Bij mij zou dit in de toekomst nog wel eens grote problemen op kunnen gaan leveren.
Sommige van jullie zullen wel eens eerder gelezen hebben over Gabber (onze eerste hond)
Gabber was een Am. Staff reu die ± 1 jaar was toen Murphy (zijn halfbroertje) erbij kwam.
Gabber hebben wij helaas met bijna 2 jaar oud in moeten laten slapen wegens heftige (primaire) epilepsie. (lang verhaal)
Kortom Murphy heeft toen echt een onwijze klap gehad.
Hij was plots alleen en heeft de eerste ± 2 weken daarna dan ook niet gegeten.
Hij speelde niet meer en als zijn vrolijkheid was weg.
We hebben destijds besloten toch weer een maatje voor hem te nemen.
Dat werd onze Bink.
Bink is dus ook nooit alleen geweest.
Sinds ruim 2 jaar heben wij Amiga erbij en vanzelfsprekend is ook zij niet alleen geweest.
Tuurlijk neem ik ze wel in verschillende samenstellingen mee en blijft er dan 1 of blijven er 2 thuis,
maar als ik dan weer binnen stap, moeten ze elkaar eerst weer even uitbundig begroeten.
En zie je ook dat ze het weer heerlijk vinden om compleet te zijn.
Ik hou dus ook mijn hart vast voor het moment dat 1 van ze weg zal vallen.
Ondanks dat het destijds een grote klap voor Murphy is geweest dat hij (en wij) Gabber verloren,
denk ik dat hij nu het beste van de 3 alleen zou kunnen zijn.
Hij vind vaak het gespeel en gepeupel van de andere 2 te druk.
Hij heeft sinds de dood van Gabber ook niet meer gespeeld.
Hij vind speeltjes niets aan... hij doet er echt helemaal niets mee.
(Tijdens training is apporteren is dan ook een groot drama)
Spelen met andere honden, incl. die van ons zelf, doet hij eigenlijk niet.
Als hij het doet (2 x in het jaar ofzo...) dan ren ik altijd gelijk naar de kast om dat te filmen of foto's te maken,
maar ik ben natuurlijk altijd te laat.....
Het enige waar hij nog wel eens mee wil spelen is.....
hoe kan het ook anders...... een teef.
