Moos schreef:Hanneke2 schreef:
Jack was een paar jaar geleden precies zo.

Andere hond, daar moeten we naar toe! Daar gaan we mee spelen en rennen en dat is leuk!
Ik ben er altijd heel erg in meegegaan, dus zelf ook heel enthousiast reageren op honden in de verte, en hup, daar gaan we naartoe. Als er een superleuk potentieel speelmaatje op afstand staat te kwispelen maak je je in mijn ogen tamelijk ongeloofwaardig als jij net doet alsof dat niet interessant is, en dat heb ik dus ook bijna nooit gedaan.
En als ik dan een keertje wat bedenkingen uitte omdat die hond in de verte een wildvreemde rottweilerreu was, dan ging Jack ook weer vrij probleemloos mee met mij.
Jack is inmiddels heel wat ouder en bedaarder en hoeft niet meer zo nodig met elke vreemde hond te spelen, maar hij 'overlegt' nog heel vaak met mij voordat hij ergens op af spurt of effe een omweggetje neemt. Negen van de tien keer mag hij, en de tiende keer vertrouwt hij meestal - niet altijd-

op mijn mening.
Zou ik weer eens zo'n supersociale dol-op-andere-honden-puber krijgen, dan zou ik het weer precies zo doen. Heel veel contact laten maken met allerlei verschillende honden, heerlijk laten spelen en dollen, en meegaan in het enthousiasme. Jack is best wel eens afgesnauwd en erger, maar hij heeft heel veel opgestoken van alle ervaringen, hij kent de hondentaal perfect, snapt ook dingen als andere honden niet zo communicatief vaardig zijn, en hij is wat andere honden betreft een ontzettend makkelijke hond. Dat zat er natuurlijk al in, maar het is er ook helemaal uitgekomen.
Maar deze aanpak kan ook precies andersom, in je nadeel dus, werken hoor
Ik heb het met Moos ook zo gedaan, deels uit onwetendheid, maar de aanpak kwam op hetzelfde neer

Ik heb Moos als pup en jonge hond altijd aangemoedigd contact met andere honden te zoeken, riep ook vaak "ga maar kijken!" als we een leuke andere hond zagen.
Gevolg was dat Moos dus leerde dat andere honden onwijssss leuk waren, en echt niet meer terug te roepen was als ik besloot dat het eens geen "ga maar kijken!" mocht zijn. "hoezo niet kijken?", tuuuurlijk ga ik wel kijken, doen we toch bijna altijd baas?

".
Dat heb ik dus met Saar en Vera meteen anders aangepakt, niks "ga maar kijken, leuk leuk leuk". Meteen vanaf 8 weken ben ik begonnen met bij me lokken/roepen als er een andere hond in beeld is. Mijn ervaring is dat ze dat met 8 weken nog wel doen als je een beetje goed kan lokken als baas, want dan zijn dingen nog wel een beeeetje spannend toch heel stiekem, en is het toch ook heel stiekem wel veilig bij de baas.
9 van de 10 keer mochten ze na mijn lokken, en toen ze wat ouder waren en het 'kom' commando kenden gewoon roepen, daarna wel even gaan kijken (als ik de hond als vriendelijk inschatte), want ik wilde ze wel met zoveel mogelijk verschillende honden contact laten maken. Maar een vreemde hond in zicht betekende absoluut niet direct "ohh leuk, ga maar kijken, lang leve de lol", niks daarvan
Saar is nooit erg op vreemde honden geweest, dus dat ze vanaf een jaar ofzo bijna alle honden negeert telt niet echt. Dat is niet (alleen) mijn aanpak geweest, was voornamelijk ook de hond zelf.
Vera echter is echt wel een retriever, en Vera is dol op andere honden. Maar Vera zal hem nooit peren naar een hond die 100 meter verderop loopt, da's veel te ver weg, daar doet ze niet aan, want dat heb ik haar zichzelf nooit aan laten leren (in tegenstelling tot Moos). Als ze ergens binnen een metertje of 20-30 in de buurt zijn gaat ze eens even op afstand staan kwispelen, zeg ik dan niks dan komt er contact mits de hond haar ook nadert, lopen ze door dan blijft ze op haar gatje zitten, roep ik haar dan dan komt ze ook gewoon terug, en ze is nog terug te roepen als ze op 10 cm afstand van een vreemde hond is.
Had ik haar, net als Moos, enorm enthousiast gemaakt voor vreemde honden, en haar bijna altijd erheen laten gaan zonder oefenen op terug roepen, dan denk ik toch dat ze nu een heel stuk lastiger onder appel (met streepje

) te zetten zou zijn met andere honden in beeld.