Onze Dobermann is nu 2 jaar en 3 maanden en ik(wij) word(en) er echt helemaal krankjorum van. Ik wil graag plezier beleven aan een hond, maar het spijt me dat ik het moet zeggen, na 2 jaar is me dat nog steeds niet gelukt.
Elke dag is weer een grote ergernis voor mij. Ik heb me nu zoveel ingelezen in de problemen, zoveel adviesen gevraagd, op cursussen gezeten etc., maar ik krijg het niet voor elkaar om van mijn hond een brave burger te maken.
Ik steek absoluut de hand in eigen boezem, het zal zeker aan mij liggen, de hond zal mij wel niet begrijpen, maar voor mijn gevoel heb ik er echt veel voor gedaan. De hond "manipuleert" mij zo, dat ik er geen band mee krijg. Onze vorige Dober was ook geen Labrador, maar toch een heel ander type hond, waar ik echt helemaal verliefd op was.
Even een paar voorbeelden wat mijn hond zoal doet:
-Het is een teef, maar ze plast tijdens de wandeling net als een reu meerdere keren;
-Alleen bij mij bijt ze tijdens de wandeling niet in de riem. Bij alle anderen (ook bij mijn vriendin) springt ze als een bezetene en bijt ze constant onder luid gegrom in de riem;
-Wanneer er visite komt, schreeuw ik de hele tijd met zweet op de rug dat ze op haar plaats moet gaan, maar ze blijft constant maar etteren en de visite lastig vallen. Wanneer er geen visite is, en ik wel thuis ben, wil ze wel op haar plaats.
-Wanneer ze los is buiten en ik niet goed oplet, en er, zoals vanmorgen, een jochie van een jaar of 10 langskomt, fluitend op de fiets met een hengeltje in zijn hand, dan rent ze er echt als een bezetene achteraan en blaft ze niet, maar jankt ze haast om die persoon weg te jagen (hoehoehoehoe).
-Ditzelfde geluid maakt ze ook wanneer er een andere hond op haar afkomt die ze niet vertrouwd. De haren gaan omhoog (bij elke hond) en ze gaat er luid rennend op af, terwijl ze dat rare blaf/jank geluid maakt. Het geluid lijkt erop of ze bang is, maar dan kan ze beter de andere kant op rennen. Zij gaat er gewoon op af.
-Wanneer ze los is en ik roep haar, blijft ze zo'n 10 meter van me af staan. Op dat moment reageert ze wel op zit en op af, maar wanneer ik haar dan weer wil aanlijnen, speert ze ervan door. Meestal negeer ik haar dan en loop gewoon richting huis, maar moet vaak weer rennend terug, omdat ze weer luid joelend achter een nietsvermoedende fietser aan jakkert........
-Etc. etc.
Ik weet dat veel van deze dingen zijn terug te voeren op dominantie en ik heb daar ook veel over gelezen en dat toegepast. Mijn vriendin wordt er ook helemaal gestoord van, dus deze deed de dominantie handelingen ook braaf, zonder enig resultaat.
Ik weet even niet meer hoe ik verder moet. Ik heb zelf het idee al langs laten komen, om haar weg te doen. Ik zal nu wel een heleboel commentaar krijgen, maar ik zit echt met de handen in het haar. Ik wil een vriendje hebben en geen lastpak die mij elke dag van 's morgens vroeg tot 's avonds laat het bloed onder de nagels vandaan haalt.
Ik vind het zo ongeveer erg als ik mijn vriendin (en zoontje) alleen moet laten met haar, wanneer ik aan het werk ga.
Wanneer wij een dagje weg willen zonder hond, kan ik bijna niemand meer vragen die nog met haar wil lopen, of bij ons in huis wil zitten..... Ze hebben allemaal zoiets van, nou nee... liever niet.
Ze bijt verder niet, is niet vals, maar heeft een gigantische eigen mening, waar bijna niet (door mij) tegen op te boksen is.
Het is een heel verhaal geworden, maar ik moet dit even kwijt. Mijn vraag is eigenlijk, wat is eerlijk tegen over de hond en tegenover mij zelf...







