat moment niet bereikbaar, maar compleet in paniek.
Het enige wat je op dat moment kan doen, is de situatie proberen niet uit de hand te laten lopen zodat de hond vlucht.

Een hond is niet zomaar doodsbang voor MENSEN (mensen dus, want daar hadden we het over). Een mens zal hem die commando's aan moeten leren. Daar gaat eerst een hele tijd van bouwen aan vertrouwen aan vooraf, want die hond vertrouwt de baas ook helemaal niet, want dat is tenslotte ook een mens.
Pas als het zo ver is gekomen dat het vertrouwen er is, kan je beginnen met dingen aanleren en dat gaat verrot moeilijk!!! Zo'n hond, met zo'n miserabel verleden (en dat heeft een doodsbange hond) kan nl geen stress geen druk aan.

Voorbeeld: Mijn hond, een hond die doodsbang is voor mensen, kan na 1.5 jaar gaan zitten (ja na 1,5 jaar!!!!). Hij kan zitten als hij bij mij is, maar buiten waar altijd gevaar kan dreigen is hij totaal niet ontvankelijk voor dit commando.

Jij hebt het niet over doodsbange honden, jij hebt het over gesocialiseerde honden, die in een asiel hebben gezeten en daardoor wat teruggetrokken zijn. Die misschien een niet zo bijster leuk verleden hebben, maar niet vergelijkbaar met een hond die werkelijk doodsbang is.

Wat jij noemt, oefening doen, is fantastisch! Ik ben het er helemaal mee eens bij betrekkelijk normale honden. Bij een Kaya met een leuk leven, die een commando krijgt als ze uit dreigt te vallen.

En ja, een doodsbange hond moet je zeker begeleiden. Zelf vol vertrouwen lopen zodat hij ook vertrouwen krijgt, de leiding nemen in angstige situaties. Maar niet op de manier die jij beschrijft, want die gaat absoluut niet op!!!

[twinkeltje]

ik denk zelf eerlijk gezegt geen standaard regeltjes zijn om een hond met problemen te helpen maar dat het iduvuweel is elke hond zal zo zijn eigen aanpak nodig hebben
een baas heeft ieder gevval een engelen geduld nodig en veel fantasie en gevoelsommige dingen leer je niet uit een boekje maar in de praktijk