Het begon ermee dat ze voor de deur ging zitten alsof ze naar buiten wilde (de honden en wij slapen in het bijhuis waarvan de deur direct op het erf uitkomt). Ik liet haar er dan uiteraard uit, maar ipv na gedane zaken weer terug te keren, bleef ze maar weg, ondanks roepen. Ik ben haar maar met een lantaarntje gaan zoeken en toen kwam ze met me mee naar binnen. Om vervolgens na 10 minuten wéér voor de deur te gaan zitten
. Uiteraard was ik niet zo gek, en heb haar uiteindelijk zo ver gekregen dat ze terug naar bed ging.Maar de volgende nacht was het weer raak. Ze kan als ik er niks aan doe, gerust urenlang op de deurmat zitten
of ze gaat er uiteindelijk bij liggen. Wie iets van windhonden weet, snapt dat een windhond absoluut NIET op de grond gaat liggen, dus dit maakte me erg bezorgd.Soms blijft ze ook een nacht, of een paar, gewoon doorslapen. Maar andere nachten loopt ze door de ruimte op zoek naar het donkerste plekje. Uiteindelijk heb ik een link kunnen leggen met (onweers)lichtflitsen. Niet eens het gerommel, maar echt het flitsen. Zo schiet ze ook overeind als ik in bed mijn e-reader ga lezen zonder licht aan. Het is al lange tijd hier drukkend warm, dus is er veel onweersactiviteit, al is het maar heel in de verte. Maar soms kan ik zelf totaal geen flitsen ontdekken, of ik blindeer het hele huis, en dan nog gaat ze spoken.
Laatst ging ze zelfs op de koude harde vloer van de douchecabine liggen
waardoor ze natuurlijk ook wat stijf wordt. Zo zielig!Vannacht was het helemaal foute boel. Toen had ik de badkamerhoek gebarricadeerd en een zacht kleedje in een donker hoekje gelegd, maar toen probeerde ze zich tussen een kastje en de muur te wurmen, waar ik haar aantrof
Ik negeer, sommeer haar naar haar plaats te gaan, ga bij haar zitten, versleep kleedjes en haar eigen bed, sluit luiken of laat lichtjes aan. Maar er is niets wat haar gerust stelt. Nog nooit is ze bang geweest voor onweer; Lizzy is beslist geen bange hond. En als ze zich al eens ergens ongerust over maakte, kwam ze bij me in bed maar dat wil ze nu niet (tot het ochtend is; dan springt ze weer vrolijk naast me voor onze ochtendknuffel
). Ik vind het ellendig voor haar, want ze is duidelijk niet gelukkig, en zelf slaap ik daardoor ook slecht. Als het het te gek wordt, zoals vannacht, breng ik haar naar het 'woon'huis in de hoop dat ze daar meer rust vindt. Maar daar kan ik haar natuurlijk met geen mogelijkheid in de gaten houden, dus dat vind ik ook geen fijn idee. Misschien raakt ze wel in paniek!Uiteraard heb ik in mijn achterhoofd dat het (beginnende) dementie kan zijn, hoewel er verder absoluut niets aan haar te merken is. ze is gewoon vrolijk en actief, eet goed, vindt het heerlijk 'truukjes' te doen en heeft er deze week zelfs nog een moeilijke bijgeleerd, is niet gedesorienteerd of wat dan ook.
Is het dus puur angst voor onweer? Toch dementie? Hoe kan ik hier het beste mee omgaan?
Ik denk dat ik in dit geval toch even naar de dierenarts zou gaan, ik vind het wel extreem klinken ineens.
. Dus ik hoop maar dat we het met medicatie nog een tijdje leuk kunnen houden voor haar.
ik ben een paar keer wezen kijken bij haar en ze toonde rustig. had 's middags al een paar keer geoefend met op die plek te liggen en dan veel koekjes erin. ook nog wat Bach Rescue gegeven.